homoerotyka

Czas na czytanie: PATRONAT: „Mandragora. Tom 2” Inga

| Lew Kanapowy

Po szoku i dyskomforcie, jaki sprawił mi pierwszy tom Mandragory, powrót do tego świata był zdecydowanie łatwiejszy, niż mogłam się spodziewać. A znając już trochę reguły i układy rządzące tą rzeczywistością czytało mi się znacznie płynniej i przyjemniej, niż w przypadku pierwszej części. W drugim tomie, bardzo przewrotnie – zahipnotyzowały mnie zupełnie inne aspekty tej powieści. Pierwszy tom przytłoczył mnie przede wszystkim klimatem klasycznej powieści grozy – pełnej niepokoju, flaków, frankentainowskich potworów i poczuciem beznadziei, a uwiódł charyzmatyczną postacią głównego bohatera. W drugim było zupełnie na odwrót.

Tym razem dużo więcej uwagi poświęcono rozkładowi sił w podziemnym świecie i mętnemu od podejrzanych powiązań międzynarodowemu wywiadowi wraz z jego specjalnymi komórkami zajmującymi się zjawiskami nadprzyrodzonymi. W związku z tym mniej więcej połowa książki to przede wszystkim powieść szpiegowska. Jakkolwiek upiorna.

To też szansa na lepsze poznanie bohaterów – dowiemy się kim tak naprawdę jest Hunter, co się stało z jego rodziną, za czyją sprawą i w jakim celu został przysłany do Warszawy i dlaczego przyjdzie mu odegrać chyba najważniejszą z ról, nie tylko w intrygach Jessiego, ale i w o wiele szerszej sprawie.

Również sam Jessie dowie się co nieco o sobie, o uczuciach, które – jak się okaże – jednej jeszcze posiada i o przewrotności losu. Razem z nim odkryjemy prawdziwy powód zaciekłej i personalnej nienawiści Hertwiga oraz jego plany na przyszłość sabatu, z którymi nasz bohater nie do końca będzie się zgadzać. I tutaj przyznam, że Jessie mocno mnie rozczarował – miałam go za genialnego stratega, mistrza podstępnych planów i tkacza intryg, który każdego jest w stanie doprowadzić do zguby. A tu wystarczy kropelka emocji i osobiste podejście do sprawy, żeby nasza femme fatale nie potrafiła choć przez moment trzymać się własnego planu by miotać się jak mucha w kisielu i pogrążyć się w beznadziei. Ta postać strasznie straciła w moich oczach okazując się „mocna tylko w gębie”. Gorąco liczę, że w trzecim tomie to jednak nadrobi!

Miłość, wolność, zemsta, uzależnienie, pęd ku potędze i władzy. Gnijące bunkry wypełnione mutantami i wiejska sielanka w chatce w środku lasu, mroczne rytuały w podziemnym pałacu i przemoc domowa w posiadłości mafiozów. Zdecydowanie nie ma nudy. A wszystko to w wyjątkowym połączeniu ponurej wizji nowoczesnego świata i pełnej romantycznej niesamowitości, makabrycznej baśni o wampirach w jednej z ich najbardziej bezwzględnej wersji. I to chyba właśnie ta dystopijna wizja przyszłości pociąga mnie w tej historii najmocniej.

Inga, Mandragora. Tom 2, 2022, 477 s.
(premiera: 15.08.2022)

Recenzja powstała dzięki uprzejmości autorki.
Książkę możecie kupić na Bucketbook.

Z kodem rabatowym MINGA w dniach 1-21.08 macie -10% na wszystkie pozycje Ingi dostępne na Bucketbook!

Bardzo polecam między innymi:

Czas na czytanie: „Bezdroża mroku” Agata Suchocka

| Lew Kanapowy

Podobnie jak w przypadku „Pieśni słowika”, fabuła czwartej części cyklu „Podaruj mi wieczność” również toczy się dwutorowo, a historię poznajemy naprzemiennie z punktu widzenia dwóch różnych bohaterów. W ten sposób dowiemy się więcej o chyba najbardziej tajemniczej postaci serii – stwórcy Armagnaca – Lordzie Edgarze Huntingtonie (a przy okazji również o jego przyjaciółkach – Estelli i Salomei, a także o stworzonych przez niego krwiożerczych bliźniakach) oraz o pozostającym z nim w konflikcie, przepełnionym żalem po utracie ukochanego Lotharze Mintze. Obaj odsłaniają się przed czytelnikami całkowicie dzieląc się opowieściami jeszcze ze swoich ludzkich żyć, przez przejście na stronę mroku, nieśmiertelne romanse i przygody aż po nieuniknioną konfrontację, bez której Lotharowi nie będzie dane zaznać spokoju.

Po raz kolejny narratorami książki byli dwaj bohaterowie, do których mam zupełnie odmienny stosunek, dlatego też jak najszybciej czytałam części Huntingtona by móc już przejść do rozdziałów poświęconych Lotharowi, nie mogę więc powiedzieć, żeby książkę czytało mi się płynnie, za to na pewno zaskakująco wręcz szybko. Szczególnie, że w pewnym momencie losy obu postaci splotły się na wieczność.

Zdecydowanie lepiej odebrałam tą część, niż poprzednią, choć oczywiście nie obyło się bez mordów i seksu, stanowiących jakby nie patrzeć trzon tego gatunku. Mimo całego spaczenia i wszystkich traum charakteryzujących relacje między bohaterami, te mimo wszystko wydały mi się jakoś zdrowsze. Chyba.

Pozytywnie zaskoczyła mnie postać wnuka Armagnaca i nowego partnera Lothara – Thomasa Greenbourgha – który nakłania ukochanego do podzielenia się z nim wspomnieniami, nawet tymi najtrudniejszymi. Sama powieść skończyła się dla mnie nieco zbyt szybko, akcja urywa się (oczywiście!) w najciekawszym momencie i czuję pod tym względem spory niedosyt, bo jednak liczyłam na epicką konfrontację, final battle niemalże. Mam nadzieję, że kolejna część rozwinie ten wątek (wróćmy do tego miejsca, proszę!) i że Thomas zyska w niej nieco większą rolę.

Warto wspomnieć, że również ten tom został hojnie urozmaicony ilustracjami – zarówno spod ręki autorki, jak i autorstwa zaprzyjaźnionych z nią rysowników.

Anna Suchocka, Bezdroża mroku, Chorzów: Wydawnictwo Videograf, 2021, 352 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa Videograf.

Czas na czytanie: PATRONAT: „Złodziej renów” S. L. Leśna

| Lew Kanapowy

Jakiś czas temu polecałam wam dwutomową historię „Tam, gdzie topnieje lód” (tu możecie przypomnieć sobie tom 1 i tom 2), czyli przygodowy romans LGTB osadzony w świecie inspirowanym mitologią syberyjską. Lada moment ukarze się kolejna książka, dzięki której będziemy mogli wrócić do tego niezwykłego świata.

Najnowszą jednotomówkę Sylwii Leśnej można czytać niezależnie od dylogii TGTL – to odrębna historia z zupełnie nowymi bohaterami, osadzona w tym samym uniwersum. Chociaż ja osobiście polecam sięgnąć po nią już po lekturze poprzedniej serii, która niejako wprowadzała nas w klimat i zapoznawała z prawami, zwyczajami i wierzeniami Ziem Raghów.

„Złodziej renów”, choć objętościowo znacznie mniej obszerny niż każdy z tomów TGTL, jest znacznie bardziej przesiąkniętym raghijską mitologią i tym, co tak bardzo urzekło mnie w poprzedniej serii autorki – zimnym jak wszechobecny lód, bezwzględnym i przez to tak bardzo upiornym surowym klimatem wiecznej zmarzliny.

Osławiony myśliwy Wardun zostaje wezwany do pomocy w rozwiązaniu zagadki renów, które znikają bez śladu niezależnie wysiłków pilnujących ich pasterzy. To robota zuchwałego złodziejaszka, nieznanego drapieżnika, demonów z głuszy, czy może obca magia? W poszukiwaniach winnego wspomoże go Zanga – dowódca strażników osobiście odpowiadający za bezpieczeństwo stada. Od pomyślności misji zależy jego honor, samopoczucie i pozycja w wiosce. Żaden z nich nie spodziewa się, że pozornie banalne śledztwo zmieni się w epicką wyprawę do pełnego potworów świata zmarłych w poszukiwaniu legendarnego skarbu.

Z jednej strony to dość standardowa w formie fantastyka, gdzie formuje się drużyna przypadkowych śmiałków o unikalnych umiejętnościach i wyrusza z karkołomną misją na najeżone niebezpieczeństwami dzikie ostępy. Z drugiej to magiczna, bardzo baśniowa, uniwersalna opowieść o radzeniu sobie z żałobą, pokonywaniu uprzedzeń i podejmowaniu ryzyka, by podążać w życiu własną drogą nie przejmując się opinią innych.

To też oczywiście w dużej mierze romans, choć wydaje mi się, że ten wątek został potraktowany znacznie bardziej subtelnie, niż we wspomnianej wcześniej dylogii – być może ze względu na ciekawie rozbudowany świat przedstawiony, który przyciągnął moją uwagę jeszcze skuteczniej, niż miłosne dylematy bohaterów. Ale znajdziemy tu więc prawdziwą miłość o łamiącym serce, przedwczesnym zakończeniu, odkrywanie i godzenie się z własną seksualnością oraz odwieczną walkę rozsądku z głosem serca.

Ale przede wszystkim to świetna przygoda – będą szamańskie rytuały, mniej lub bardziej przyjazne duchy, mitologiczne potwory, ratujące życie amulety, zapomniani bogowie i przedwieczne gadziny. Pojawi się też niechlubny ciężar historii i zupełnie współcześni zbrodniarze. Aż reszcie nie będzie wiadomo, który przeciwnik okaże się gorszy – ten odległy, bo nadprzyrodzony czy zupełnie bliski, najzwyklejszy w świecie łotrzyk.  

Niedługa ale bardzo nasycona, pełna treści opowieść. Nie liczcie na choćby chwilę nudy.

S. L. Leśna, Złodziej renów, 2021, 191 s.
(premiera 4.12.2021)

Recenzja powstała dzięki uprzejmości autorki.

Więcej o historiach ze świata Raghów znajdziecie na blogu autorki.
Książkę można nabyć wyłącznie w formie ebooka (pdf, mobi, epub) w księgarni bucketbook.pl.

Czas na czytanie: „Pieśń słowika” Agata Suchocka

| Lew Kanapowy

Odczuwam potrzebę umieszczenia ostrzeżenia, że recenzowana książka jest skierowana do dorosłego czytelnika, zawiera graficzne sceny seksu, przemocy oraz tematykę, która może być odbierana jako kontrowersyjna.

„Pieśń słowika” to trzecia część wampirycznej serii Agaty Suchockiej i jednocześnie zupełnie osobna historia, dzięki czemu łatwo było czytać ją nawet po kilkuletniej przerwie od lektury poprzedniego tomu – szczegóły z dwóch pierwszych części nie są nam tu zupełnie potrzebne.

Tym razem opowieść dotyczy bohaterów, którzy w „Woła mnie ciemność” i „Twarzą w twarz” pełnili rolę poboczną – Arapaggia i Aleksandra oraz Józefiny której nie lubię, nie polubię i przez którą miałam momenty, w których myślałam, że nie doczytam tej książki. To chyba jednak z założenia nie jest postać, która ma się lubić.

Historia toczy się dwutorowo. Akcja fabuły „współczesnej”, zatytułowana „Królowa nocy”, dzieje się we Wiedniu pod koniec drugiej wojny światowej (Lothar i Armagnac szukają wówczas swojego mentora i  ten wątek pojawia się fragmentarycznie również w tej powieści) i przeplata się ze wspomnieniami początków znajomości Arapaggia i Aleksandra z Neapolu, kiedy Uccelino był początkującym śpiewakiem operowym.

Cykl „Daję Ci wieczność” z pewnością nie należy do łagodnych ani poprawnych politycznie – to książki zdecydowanie o charakterze guilty pleasure – patetyczna i egzaltowana harlequinowa fantazja na temat wampirów pełna seksu, krwi i mordowania z pewnością byłaby wodą na młyn dla Freuda. Na szczęście w dzisiejszych czasach erotyki w klimacie horroru nikogo raczej nie dziwią.

I tym razem autorka sięga po kontrowersję – dla odmiany jest nią status oraz przede wszystkim życie seksualne XVII-wiecznych kastratów i może wstyd się przyznać, ale właściwie nie wiedziałam, że takowe było w ogóle możliwe. Zawsze myślałam, że tego rodzaju obniżenie poziomu testosteronu uniemożliwia odczuwanie podniecenia seksualnego i występowania fizycznych reakcji ciała. Niestety nie trafiłam dotychczas na żadne źródła, by doczytać więcej w temacie wpływu kastracji na seksualność poza aspektem reprodukcyjnym. Nie znam się na tym i nie do końca potrafię stwierdzić, czy te wszystkie orgazmy i entuzjastyczne stosunki to jedynie fantazja literacka. Osobiście traktuję ją jako taką.

Niemniej jednak tym razem pojawia się wątek, który i mnie odrzuca – romantyzowanie przemocy. Mamy tu do czynienia z toksyczną relacją pełną zazdrości, zaborczości, potrzeby kontroli i brutalnych zachowań, od bicia aż po gwałty. I to jeszcze było dla mnie do przyjęcia, póki wierzyłam, że fabuła dąży do wyciągnięcia odpowiednich wniosków z takiego zachowania i że bohatera, po latach tęsknoty za ukochanym, czeka pewna przemiana. I tutaj UWAGA SPOILER – nie dąży i nie czeka. Wręcz przeciwnie, to ofiara (nie tak oczywiście niewinna, jak mogłaby być) poddaje pod wątpliwość swoją decyzję o ucieczce od przemocowca. I to jest już dla mnie niestety za dużo, a książka zaczyna niebezpiecznie zbliżać się do granicy bycia „szkodliwą”. Bardzo liczę, że ta historia znajdzie jednak swoje rozwinięcie w kolejnych tomach, bo mimo całej mojej sympatii do tej pary, takie wnioski po lekturze wzbudzają we mnie niesmak.

Lubię klimat tej serii i jej bohaterów oraz samą wizję wampira, ale ze wspomnianych wcześniej powodów tym razem brakowało mi magnetyzmu, tak charakterystycznego dla pierwszej części i refleksji. Patrząc całościowo ten tom podobał mi się najmniej, choć niemalże do końca czytałam go raczej z przyjemnością. Niedługo ukaże się czwarta część cyklu, jestem bardzo ciekawa w którą stronę potoczy się akcja.

Anna Suchocka, Pieśń słowika, Chorzów: Wydawnictwo Videograf, 2021, 320 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa Videograf.

Czas na czytanie: „Pierre i Raimundo. Cztery pory roku” Bartosz Brzeziński

| Lew Kanapowy

Przeczytałam książkę i nie wiem co napisać. Z jednej strony, pod względem fabuły, kreacji bohaterów, rozwoju akcji, ta pozycja jest zupełnie nijaka.

Introwertyk i ekstrawertyk, sportowiec i mózgowiec, humanista i umysł ścisły, licealny romans, walka o akceptację otoczenia. Oklepane schematy są fajne, jeśli w jakiś sposób nowa historia w jakiś sposób się wyróżnia, a w tym przypadku tego wyróżnika mi zabrakło. I to nie tylko jeśli porównam ją z ulubionymi tytułami tego gatunku, ale również z opowiadaniami, które nigdy nie zostały wydane, nawet w formie selfpublishingu.

Z drugiej jednak czytało się w sumie ok. Mnie nie porwała, ale może kogoś innego urzeknie? Znalazłam też kilka plusów, choć może podchodząc do tej książki bardziej od strony społecznej.

To, co na pewno można o tej pozycji powiedzieć, to że jest szalenie nierówna. Powstawała przez wiele lat, w odcinkach, jako blogowe opowiadanie i to mocno daje się odczuć podczas lektury. Niemniej jednak wspomniana nierówność jest w tym wypadku plusem, bo mamy szansę przyjrzeć się rozwojowi warsztatu pisarskiego autora. To, co wypisałam sobie jako męczące uchybienia w początkowych rozdziałach (na przykład brak pogłębienia psychologicznego bohaterów), pod koniec nie jest już wcale takie aktualne.

Momentami naiwna, bardzo tendencyjna, z niedojrzałymi bohaterami i „serialowymi” przeskokami od dramatu do dramatu – gdzie dramaty zwiększają się wprost proporcjonalnie do ilości przeczytanych stron – którym brak płynnego połączenia fabułą. Jest to jednak książka pisana przez nastolatka (jak przypuszczam) w formie pamiętnika nastolatka właśnie. Nastolatka, który przeżywa pierwsze porywy serca i odkrywa swoją seksualność. I chociaż jak na pamiętnik mało było mi przeżyć wewnętrznych, dylematów, przemyśleń i emocji, nie sposób odmówić Pierrowi pewnego autentyzmu.

Nawet, jeśli trudno mi uwierzyć w osiemnastolatka piszącego o nauczycielach z przedrostkiem „Pani”. Bo serio, kto mówi o swojej wychowawczyni „pani Siekierska”, skoro można powiedzieć „Siekiera” a o szkolnym psychologu „pani psycholog”? Jaki nastolatek, nawet Kujon Grzeczny Chłopiec, używa w ogóle przedrostka „pani”? Gdzie się podziały wszystkie „facetki” i plejada mniej lub bardziej sympatycznych ksywek?

No i w sumie nie wiem. Nic mnie w tej książce nie zaskoczyło, była typowa i przewidywalna. Nie zmieniła mojego życia, nie znalazłam w niej ani tematów do przemyśleń, ani poczucia humoru, częściej też byłam zażenowana zachowaniem i decyzjami bohaterów, niż budzili we mnie jakiekolwiek inne odczucia. Jedna z tych książek mało wymagających książek, które fajnie przeczytać latem, w parku albo na plaży, bo przypominają trochę o szkolnych latach, ale po skończonym urlopie nie za wiele się już z nich pamięta. Wiecie, takie typowe „bez szału”. Niemniej jednak poczułam nutkę nostalgii za śledzeniem blogowych opowiadań – kilka czytam po dziś dzień, chociaż ten sposób chyba już odchodzi trochę do lamusa na rzecz Wattpadów i innych nowoczesnych wymysłów. To też fajny wgląd w proces rozwoju stylu autora, bardzo lubię to obserwować. Szczególnie, że rozwój jest na tyle znaczący, że z pewnością sięgnę również po późniejsze książki autora. Kilka z nich już czeka na regale wstydu.

A traktując ta książkę jako spełnione marzenie o wydaniu historii, która powstawała latami i towarzyszyła podczas pierwszych kroków z pisaniem, nie sposób nie kibicować i nie trzymać kciuków. Nie można też nie docenić zmiany społecznej – jeszcze kilka lat temu, zapewne, kiedy Pierre i Raimundo zaczynali powoli kształtować się w pierwszych rozdziałach, opowiadania z wątkami lgtb+ można było przeczytać niemalże wyłącznie na blogach albo kupić niszowe selfublishingi o maleńkich nakładach. A teraz powstaje coraz więcej pełnoprawnych książek o tej tematyce, coraz częściej wydawanych również przez duże i znane wydawnictwa. Nareszcie!

Bartosz Brzeziński, Pierre i Raimundo. Cztery pory roku, Warszawa: 2019, 450 s.

Czas na czytanie: seria „Pokusa” Ella Frank

| Lew Kanapowy

Ocena pierwszej części serii „Pokusa” niewątpliwie zależy od oczekiwań, z jakimi się do niej podchodzi. Zanim po nią sięgnęłam, wiedziałam mniej więcej czego się spodziewać – zostałam ostrzeżona, że „Try” nie ma fabuły, więc jej brak nie był dla mnie zaskoczeniem i, co za tym idzie, rozczarowaniem.

Dlatego ostrzegam również Was – nie spodziewajcie się fabuły, nie znajdziecie jej tutaj. To książka o dwóch facetach spotykających się pewnego dnia w barze – przystojnego prawnika-lowelasa biorącego z życia pełnymi garściami i nie szczędzącego sobie uroków obcowania z rozmaitymi przedstawicielami płci obojga tak często, jak to tylko fizycznie możliwe (Logan) oraz heteroseksualnego barmana w trakcie brzydkiego rozwodu z jędzowatą żoną (Tate). Jeden chce, drugi niby nie chce, więc pierwszy będzie go intensywnie przekonywał. Z jakim skutkiem, możecie się zapewne domyślić.

Czy stworzenie związku z osobą skaczącą z kwiatka na kwiatek jest w ogóle możliwe?

Nie spodziewajcie się jakichkolwiek opisów miejsc akcji, pogłębienia psychologicznego bohaterów, bardziej zaawansowanych dylematów moralnych, zaskakujących (albo jakichkolwiek innych) zwrotów akcji, czy wydarzeń nie związanych z czynnościami okołoseksualnymi. Nie ma ich tu. Relacja między dość schematycznie i stereotypowo zarysowanymi postaciami – garniturowiec vs. barman na motorze. Mają swoje charakterki ale jednak to ogień ich pożądania jest jedynym tematem powieści.

Nie brak tu za to oczywiście szczegółowych opisów seksów w rozmaitych miejscach i konfiguracjach.

Czy w związku z tym to kiepska książka? Moim zdaniem nie, jeśli tylko nie będziemy oczekiwać od niej, by była czymkolwiek poza erotykiem. Była za to całkiem dobrą towarzyszką piątkowego wieczoru z kieliszkiem wina.

Jak na książkę tego typu jest całkiem dobrze napisana, bez gloryfikacji gwałtów bez nadnaturalnych właściwości ludzkiego organizmu, z rzetelnie wykonaną korektą. Co prawda nazywanie męskiego członka we wzwodzie „masztem” niezmiennie mnie bawiło, a natrętne nazywania całowania „opadaniem na usta” drugiej osoby trochę mnie męczyło, ale mimo to czytało się bardzo ok. Tate trochę rozczarował mnie pod koniec płytkim zakończeniem kłótni, która miała znamiona poważnej, ale to przecież nie pierwszy książkowy bohater, z którego wyborami nie do końca się zgadzam.

Nie wiem, czy gdybym nie miała już przygotowanych pod ręką kolejnych części serii, zdecydowałabym się na ich zakup, ale skoro już mam, to chętnie poznam ciąg dalszy historii.

Tym razem będę już jednak miała pewne oczekiwania, bo tego rodzaju formuła powieści jest dobra na odstresowanie, ale nie może występować w nadmiarze. Liczę więc, że w kolejnych tomach fabuła jednak się pojawi i po tym całkiem długim wstępie opisującym początki związku bohaterów coś jeszcze zacznie się dziać w ich wspólnym życiu.

Ella Frank, Pokusa T.1: Try, Białystok: Wydawnictwo Kobiece, 2020, 488 s.

Uwaga, poniższe opisy dotyczą kolejnych części serii. Mogą zawierać (zapewne szokująco zaskakujące, w końcu tyle tam było fabuły…) spoilery. You have been warned.

Ok, jeśli chodzi o poziom fabuły, w „Take” zdecydowanie widać poprawsę. Oczywiście wciąż dominują seksy w miejscach wszelakich (żeby nie było nudno, pojawiają się takie urozmaicenia, jak samochód, czy domek letniskowy), ale zostają również określone dwa główne problemy, z którymi bohaterowie będą musieli zmierzyć się w tej części. I to problemy tylko pośrednio z seksem związane! Oba zostały już wcześniej zarysowane w „Try”, nie będzie więc wielkim nietaktem, jeśli Wam je zdradzę. Pierwsza duża burza czeka bohaterów w związku z ultrakatolicką rodziną Tate’a i jej średnio entuzjastycznym podejściem do objawionego nagle homoseksualizmu syna. Czy związek z niedawno poznanym mężczyzną jest wart przekreślenia relacji rodzinnych i zerwania kontaktów z najbliższymi?

Logan będzie musiał natomiast zmierzyć się z demonami przeszłości – czy raz zraniony będzie potrafił ponownie zaufać i otworzyć swoje serce dla nowego partnera? I czy Tate będzie chciał mieć cokolwiek do czynienia z facetem po takich przejściach?

Nie są to wciąż emocjonalne wyżyny a głębia relacji bohaterów wciąż przypomina brodzenie po mokrym chodniku, ale jakieś bardziej skomplikowane emocje i uczucia wreszcie się pojawiają. Poza pożądaniem i zaborczością znaczy. Będą pierwsze wyznania, zranienia i rozczarowania. Będzie też nadzieja, wsparcie i nareszcie odrobina nie łóżkowej akcji. Zostaną również wprowadzeni bohaterowie poboczni, którzy otrzymają nieco większą rolę, niż dotychczasowe cześć-cześć, a Tate z Loganem zaczną wchodzić z nimi w relacje.

Jak na mój gust „Take” okazało się bardziej zachęcające do kontynuowania serii niż „Try”. Okazuje się, że fabuła, nawet w erotykach, jednak bardziej pomaga, niż szkodzi.

Ella Frank, Pokusa T.2: Take, Białystok: Wydawnictwo Kobiece, 2020, 390 s.

Z każdym kolejnym tomem współczynnik zawartości fabuły do seksów jest coraz bardziej wyrównany. W „Trust” naprawdę już coś zaczyna się dziać. Wciąż jest to akcja dość sztampowa, typowa dla tego rodzaju historii – jest ocieranie się o śmierć, pojawiają się konflikty z rodziną, wspólne przedsięwzięcia i potencjalni konkurenci dla wzbudzenia zazdrości – ale to naprawdę robi różnicę, w porównaniu do pierwszego tomu jest zdecydowanie ciekawiej i mniej monotonnie. Po jak przy pierwszych kilku zbliżeniach bohaterów czerwienieją policzki i nie można się oderwać od czytania, tak przy kolejnych kilkunastu czytelnik zaczyna się nudzić. Szczególnie kiedy są pod rząd. W trzeciej części jesteśmy już raczej nasyceni łóżkowymi ekscesami Tate’a i Logana, więc coraz dłuższe chwile odpoczynku są bardziej niż mile widziane, to zdecydowanie duży plus.

A im więcej wyzwań dla związku, tym bardziej cementuje się związek i pojawia się więcej dojrzałych uczuć, jak tytułowe zaufanie, zaangażowanie, strach o ukochaną osobę czy poszukiwania złotego środka między samodzielnością, a zależnością. Coraz większą rolę zaczynają też pełnić w ich życiu przyjaciele i relacje z innymi ludźmi.

W ten sposób mamy też szansę lepiej poznać, a co za tym idzie, polubić bohaterów i przywiązać się do nich. I jak po pierwszym tomie nie byłam do końca przekonana względem kontynuowania tej przygody, tak teraz z przyjemnością sięgnęłabym po kolejne tomy. Seria „Pokusa” składa się z sześciu (!) części, jak na razie w języku polskim mamy trzy. Mam nadzieję, że już niedługo kolejne trzy pojawią się nakładem Wydawnictwa Kobiecego.

Ella Frank, Pokusa T.3: Trust, Białystok: Wydawnictwo Kobiece, 2020, 390 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa Kobiecego.

Czas na czytanie: „Tam, gdzie topnieje lód T. 2” S. L. Leśna

| Lew Kanapowy

Znacie to uczucie, kiedy zakończenie jest tak bardzo idealne i doskonale pasuje do całej historii, a w pewien sposób i tak łamie wam serce? Jeśli nie, to po tej książce będziecie je znać już bardzo dobrze.

Drugi tom „Tam gdzie topnieje lód” zamyka historię nie tylko Suena i Asury, ale również Kahena i Hakana oraz Vildara i Rakku. Przyznajecie się, kto liczył, że którakolwiek z tych par doczeka się szczęśliwego zakończenia? Obawiam się, że prawie wszyscy będą zdziwieni tym, jak potoczą się losy poszczególnych bohaterów i komu jest pisane „i żyli długo i szczęśliwie”. Albo chociaż „żyli”, bo „szczęśliwie” to w końcu bonus, który w surowym klimacie A-Hanu mało się trafia.

Na książkę składa się III i IV księga historii, fabuła jest kontynuowana bez żadnego dodatkowego wprowadzenia i przypomnienia, dlatego polecam przed lekturą powtórzyć sobie pierwszy tom i czytać ciągiem. Jest też spora niespodzianka – w przeciwieństwie do poprzedniej części, w tej zostały zachowane sceny erotyczne. Można wobec tego odczuć znaczący kontrast między tomami i nie jest to już książka dla stroniących od dosłowności, ale nie oszukujmy się – wszyscy dobrze wiemy, po co tu jesteśmy.

Z drugiej strony jednak nie ma obaw – amory nie przyćmiewają fabuły. Jasne, romanse kwitną i sercowych dram nie brakuje, ale i poza tym sporo się dzieje – Suen będzie musiał odnaleźć się w rzeczywistości Wilczej Twierdzy, wywalczyć w niej miejsce dla siebie i zdobyć szacunek plemienia, a ani szaman, ani wódz nie będą mu tego ułatwiać. Ani właściwie żaden inny Ragh, jeśli mamy być szczerzy. Poza Asurą, ale i on będzie miał sporo na głowie – od lęku o zdrowie brata, przez wciąż nierozwiązaną tajemnicę ataku Kuruk, spory z ojcem i Radą Plemienia aż po walki o władzę i równie przerażające obowiązki wynikające  z przedłużeniem rodu. Tymczasem Pożeracz nie odpuszcza i ma nad swoim nosicielem coraz większą władzę, odzyskanie wspomnień to nie taka prosta sprawa a prawda może wcale nie być upragnionym wyzwoleniem. Ponadto moc Uzdrowiciela stale rośnie i rozwija się w nie do końca bezpiecznym kierunku. Szykuje się niejedna wojna i niejedna ofiara.

Jestem bardzo zadowolono zarówno z rozwinięcia i zakończenia historii, jak i z samego wydania – korekta jest świetna, nie dopatrzyłam się żadnych błędów, tekst jest bardzo wygodny do czytania, a Asura na okładce prezentuje się perfekcyjnie.

Ta historia, choć z różną intensywnością, towarzyszyła mi przez wiele lat – najpierw jako niszowe blogowe opowiadanie pojawiające się w odcinkach, a następnie jako pełnowymiarowe książki. Jakoś wciąż do mnie nie dociera, że to już koniec, jak ostateczny by nie był. Będzie mi brakowało lodowatych ziem i zimnych obyczajów Raghów, ale z pewnością jeszcze kiedyś wrócę do tej opowieści, będzie bezpiecznie czekać na półce.

S. L. Leśna, Tam, gdzie topnieje lód. Tom 2, 2021, 336 s.

Pierwsze rozdziały i dodatki do historii możecie znaleźć na blogu autorki.
Książkę można nabyć droga kupna w księgarni bucketbook.pl.

Czas na czytanie: Patronat „Flint&Marlow” Silencio

| Lew Kanapowy

Zawsze, kiedy sięgam po książki Silencio, czuję jak odzywa się głęboko zakorzeniony niepokój. Bardzo cenię jej teksty, ale nie da się ukryć, że przynajmniej połowa złamała mi serce.

Jasper Flint i Cedric Marlow mieli być parą idealną w pełnym obłudy świecie show biznesu. Szybko jednak okazało się, że miłość i wzajemne przyciąganie to za mało, by ich związek miał szansę przetrwać próbę czasu.

Przytłoczony kompleksami gwiazdor rocka po czterdziestce na co dzień nie poświęca mężowi wielu myśli – od lat żyją z dala od siebie, sporadycznie pozując razem do zdjęć dla dobra wspólnych biznesów. Zresztą kto by myślał o starej miłości mając w swoim apartamencie młodziutkiego kochanka? Jednak tajemnicze odwiedziny i następujące po nich szokujące wydarzenia na nowo wzbudzą w nim głęboko zagrzebane emocje związane z Marlowem. Nieszczególnie pozytywne emocje, o czym warto wspomnieć. Czy 10 dni w odosobnieniu podczas ustalania szczegółów rozwodu wystarczy, by pokonać niechęć i przepracować nawarstwiające się latami pretensje, wyrządzone z premedytacją krzywdy i złośliwości oraz starannie pielęgnowane urazy? Czy można wybaczyć złamanie serca? I czy aby na pewno tylko jedna strona ponosi pełną odpowiedzialność za rozpad małżeństwa?

Jedna z najbardziej dojrzałych historii Silencio, zarówno pod względem podjętej problematyki, jak i samych bohaterów (choć na Flinta patrząc nikt nie spodziewałby się po nim dojrzałości ;)). Opowieść o ciężarze wzajemnych oczekiwań, nadziei, kolejnych szansach, walce do samego końca i o tym, że czasami trzeba pozwolić sobie odpuścić.

Tej niedługiej nowelce daleko do słodkiej cukierkowości, ale i tak stoi w kontraście do bardziej krwawych tytułów spod pióra tej autorki. To jeden z tych tekstów, które trzymam gdzieś w czeluściach pamięci telefonu i wracam do niego co jakiś czas – najczęściej, kiedy potrzebuję podnoszącego na duchu „plasterka na serduszko”. Strasznie się cieszę, że pojawiła się wersja drukowana i z przyjemnością objęłam ją patronatem.

Silencio, Flint&Marlow, 2020, 150 s.
(premiera 12.11.2020)

Zarówno wersję drukowaną, jak i ebooka znajdziecie na Bucketbook.pl

Czas na czytanie: PATRONAT „Zimna krew” Inga

| Lew Kanapowy

Tytuł mojego najnowszego patronatu jest bardzo adekwatny, bo jest to książka, która zmrozi Wam krew w żyłach. I to nie tylko ze względu na bardzo plastyczne opisy nieprzyjaznego północnego krajobrazu , ale przede wszystkim ze względu na moralność zamieszkujących go plemion. Albo jej brak.

Siedemnastoletni Tepu jest synem wodza plemienia Lisska, ma żonę, córeczkę, wielu braci i całkiem stabilną pozycję w swoim niewielkim społeczeństwie. Wszystko to ulegnie zmianie, gdy ojciec wyśle go na samobójczą misję zgładzenia zdrajcy.

Charyzmatyczny przywódca z głową pełną wizjonerskich planów, który nie cofnie się przed niczym, by osiągnąć swoje cele oraz młodzieniec obdarzony zbyt dużą dawką empatii i przyzwoitości, jak na otaczającą go rzeczywistość. Razem łatwiej przetrwać, ale czy zdołają wcześniej nie pozabijać się nawzajem? Szczególnie, że między nimi stoi wszystko – od demonów przeszłości, przez przekonania, wybory i tradycję, aż po życiowe doświadczenie.

Jak daleko jest w stanie posunąć się człowiek, by przetrwać? I co byłby w stanie zrobić, by móc ocalić swoich bliskich? Złamać tabu, zbratać się z wrogiem, przymknąć oko na barbarzyńskie zwyczaje, zabić z zimna krwią? Gdzie jest granica, po przekroczeniu której człowiek przestaje być sobą?

Mroczna historia rozgrywająca się wśród wszechobecnej bieli. Bezwzględni wojownicy, zemsta, krwawe rytuały, okrutna gra losu, pierwotne wierzenia, fantastyczne stwory, surowa siła natury i tajemnica, której trzeba strzec za wszelką cenę.

Uwaga! Książka dla dorosłego czytelnika.

Inga, Zimna Krew, 2020, 196 s.
(premiera 16.03.2020)

Książkę możecie kupić w przedsprzedaży TUTAJ. Kupując przed premierą otrzymujecie wersję elektroniczną gratis!

Recenzja powstała dzięki uprzejmości autorki.