Pierwszym momentem, w którym zaczęłam szukać bardziej naturalnych środków na różne dolegliwości był okres ciąży, kiedy większość środków medycznych, nawet na zwykłe przeziębienie było niedozwolonych albo ich przyjmowanie niosło ze sobą większe lub mniejsze ryzyko. A że Majka urodziła się w środku zimy, dość szybko zaczęłam doceniać kandyzowany imbir i żucie goździków na bolące gardło, czy kilka kęsów pikantnej papryczki jako remedium na katar i zatkane zatoki.

Za to odkrycie, że w przypadku przeciągającego się „katarku” warto odstawić dziecku jogurty, a w zamian przemycać gdzie się da kaszę jaglaną znacznie poprawiło komfort mojego życia jako młodej matki.

To właśnie w poszukiwaniu większej ilości tego typu porad sięgnęłam po „Naturalnie zdrowe dziecko”. I przyznaję szczerze, że moje odczucia względem tej książki są mocno mieszane.

Wyciągnęłam z lektury sporą garść wartości dla siebie, ale pod względem samej koncepcji ten tytuł jednak nie jest dla mnie. Jestem osoba praktyczną i zdecydowanie bardziej cenię skondensowane listy sprawdzonych porad z krótkim wyjaśnieniem (i takie listy również w książce występują!), niż uduchowione szukanie przyczyn i skutków. Dlatego też nie pasuje mi dopasowywanie diety i podatności na choroby do temperamentia, a kiedy czytam o „zastoju qi wątroby”, łączeniu jelita cienkiego z latem, czy ciepłych i zimnych typach choroby, bardzo szybko tracę cierpliwość. To wszystko po prostu nie jest mi potrzebne.

Dość nieufnie podchodzę do bardzo docenionej w książce tematyki ziół – może dlatego, że sama nie jestem w stanie przełknąć nawet rumianku (a starałam się bardzo przekonać na przykład do melisy i naparu z kopru), a może dlatego, że ziołolecznictwo wymaga zaawansowanej wiedzy w tym temacie, której nie posiadam, wolę więc nie eksperymentować. Podobne odczucia miałam w związku z opisywanymi często masażami jako wsparciu przy bardzo różnych dolegliwościach. Dlatego też najbardziej przemówiły do mnie te fragmenty dotyczące diety, znalazłam tu kilka naprawdę fajnych przepisów (pomysł z dodaniem imbiru do rosołu dosłownie spadł mi z nieba!) i wskazówek „co jeść na co”, których szukałam sięgając po tą książkę. Dlatego też cel uważam za osiągnięty. Z jednej strony osobiście mogłabym odchudzić tą lekturę o przynajmniej 2/3 objętości, z drugiej jednak być może inny czytelnik wybierze dla siebie coś zupełnie innego.

Dużym plusem jest fakt, że od samego początku autorka podchodzi do tematu całkiem odpowiedzialnie i wielokrotnie zastrzega, że jej obserwacje i inspiracje medycyną wschodu nie zastępują porady lekarskiej. Nie traktuje swojego poradnika jako alternatywy dla medycyny, a jako dodatek, z którego można czerpać uważnie obserwując siebie i dziecko, najlepiej pozostając w kontakcie z lekarzem.

Nie uważam, żeby to był must have w każdym domu, ale dobrze było przeczytać ją jesienią i na pewno co nieco z niej wyniosłam, co już powoli testuję w praktyce. Na pewno nie będę traktować zwartych tu tez jako prawdy objawiony, czy koniecznie rygorystycznie przestrzegać wszystkich zawartych w niej zaleceń. Za to na zasadzie wyszukania dla siebie pewnych aspektów i inspiracji do zmiany niektórych nawyków sprawdzi się bardzo dobrze. Książka jest naprawdę pięknie wydana, dlatego jeśli wśród waszych znajomych są entuzjaści dietetyki holistycznej, medycyny chińskiej, czy różnego rodzaju wspomagania swojego organizmu naturalnymi sposobami, będzie fajnym pomysłem na prezent.

Joanna Brejecka-Pamungkas, Naturalnie zdrowe dziecko. Proste sposoby na dolegliwości wieku dziecięcego, Warszawa: Oficyna 4eM, 2020, 368 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Oficyny 4eM.