Takie książki to moje dirty pleasure – jedni nie śpią, bo czytają Greya, ja nie śpię, bo czytam yaoi. Powoli już przestaję się oszukiwać, że kiedyś z tego wyrosnę. Cóż, każdy ma gdzieś swoje Waterloo.

Jako, że to specyficzne hobby wciąż jeszcze mi nie przeszło, a zaczynałam gdzieś w gimnazjum, czuję się całkiem doświadczonym na tym polu czytelnikiem i z rosnącym sercem obserwuję rozwój rynku wydawniczego. Dlatego też dobrze wiem, że fabuła nie jest czymś, czego należy oczekiwać. Przynajmniej zazwyczaj.

I też w tym przypadku pani Pacat jakoś szczególnie mnie nie zaskoczyła, bo to zupełnie typowy slave romance – zły przybrany brat podstępem pozbawia głównego bohatera prawa do tronu i cichaczem sprzedaje go jako niewolnika władcy wrogiego narodu. A przez następne 300 stron bohater próbuje uciec, wrócić do domu i odzyskać tron.

Są haremy, duszne parowe łaźnie, złote łańcuchy, traktaty, seksy, przymus, walka o dominację, zapasy nasmarowanych olejkiem wojowników, baty, uległe kociaki i uparty buntownik. Wzajemna pogarda i przyciąganie. Klasyka tematu.

Ale są trzy aspekty, które w moich oczach wyróżniają tą pozycję i ze względu na nie będę czekała na kolejne tomy trylogii (Ewelino, kochanie, czy mnie czytasz? Dopisz do listy prezentów). Przede wszystkim dworskie intrygi (uwielbiam!), które w tej książce są wyjątkowo zapętlone i perfidnie złe. Na drugim miejscu plasuje się oziębły nowy właściciel naszego zniewolonego bohatera, który ma tak złośliwie wredny charakterek, że to aż cudowne (jego też uwielbiam). I na końcu opisy dwóch wrogich kultur zestawionych ze sobą na zasadzie kontrastu – od zwyczajów dotyczących ubioru, podejścia do intymności, czy prezentowania majątku, aż po architekturę i sztukę – a tak do siebie podobnych pod względem rządzy władzy i bezwzględnej polityki.

Pod względem literackim bez szału, a na początku nawet trochę męcząco, choć nie wiem, czy to wina autorki, czy tłumaczenia. Za to opisy bywają bardzo plastyczne (czasami aż do przesady), co lubię i doceniam. Całkiem się wczułam.

Jest więc tendencyjnie i bez szczególnych uniesień językowych, chociaż niewątpliwie książka ma swoje momenty. Ale kurczę, wszyscy wiemy po co tu jesteśmy. Bynajmniej nie dla fabuły.

C.S. Pacat, Zniewolony Książę, Warszawa: Studio JG, 2018, 312 s.