Czas na czytanie: „Narodziny królów” C.S. Pacat

28 października 201915 września 2019 | Lew Kanapowy

Oto i ostatni tom – w którym wszystkie tajemnice zostaną rozwikłane, rozpaczliwe wybory zostaną podjęte, ostateczne walki stoczone, a demony przeszłości nie odpuszczą ani na chwilę.

Zawieszenie broni między dwoma krnąbrnymi książętami o kiepskiej przeszłości to jedno, ale nakłonienie do współpracy dwóch zwaśnionych armii to już nie lada wyzwanie. Szczególnie kiedy nie jest się oficjalnie uznanym następcą tronu, a dawne przyjaźnie i poczucie lojalności zostały wystawione na ciężką próbę.

I będą wystawiane na próby każdego dnia, bo demoniczny regent nie ustaje w dążeniu do osłabienia morale, zszargania opinii wśród ludności i zniszczenia tak kruchego porozumienia. Pojawią się też krwawe bitwy, sportowe igrzyska, nieślubne dzieci, faceci w sukienkach, publiczne procesy, gorące noce w przydrożnych zajazdach, bezczeszczenie świętego sanktuarium, podróżowanie w przebraniu, pojedynki i jeszcze więcej podstępów.

Patrząc z perspektywy całej serii, jest to raczej romansidło z przygodą, niż typowy erotyk, co mocno zapowiadał pierwszy tom. Najwięcej „momentów” od których pieką uszy pojawia się pod koniec trzeciego tomu, ale jest ich zdecydowanie mniej, niż się spodziewałam. Poza napięciem między głównymi bohaterami, które potrafi momentami doprowadzić czytelnika do frustracji, najbardziej „podpadającym pod paragraf” jest stworzenie kultury, w której niewolnictwo – również seksualne jest na porządku dziennym.

Literacko raczej słabo, autorka wybroniła się jednak całkiem dobrymi opisami, a opisy to coś, co lubię. Za to tendencyjni, ale dający się lubić bohaterowie zbudowani na zasadzie kontrastu i reprezentujący sobą całe zbiory cech narodowych rekompensują niedociągnięcia fabuły i zagrywki godne superbohaterów.

Nieszczególnie ambitne, ale całkiem przyjemne czytadła do pochłonięcia w jeden jesienny wieczór. W końcu nic nie rozgrzewa tak dobrze, jak półnadzy niewolnicy karmiący swych panów oliwkami i zupełnie nadzy, wysmarowani olejkami zapaśnicy siłujący się na arenie. A do tego dwie zwaśnione nacje toczące wojnę nie tylko ze sobą wzajemnie, ale również wewnętrzne spory o władzę. Konflikty moralne, nieprawdopodobne sojusze, plany tak zagmatwane, że wyplątanie się z sieci intryg zdaje się niemożliwością, całkiem sporo humoru i puchate, romantyczne zakończenie. Czego chcieć więcej?

C.S. Pacat, Narodziny królów, Warszawa: Studio JG, 2019, 388 s.

Czas na czytanie: „Książęcy gambit” C.S. Pacat

21 października 201915 września 2019 | Lew Kanapowy

Minął prawie rok odkąd sięgnęłam po pierwszą część, minęło też kilka prezentowych okazji, dzięki którym skompletowałam resztę trylogii. Można w sumie powiedzieć, że recenzja powstała dzięki uprzejmości Eweliny, która przynosi mi takie brzydkie prezenty (zawsze będę Cię za to kochać!).

Opuszczenie pałacowych murów nie gwarantuje wcale ucieczki od zagmatwanych politycznych intryg, wręcz przeciwnie!

Jak z bandy wrogich sobie nieudaczników nie mających za grosz szacunku do dowódcy zrobić sprawny oddział? Zdobyć niezdobytą twierdzę? Wygrać walkę z góry skazaną na porażkę? Uciekać przed brutalną śmiercią częściej, niż spać w wygodnym łóżku?

Tym razem mamy przed sobą 400 stron użerania się z opornymi żołdakami, widowiskowych ucieczek po dachach, żmudnej musztry, leśnych podchodów, delikatnych sojuszy, misternych planów, walki o wpływy, bolesnych zdrad. I rodzącej się powoli przyjaźni, bo dwaj książęta różni jak ogień i woda mają ze sobą więcej wspólnego, niż mogłoby to się wydawać. A wszystko to podszyte erotycznym napięciem. Ale czy zaufanie zbudowane na kłamstwie ma szansę przetrwać dłużej, niż mgnienie oka?

Mój ulubiony lodowaty książę trochę topnieje, choć zdecydowanie łatwiej przychodzi mu przeskakiwanie z arktycznego zimna po kipienie gniewem. Nie odejmuje mu to jednak uroku. Tak jak grzechotnikowi nie odejmuje uroku hipnotyczne kiwanie się przy dźwiękach fujarki.

Nie nastąpił niestety żaden zdumiewający rozwój pod względem językowym, imiona głównych bohaterów wciąż pojawiają się w co drugim zdaniu. Ale opisy scen batalistycznych, choć długie strasznie, są również bardzo plastycznie opisane i całkiem wciągające. I całe szczęście, bo to właśnie one dominują w tej części. I splątane intrygi oczywiście.

C.S. Pacat, Książęcy gambit, Warszawa: Studio JG, 2018, 427 s.

Czas na czytanie: „Zniewolony książę” C.S. Pacat

12 listopada 201813 września 2019 | Lew Kanapowy

Takie książki to moje dirty pleasure – jedni nie śpią, bo czytają Greya, ja nie śpię, bo czytam yaoi. Powoli już przestaję się oszukiwać, że kiedyś z tego wyrosnę. Cóż, każdy ma gdzieś swoje Waterloo.

Jako, że to specyficzne hobby wciąż jeszcze mi nie przeszło, a zaczynałam gdzieś w gimnazjum, czuję się całkiem doświadczonym na tym polu czytelnikiem i z rosnącym sercem obserwuję rozwój rynku wydawniczego. Dlatego też dobrze wiem, że fabuła nie jest czymś, czego należy oczekiwać. Przynajmniej zazwyczaj.

I też w tym przypadku pani Pacat jakoś szczególnie mnie nie zaskoczyła, bo to zupełnie typowy slave romance – zły przybrany brat podstępem pozbawia głównego bohatera prawa do tronu i cichaczem sprzedaje go jako niewolnika władcy wrogiego narodu. A przez następne 300 stron bohater próbuje uciec, wrócić do domu i odzyskać tron.

Są haremy, duszne parowe łaźnie, złote łańcuchy, traktaty, seksy, przymus, walka o dominację, zapasy nasmarowanych olejkiem wojowników, baty, uległe kociaki i uparty buntownik. Wzajemna pogarda i przyciąganie. Klasyka tematu.

Ale są trzy aspekty, które w moich oczach wyróżniają tą pozycję i ze względu na nie będę czekała na kolejne tomy trylogii (Ewelino, kochanie, czy mnie czytasz? Dopisz do listy prezentów). Przede wszystkim dworskie intrygi (uwielbiam!), które w tej książce są wyjątkowo zapętlone i perfidnie złe. Na drugim miejscu plasuje się oziębły nowy właściciel naszego zniewolonego bohatera, który ma tak złośliwie wredny charakterek, że to aż cudowne (jego też uwielbiam). I na końcu opisy dwóch wrogich kultur zestawionych ze sobą na zasadzie kontrastu – od zwyczajów dotyczących ubioru, podejścia do intymności, czy prezentowania majątku, aż po architekturę i sztukę – a tak do siebie podobnych pod względem rządzy władzy i bezwzględnej polityki.

Pod względem literackim bez szału, a na początku nawet trochę męcząco, choć nie wiem, czy to wina autorki, czy tłumaczenia. Za to opisy bywają bardzo plastyczne (czasami aż do przesady), co lubię i doceniam. Całkiem się wczułam.

Jest więc tendencyjnie i bez szczególnych uniesień językowych, chociaż niewątpliwie książka ma swoje momenty. Ale kurczę, wszyscy wiemy po co tu jesteśmy. Bynajmniej nie dla fabuły.

C.S. Pacat, Zniewolony Książę, Warszawa: Studio JG, 2018, 312 s.