zwierzaki

Bajki Majki: „Zwierzaki wierszaki”, ilustracje Agnieszka Antoniewicz

| Lew Kanapowy

Z serii niewielkich kartonowych zbiorów wierszy dla najmłodszych od wydawnictwa Papilon znamy już „Klasykę dla smyka” i „Zasypianki” – obie cieszyły się u nas  sporym powodzeniem. Zwłaszcza, że bardzo doceniam sposób wydania tych książeczek – są ząbko- i ślinoodporne, z bezpiecznie zaokrąglonymi rogami, o niewielkim formacie i wadze – idealne dla małych paluszków, do wspólnego czytania i samodzielnego oglądania.

Jak sam tytuł wskazuje, ten tomik w całości poświęcono zwierzakom – znajdziemy tu mnóstwo kotów, świnki, myszki, zajączki, ptactwo wszelakie, niedźwiedzia… a nawet liski i kangura! I jak część wierszyków to absolutna klasyka, mamy je w wielu książeczkach, znamy na pamięć i sami z mężem pamiętamy z dzieciństwa (jak „Kaczka dziwaczka”, „Chory kotek”, czy „Na wyspach Bergamutach”), część z nich bardzo nas zaskoczyła i sami dopiero poznajemy je wraz z córką (na przykład „To ja”, „Trudny rachunek”, czy „Dookoła stonogi”). W książce znalazły się aż 22 wierszyki, na pewno więc każdy znajdzie coś dla siebie.

W przeciwieństwie do „Klasyki dla smyka”, nie ograniczono się w wyborze jedynie do wierszy Brzechwy i Tuwima. Jest też Dorota Gellner, Wanda Chotomska, Dorota Głośnicka, Irena Landau, Danuta Wawiłow, Stanisław Jachowicz i mnóstwo znanych i lubianych utworów anonimowych.

Wpadające w ucho, melodyjne rymowanki dopełniają sympatyczne i baaaardzo kolorowe ilustracje Agnieszki Antoniewicz, dalekie jednak od tandetnej jaskrawości. Miło posłuchać i miło popatrzeć.

Bardzo polecamy zarówno ten tytuł, jak i pozostałe części z serii. To świetne podwaliny maluszkowej biblioteczki i doskonałe wprowadzenie do kanonu poezji dziecięcej. A i przedszkolakowi się przydadzą, nie raz jeszcze będzie się z nich uczył wierszyków na konkursy i przedstawienia.

Zwierzaki wierszaki, Poznań: Wydawnictwo Papilon, 2018, 30 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa Papilon.

Czas na czytanie: „Psiego najlepszego” W. Bruce Cameron

| Lew Kanapowy

Zacznijmy od tego, że w moim odczuciu, jest to książka dla dziecięca/młodzieżowa. Przyznaję, że swój egzemplarz zakupiłam impulsywnie, jako artykuł na promocji leżący przy kasie i szczerze nie mam pojęcia na jakim dziale normalnie powinno się go szukać, chociaż jedyne informacje dotyczące gatunku do jakiego przypisuje się tą powieść to literatura obyczajowa albo romans.

Patrząc na „Psiego najlepszego” jak na książkę skierowaną do dorosłego odbiorcy, ocena nie może być pozytywna – historia jest naiwna i wybielona, postacie pozbawione pogłębienia psychologicznego, tło nieznacznie tylko zarysowane, a główni bohaterowie męczący w swej nieporadności. Wszystko to doprawiono frazesami rodem z broszurki informacyjnej.

Josh jest współczesnym pustelnikiem – pracującym zdalnie programistą mieszkającym samotnie w rodzinnym domu w niegościnnej okolicy. Na jego nieprzystosowanie społeczne w dużej mierze wpływ ma niezaleczona trauma rozwodu i rozpadu rodziny oraz rozstanie z dziewczyną. Z marazmu pełnego odgrzewanych w mikrofalówce dań i pisania interfejsów wyrywa go sąsiad podrzucając mu psa. A dokładniej suczkę w stanie wskazującym na zaawansowaną ciążę. Mimo wrodzonej chyba ciapowatości i braku podstawowej wiedzy o zwierzętach nasz bohater radzi sobie nadzwyczaj dobrze i momentami bywa nawet rozczulający – szczególnie kiedy próbuje zrobić masaż swojej psiej przyjaciółce chcąc poprawić jej humor przez zbliżającym się porodem albo śpiewa kołysanki szczeniakom. Które oczywiście pięknie od tego zasypiają. Nie mogło się obyć bez romansu między Joshem, a śliczną pracownicą schroniska, którą prosi o pomoc. Romansu równie nieporadnego, co opieka psami, szczególnie, ze obydwoje nie wiedzą czego chcą i reagują impulsywnie i niedojrzale.  Wydaje mi się jednak, że ocenianie tej książki w takich kategoriach byłoby krzywdzące.

To historia o odpowiedzialności i opiekuńczości, o miłości i przywiązaniu. O radzeniu sobie ze stratą i pozwalaniu odejść temu, kogo kochamy. O umiejętności wypośrodkowania między emocjonalnością i racjonalnością. Są to cechy, które dorosły odbiorca w dużej mierze ma już ukształtowane, przynajmniej na tym poziomie, jaki został przedstawiony w książce. Jednak nie do końca jeszcze dojrzały psychicznie czytelnik – pozwolę sobie użyć fantastycznego sformułowania „młodsza młodzież”, czyli osobnik w wieku, mniej więcej, 12-17 lat – z pewnością na takiej lekturze skorzysta. Dobrze pamiętam jakim przeżyciem było dla mnie przed laty poszukiwanie domów dla kociąt, które jeszcze nie tak dawno dokarmiałam mlekiem z zakraplacza do oczu i przykładałam do ciepłego boku kociej mamy. Dla młodej osoby takie rozstanie to prawdziwy uczuciowy sztorm i w takim przypadku oklepane frazesy w pewnym stopniu się sprawdzą. A opakowane w nieskomplikowaną, pełną świątecznego ciepła fabułę sprawdzą się jeszcze lepiej. Bo wobec miłości każdy bywa czasem tak nieogarnięty jak Josh.

Szkoda, że nie pociągnięto dalej kwestii radzenia sobie ze wspomnieniami o rozwodzie i porzuceniu przez rodziców. Bohater idzie w dobrym kierunku i zaczyna konfrontować swoje odczucia z siostrą, ale ten wątek się urywa. Trochę brakowało mi też prawdziwego uroku świąt, które tutaj zostały jedynie zarysowane, głównie na poziomie dekoracji i wspomnień. Dla mnie to jednak za mało, żeby wczuć się w klimat.

Podsumowując, jest to kiepska książka dla dorosłego, ale bardzo sympatyczna dla młodszego odbiorcy. Urzekła mnie oczekiwaniem na święta już w październiku (mam tak samo!), choć dekoracje Josha są zbyt tandetne nawet jak dla mnie – wielkiej miłośniczki bożonarodzeniowej komerchy. No i jest pełna uroczych szczeniaczków, co przekreśla wszystkie wymienione powyżej minusy.

Bruce Cameron, Psiego najlepszego, Białystok: Wydawnictwo Kobiece, 2017, 296 s.

 

Bajki Majki: „Malujemy palcami. Wesołe zwierzaki”

| Lew Kanapowy

Podobno deszczową jesienią dzieci się nudzą. Całe szczęście, że wynaleziono całą masę kolorowanek, wycinanek, wyklejanek i malowanek, które uatrakcyjnią szare dni i pomogą kreatywnie spędzić czas z maluchem.

Przyznaję, że od dawna nie mogę już doczekać się momentu, kiedy moje dziecko podrośnie na tyle, by wykazać zainteresowanie całą masą fantastycznych zabaw plastycznych, które chciałabym z nim przeprowadzić. Dlatego już od maluszka mażemy kredkami, wyklejamy i malujemy – nawet jeśli małe rączki mojego bobasa nie są jeszcze na tyle sprawne, żeby robić to bez wysiłku, ani móżdżek na tyle skupiony, by starać się nie naklejać naklejek do góry nogami, albo jedna na drugą. Bo przecież liczy się dobra zabawa, a każda zabawa angażująca manualnie to świetny trening. Jednak jak wiadomo – wszystko z czasem się nudzi. Moja córa nie raz już malowała pędzelkiem i paciała się rękami w farbie, zarówno na czystych i kolorowych kartkach, jak i w kolorowankach. I choć farby uwielbia, nie jest to już tak samo zajmująca aktywność jak na początku i praktykujemy ją raczej raz w tygodniu, niż każdego dnia. A leje dzień za dniem. Zatem każde inspirujące urozmaicenie jest na wagę złota.

Jedną z malowanek, które bardzo doceniam za niebanalny pomysł jest książeczka „Malujemy palcami. Wesołe zwierzaki” od Wydawnictwa Wilga. Ta z pozoru klasyczna malowanka wymaga od dziecka wypełnienia pól odciskami palców. Obrazki są kompletne do połowy – mamy na przykład głowę, nóżki i ogon zwierzątka, a jego pusty brzuszek należy pokolorować stawiając stempelki umaczanymi w farbie opuszkami paluszków. W zrozumieniu zadania pomaga umieszczona na pierwszej stronie instrukcja, która podpowiada, że większe koła można robić kciukiem, a duże pola wystarczy wypełnić większą ilością odcisków. Do książeczki dołączono paletkę z sześcioma farbami w żywych kolorach. Super, że strony są na tyle grube, że farba nie przebija, nawet jeśli jest jej trochę zbyt dużo albo rozprowadzana jest ze zbyt dużym entuzjazmem.

Bardzo podoba mi się duża różnorodność przedstawionych tematów, bo choć z założenia jest to pozycja o zwierzętach, to każda strona zabiera maluszka w nowe miejsce. I w ten sposób odwiedzić można zarówno las, dżunglę, ogród, czy staw, jak i Biegun Północny Świętego Mikołaja, słoneczny Meksyk, laboratorium chemika, świat wróżek, zamieszkałe przez syreny morskie głębiny, czy cukiernię pełną apetycznych babeczek. Małe paluszki pomalują dobrze znane sylwetki kotków, myszek, sówek i ptaszków, a także wielkie dinozaury, ziejące ogniem smoki, dumne pawie i egipskie mumie. Prosta malowanka jest jednocześnie wyprawą w świat fantazji, dzięki której dziecko może wziąć udział w oblężeniu zamku, rockowym koncercie i rodeo na Dzikim Zachodzie.

Wydaje mi się, że trochę lepszym pomysłem byłoby wykorzystanie do tego zadania gęstych farb, które nie wymagają używania wody. Żeby uzyskać intensywny kolor należy bowiem umoczyć palec w wodzie i dość długo „masować” farbę aż do jej częściowego rozpuszczenia – a moja Majka nie ma ani umiaru w używaniu wody, ani dość cierpliwości w rozpuszczeniu farby (co nadrabia entuzjazmem), choć może to wynikać z jej wieku – przedszkolak zapewne poradziłby sobie lepiej.

Fajny pomysł, duże urozmaicenie tematów, porządne wykonanie i wiele godzin zabawy. Rozwija cierpliwość i dokładność, inspiruje do poznawania nowych rzeczy, wzbogaca słownictwo, angażuje różne zmysły (Bobasa zaangażowała nawet zmysł smaku, kiedy odwróciłam się dosłownie na sekundę!) i trenuje motorykę małą. Polecam na długie jesienne popołudnia, malujemy od kilku dni, a jeszcze wiele fascynujących przygód przed nami!

Uwaga! Książeczka jest przeznaczona dla dzieci powyżej trzeciego roku życia i wyłącznie pod nadzorem osoby dorosłej. Ja podsunęłam ją swojej o połowę młodszej córce, ale poświęciłam jej przy tym całą swoją uwagę.

Malujemy Palcami. Wesołe zwierzaki, Warszawa: Wydawnictwo Wilga, 2017, 48 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości portalu sztukater.pl.

Środa z Bajkowirem: „DISNEY Baby. Poznajemy zwierzęta”

| Lew Kanapowy

W tą środę, przedstawiam na Bajkowirze książeczkę-kartonóweczkę, która wprowadziła Maj w świat moich ukochanych bajek Disneya. Osobiście uwielbiam klasyczne disneyowskie animacje i już nie mogę się doczekać, aż będę mogła obejrzeć je ponownie wraz z Bobasą. Zanim jednak dorośnie do wspólnych filmowych seansów, przesympatyczni mali bohaterowie towarzyszą jej w poznawaniu świata.

Recenzję można przeczytać TUTAJ, serdecznie zapraszam!