Wydawnictwo Papilon

Bajki Majki: „SEX. To, o czym dorośli Ci nie mówią” Boguś Janiszewski, Max Skorwider

| Lew Kanapowy

„To, o czym dorośli Ci nie mówią” to bardzo charakterystyczna seria encyklopedii dla nastolatków podejmująca trudne do wytłumaczenia tematy (takie jak m.in. ekonomia, sztuczna inteligencja, polityka, emocje czy ochrona klimatu) w sposób atrakcyjny dla młodego odbiorcy – posługując się humorystycznymi ilustracjami, elementami komiksowymi, obsadzając w rolach narratorów bardzo zaskakujące postacie, posługując się żartem i czasem absurdalnymi ale zapadającymi w pamięć porównaniami. Najnowsza część o seksie bardzo dobrze wpisuje się w ten schemat.

Wielkim plusem jest jak najszersze spojrzenie na rozważany problem – w przeciwieństwie do większości tytułów podejmujących ten temat, nie skupiamy się tu zaledwie na pytaniu „skąd się biorą dzieci?” (i którędy wychodzą?) oraz na kwestiach dojrzewania. Autorzy zaczęli od samych początków życia, podziału komórek i informacji zapisanych w kodzie DNA, przez kwestie płci, różnorodność genetyczną i sposoby na zapłodnienie w świecie przyrody, popędy zmuszające organizmy do zainteresowania kwestią rozmnażania się, mechanikę rozmnażania się u ludzi wraz z całym bagażem hormonalno-emocjonalnym i kwestiami rozwoju zarodka, aż po tematykę różnorodności, tolerancji, stereotypów i warstw kulturowych. Jest to zatem mocny koktajl informacyjny który może i wstrząsnąć i zmieszać, ale jednocześnie zawiera w sobie bardzo dużą dawkę wiedzy na mnóstwo tematów (a każdy z nich zasługuje przecież na przynajmniej jedną własną książkę).

Biorąc więc pod uwagę specyfikę podjętego tematu, dość mocny dowcip, bardzo charakterystyczny, satyryczny styl ilustracji, młodzieżowe słownictwo i śliniącą się, sepleniącą lamę z wadą zgryzu w jednej z narratorów nie da się ukryć – ta książka jest cringowa. Pamiętajmy jednak do jakiej grupy odbiorców została skierowana – to, co przez dorosłego może być odbierane jako niepokojące i dziwaczne, dla nastolatka będzie nie tylko bardziej atrakcyjne, ale i przede wszystkim może być łatwiejsze w odbiorze niż klasyczny tekst.

Trzeba jednak brać pod uwagę fakt, że ten sposób narracji – bardzo cool i spoko (a może po prostu narracji skierowanej do młodego odbiorcy?) – często prowadzi do nadmiernych uproszczeń i skrótów myślowych, z których mogą wychodzić różne „kwiatki”. Szczególnie kiedy temat jest raczej delikatny. Mnie na przykład nieprzyjemnie zaskoczyła sugestia, że osoba może być aseksualna, kiedy „Matka Natura zapomni o płci” – niby wiem co autor miał na myśli, ale jednak to mocno średnie, może nawet szkodliwe wytłumaczenie.

Dlatego też dochodzę do wniosku, że ta książka będzie super wyborem dla tego określonego, bardzo specyficznego odbiorcy, jakim jest kilkunastolatek ale na pewno nie na pierwszy kontakt w temacie szeroko pojętej seksualności i nie jako jedyny. Sami autorzy zresztą podają całkiem szeroką bibliografię jako uzupełnienie lektury.

Warto też oczywiście z dzieckiem rozmawiać, dopowiadać od siebie, rozjaśniać i rozwiewać wątpliwości, a czasem wspólnie szukać odpowiedzi. Choć zapewne z nastolatkiem już nie bardzo się da (szczególnie, że jest to typ książki, którą lepiej czytać samemu, niż wspólnie z rodzicem), jeszcze nie mam w domu żadnego egzemplarza, więc pewnie nie do końca wiem, o czym mówię.

Boguś Janiszewski, Max Skorwider, SEX. To, o czym dorośli Ci nie mówią, Poznań: Wydawnictwo Papilon, 2022, 160 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa Papilon.

Bajki Majki: „Zabawianki”

| Lew Kanapowy

Do serii kartonówek z klasycznymi wierszykami dla maluszków mam szczególny sentyment – Maja uwielbiała „Zasypianki” i „Klasykę dla smyka” za bobasa, a ze zbioru „Zwierzaki wierszaki”, uczyła się na przedszkolne konkursy recytatorskie. Wszystkie trzy mam odłożone dla Leona i już z myślą o nim skusiłam się na najnowszy tytuł serii.

„Zabawianki” – jak sama nazwa wskazuje – to zbiór rymowanek poświęconych psotom, figlom i wygłupom. Prosto spod piór najulubieńszych polskich poetek i poetów. Znajdziemy tu miedzy innymi „Kałużystów” Danuty Wawiłow, „Skakankę” Juliana Tuwima czy „Złą Zimę” Marii Konopnickiej. Wiersze Doroty Gellner i Danuty Gellnerowej, Ludwika Jerzego Kerna, Agnieszki Frączek i Joanny Papuzińskiej. Te znane i osłuchane i te, które dopiero poznamy – wszystkie rytmiczne, wpadające w ucho i zapraszające do zabawy.

Wszystko to w fantastycznej i bardzo aktualnej oprawie graficznej Kasi Nowowiejskiej, bo ilustracje pełne bawiących się dzieci, w które wpasowano wiersze, zajmują tu calutkie strony. Jeśli będziecie wystarczająco uważni, możecie wypatrzeć nawet co nieco dla fanów Psiego Patrolu!

Najwięcej wierszyków, wraz z poświęconymi im ilustracjami, dzieje się wiosną i latem (bo i też te pory roku chyba najbardziej sprzyjają kicaniu po dworze, jak te zające na łące), ale znajdziemy tu propozycje na wszystkie pory roku – nie zabraknie ani malowniczej jesieni, ani zimowych bałwanków. Ani nawet dżungli! Jest też miejsce na zabawy w domowym zaciszu. Dla każdego coś fajnego!

Jak zawsze wydane w formie niewielkiej, całokartonowej książeczki z bezpiecznie zaokrąglonymi brzegami, ząbko- i ślinoodpornej. Sprawdzone – niezniszczalne!

Zabawianki, Poznań: Wydawnictwo Papilon, 2022, 40 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa Papilon.

Bajki Majki: „Dziękuję! Jak dobrze mieć sąsiadów” Rocio Bonilla

| Lew Kanapowy

O tym, że uwielbiam picturebooki Rocio Bonilli nie muszę chyba nikomu przypominać – absolutnie zakochałam się w „Najwyższej na świecie wieży z książek”, a jakiś czas później miałam przyjemność patronować książce „Dziadkowie, piranie i inne historie”. Nic więc dziwnego, że trzecią książkę tej ilustratorki mogłabym polecić właściwie w ciemno. Na szczęście nie muszę – przyjrzyjmy się jej razem!

O czym jest „Dziękuję! Jak dobrze mieć sąsiadów” dowiadujemy się już z samej okładki – „to „książka o wspólnocie i o tym, żeby nie oceniać po pozorach”. Niby banał, wałkowany już niejednokrotnie również w książeczkach dla dzieci, a jednak wciąż można go przedstawić w zaskakujący, zabawny i sympatyczny, a przy tym pełen mądrości sposób.

Przy pewnej ulicy stoją bardzo różnorodne domy, których bardzo różnorodni mieszkańcy w ogóle się nie znają. Jedynym, co wiedzą o sobie nawzajem, są ich własne wyobrażenia. Czy Kura Kamila, z której mieszkania zawsze dobiegają hałasy jest głucha? Czy poważny adwokat Lis Ignacy naprawdę nie lubi dzieci? Dlaczego Świnka Matylda rozmawia tylko z robotami i nikt nigdy nie nacisnął dzwonka do drzwi ogra Juzia? I czy obok Ignacego naprawdę mieszka smok?

Wszyscy mieszkańcy ulicy skupieni są wyłącznie na swoim własnym życiu. Choć doskwiera im samotność, boją się zagadać do mieszkających tuż za płotem sąsiadów powstrzymywani przez stereotypy i uprzedzenia. Ale pewnego dnia niespodziewana awaria internetu zmusi do wyjścia z domu i skorzystania z pomocy sąsiadki największą samotniczkę w okolicy, co ośmieli wszystkich do przemyślenia swoich obaw ponownie.

Kiedy bohaterowie małymi kroczkami zaczną otwierać się na innych, szybko okaże się, że ich obawy były bezpodstawne, a sąsiedzi są zupełnie inni, niż się spodziewali. Bo i kto by pomyślał, że kot może być wegetarianinem, a za groźnie rozdziawioną paszczą smoka kryje się… mała, sprytna myszka?

Nie będzie więc zaskoczeniem, że kiedy już sąsiedzi się poznają i zaczną wzajemnie sobie pomagać, ani się obejrzą, jak utworzą silną wspólnotę. W końcu razem można więcej.

Rocio Bonilla, Dziękuję! Jak dobrze mieć sąsiadów, Poznań: Wydawnictwo Papilon, 2022, 48 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa Papilon.

Bajki Majki: „Profesjonaliski” Agata Matraś

| Lew Kanapowy

Czy widzieliście już najnowszą, piątą część fantastycznej, super zabawnej i zaskakującej serii kartonówek-wyszukiwanek z zadaniami do aktywnego czytania i ze zwariowanymi zwierzakami w roli głównej?

Koniecznie sprawdźcie też:
– „Liczyświnki”
– „Emomisie”
– „Kolorysie”
– „Literkowce”

Tym razem przyszedł czas na liski! I to liski, które żadnej pracy się nie boją w wyjątkowej książeczce poświęconej zawodom i profesjom.

Podążając śladami lisich bohaterów odwiedzimy najróżniejsze zakamarki miasteczka i okolicy – od ruchliwej ulicy, przez centrum handlowe, plac budowy, przychodnię lekarską, aż po studio telewizyjne i weekendową wycieczkę na wieś. Kto pracuje w przedszkolu, kto w teatrze a kto na lotnisku? Gdzie szukać trenera, gdzie optyczki, a gdzie księgowej? Kto zgubił paczkę, czyim atrybutem jest stetoskop, a komu przyda się kilof?

Nie dajcie się zwieść – obok sztampowych i dobrze wszystkim znanych zawodów jak fryzjer, lekarz czy kasjerka, znajdzie się tu również między innymi bileter, magazynier, inżynier, jubiler, cieśla, geodeta, fizjoterapeuta, laborantka, inspicjent, sufler, celnik, lektor… trzeba tylko dobrze poszukać! A dodatkowym plusem niech będzie fakt, że wiele z zawodów występuje również w formach żeńskich, jak pszczelarka, policjantka, leśniczka, kontrolerka lotów czy kamerzystka.

Forma książeczki pozostaje niezmienna – po rozkładówce-wyszukiwance poświęconej danej tematyce, czy miejscu pracy i jednemu z bohaterów następuje strona z zadaniami pełna labiryntów, łamigłówek, zagadek logicznych i… najróżniejszych zawodów oczywiście! A wszystko wśród prawdziwego mrowia lisków – bez wątpienia przyda się więc bystre oczko – i przedstawione melodyjną rymowanką, która z pewnością łatwo wpadnie w mniejsze i większe uszko.

Najlepszą rekomendacją niech będzie, że moja 6 latka, choć teoretycznie już z tej serii wyrośnięta i poprzednie części dawno już odłożyła do piwnicy dla młodszego brata, nie miała najmniejszego zamiaru odpuścić liskom, wyczytałyśmy i obejrzałyśmy więc „Profesjonaliski” wzdłuż i wszerz i entuzjastycznie polecamy!

Agata Matraś, Profesjonaliski, Poznań: Wydawnictwo Papilon, 2022, 40 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa Papilon.

Bajki Majki: „Kochamy dinozaury” Matt Robertson

| Lew Kanapowy

Ten nie za gruby, ale bardzo bogato ilustrowany picturebook w żywych, nasyconych kolorach jest skierowany do przedszkolaków, które dopiero zaczynają swoją dinozaurową przygodę. Olbrzymie gady zostały podzielone na grupy, a ich przedstawiciele wybrani ze względu na swoje wyjątkowe cechy i przedstawieni bardziej na zasadzie intrygujących ciekawostek, niż dłuższej opowieści. To pierwsza, bardzo wstępna dinozaurowa encyklopedia wprowadzająca maluch w ten świat jeszcze przede wszystkim za pomocą obrazu.

I chyba pierwsza książka o dinozaurach, na której nie połamałam sobie języka! Chyba ze względu na naprawdę duże litery, którymi wyszczególniono wszystkie te skomplikowane nazwy.

Każda rozkładówka została poświęcona innej grupie prehistorycznych gadów, jej cechom i przedstawicielom – mamy więc drapieżne teropody, roślinożerne łagodne giganty zauropody, małe ale niezwykle groźne raptory czy „pancerne” dinozaury, jak stegozaury i ankylozaury. Znajdziemy tu również wszystkożerne pantofagi, czy kaczodziobe edmontozaury. Oczywiście swoją prywatną stronę otrzymał również król dinozaurów tyranozaur.

Dowiemy się co nieco o skamielinach, wyzwaniach stojących przed paleontologami, a także o różnorodnych jajach i… kupach dinozaurów. Poznamy stworzenia, które żyły w czasach dinozaurów i wciąż dzielą z nami planetę, a na ostatnich stronach czeka nas dinopowtórka, czyli kwestionariusze omówionych wcześniej dinozaurów wraz z ich rozmiarami i specjalnością.

To już druga książeczka z tej serii w naszych zbiorach. Bardzo polecamy też pierwszą część, poświęconą innym przerażającym stworom – owadom i robalom.

Matt Robertson, Kochamy DINOZAURY, Poznań: Wydawnictwo Papilon, 2021, 32 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa Papilon.

Bajki Majki: „Mniam! Co w brzuchu burczy” Anna Czerwińska-Rydel, Anna Gensler

| Lew Kanapowy

Czy istnieje ciekawszy temat dla przedszkolaka, niż ludzkie wnętrzności i inne flaczki? No, chyba tylko geneza powstawania bąków. Na szczęście w tej całkiem konkretnej (i pod względem wielkości i zawartych informacji) kartonówce znajdziemy i jedno i drugie.

Narracja książki została zbudowana za pomocą dialogu między Profesorem Mądralińskim i ciekawską, dość poczciwą Krową Gryzeldą. Za pomocą pytań i odpowiedzi oraz wątpliwości i ich rozwiewania wspólnie wprowadzają maluchy w świat jedzenia i trawienia, nierzadko w całkiem zabawny sposób.

Mały czytelnik pozna krok po kroku drogę, jaką ma do przebycia jedzenie w jego ciele – od kęsa aż po kupę. Dowie się dlaczego trzeba dokładnie gryźć pożywienie i do czego służy ślina, czym różnią się mięsożercy od roślinożerców, jakie narządy poza żołądkiem biorą udział w procesie odżywiania się, skąd się bierze czkawka, po co bekamy i czym grozi skakanie podczas jedzenia. No i skąd się biorą bąki oczywiście! Dwunastnica, wątroba, pęcherzyk żółciowy, ślepa kiszka i kosmki jelitowe – to tylko niektóre z intrygujących pojęć, które czekają na ciekawego świata malucha.

A cały ten flaczkowy wykład prowadzi do prostych wniosków dotyczących zdrowego odżywiania pełnego różnorodnych produktów, picia dużej ilości wody i konieczności mycia rąk przed jedzeniem. Będzie też o biegunce, zaparciach ( i o krowich plackach też!), bolącym brzuszku i niezdrowym jedzeniu a także o specjalistach, u których można szukać pomocy w przypadku brzuszkowych problemów – gastrologu, gastroenterologu i dietetyku.

Jeśli natomiast chodzi o niedociągnięcia, to zwrócono mi uwagę na nieco niefortunnie ukazany „przekrój” przez żołądek krowy, gdzie jego komory zostały od siebie dość mocno odseparowane, co może prowadzić do utrwalenia mitu o 4 żołądkach krowy (czy wy też wyrośliście na przekonaniu, że krowa ma cztery żołądki?). Fakt, że krowi żołądek ma cztery KOMORY został opisany w formie słownej (nawet dwa razy i w towarzystwie ciekawego słownictwa dla młodocianych fanów trudnych słówek), niemniej jednak między słowem a ilustracją jest pewien dysonans, warto dokładniej wytłumaczyć to dziecku, żeby kolejne pokolenie nie myślało, że krowy mają więcej niż jeden żołądek :)

Mimo tego jednego minusa, polecamy bo to spora dawka intrygującej wiedzy podana w bardzo przystępny i humorystyczny sposób. Na pewno zostanie na dłużej w naszej kolekcji.

Anna Czerwińska-Rydel, Anna Gensler, Mniam! Co w brzuchu burczy, Poznań: Wydawnictwo Papilon, 2021, 30 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa Papilon.

Bajki Majki: „Literkowce” Agata Matraś

| Lew Kanapowy

Po „Liczyświnkach”, „Emomisiach” i moich ulubionych „Kolorysiach” przyszła kolej na „Literkowce”! Jak ja lubię tą serię przezabawnych, erudycyjnych i niesamowicie pomysłowych kartonówek-wyszukiwanek do aktywnego czytania!

Jak sama nazwa wskazuje, tym razem głównymi bohaterami autorka uczyniła literki i owce. Nie ma jednak szans na zagubienie w owczym stadzie, o nie! Każdy osobnik to wyjątkowe indywiduum o niepowtarzalnym wyglądzie i charakterze. Troszkę można dostać oczopląsu, ale jednocześnie bardzo chce się poznać je wszystkie. Nie obyło się również bez różnorodnych środków komunikacji, bo owce ewidentnie wybierają się na wakacje. Autobusem, autem, samolotem, tirem a nawet katamaranem, lotnią, psim zaprzęgiem i drezyną. Czym by jednak nie podróżowały, robią mnóstwo zamieszania – jest tłoczno, wesoło, gwarnie i z poczuciem humoru.

Znamy już ten schemat. Pierwsza rozkładówka jest ilustracją wprowadzającą w temat (w tym przypadku prezentującą po 2-3 literki) przy pomocy troszkę absurdalnej rymowanki, której jednak za nich nie można pozbyć się potem z głowy. Kolejna natomiast składa się z 5-6 zadań utrwalających słownictwo na daną literkę, ćwiczących spostrzegawczość, koncentrację, umiejętność logicznego myślenia i kojarzenia faktów. I tak naprzemiennie.

Będą labirynty, domino, łączenie w pary, układanie ciągów, szukanie różnic i poznawanie nowego słownictwa wraz ze zwracaniem uwagi na jaką to literkę rozpoczynają się słowa. Ostatnie strona jest stacją docelową, na której spotykają się wszyscy bohaterowie, którzy po wszystkich trudach i niespodziankach podróży nareszcie dotarli na upragniony wywczas. Spotykają się tu również ćwiczone przez całą lekturę literki.

Nie da się ukryć, że moja pięciolatka jest już troszkę za duża, by ten tytuł przyciągnął jej uwagę na dłużej niż tydzień. Ale moja Majka-uparciuszka, która od dobrego miesiąca nie zawała się za nic namówić na sięgnięcie po elementarz i jakiekolwiek próby czytania, przez trzy dni z rzędu prosiła o „Literkowce” każdego wieczora i po wykonaniu wszystkich zadań, przy ostatniej stronie z przyjemnością recytowała alfabet śpiewnym głosem. Trudno o lepszą kontrolę jakości.

Niezmiennie bardzo polecamy wszystkim przedszkolakom!

Agata Matraś, Literkowce, Poznań: Wydawnictwo Papilon, 2021, 40 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa Papilon.

Jeśli szukacie również innych pozycji do nauki liter, koniecznie zobaczcie zestawienia książeczek o literkach i cyferkach oraz „Literkową Książkę”.

Bajki Majki: „Witaj, przedszkole!” Patrycja Wojtkowiak-Skóra, „Moja wielka wyszukiwanka. Przedszkole” Susanne Gernhäuser

| Lew Kanapowy

Jeśli chodzi o przedszkole, Maja jest już „starą wyjadaczką” i w tej tematyce najczęściej sięgamy o serię z Dusią w roli głównej i, bardziej pośrednio, po serię o Basi. Książeczki wspomagające adaptację wciąż jednak wzbudzają moje zainteresowanie, a i Maja lubi o przedszkolu posłuchać, choć raczej jednorazowo, zanim stwierdzi że „to dla maluchów”.

O książeczkach, które towarzyszyły nam kilka lat temu podczas majkowej adaptacji przeczytacie TUTAJ, a tymczasem zapraszam na recenzje dwóch świetnych nowości w tematyce przedszkolnej:

„Witaj, przedszkole!” to chyba najlepsza książeczka przygotowująca kilkulatka do roli przedszkolaka, z jaką mieliśmy do czynienia. Jest całkiem grubaśna – ma aż 70 stron! – ale została podzielona na krótsze, tematyczne rozdziały, więc spokojnie można czytać np. po jednym każdego wieczoru, jeśli mamy mniej zaawansowanego słuchacza, albo wiercidupkę, która tak długo nie wysiedzi. Każdy rozdział, krok po kroku dokładnie opisuje co czeka maluszka w przedszkolu. A z doświadczenia mogę powiedzieć, że takie właśnie podejście, czyli wcześniejsze wytłumaczenie i nastawianie dziecka na to, co będzie oraz przygotowanie do wszystkich prawdopodobnych sytuacji okazało się u nas niezastąpione zarówno podczas pierwszej adaptacji, jak i podczas zmiany przedszkola. Super, że akcja książki zaczyna się jeszcze w wakacje, kiedy to rodzice nastawiają głównego bohatera – Krzysia – na czekające go w życiu zmiany. Jeszcze przed swoim pierwszym dniem chłopiec ma szansę odwiedzić przedszkole, dowiedzieć się w jakiej sali będzie spędzał dnie, jakim zwierzątkiem oznaczona będzie jego szafeczka i krzesełko, jak nazywa się jego pani i z kim będzie w grupie MOTYLKÓW. Dostanie nowy plecak i wraz z mamą zrobi przedszkolne zakupy. W pierwszych dniach pozna zarówno plan dnia, dającą poczucie bezpieczeństwa rutynę, jak i możliwe stresujące sytuacje – toaletową wpadkę, kłótnię o zabawki, czy spóźniającą się z powodu korków mamę. Ale przedszkole to również wyjątkowe okazje do świętowania – urodziny, jesienny bal, wycieczka poza przedszkole z pluszowym wężem w łapce, przedstawienie i świąteczne spotkanie również zostały dokładnie opisane.

Chociaż książka ma stosunkowo dużo tekstu, nie brak w niej również uroczych, bardzo kolorowych ilustracji Patrycji Fabickiej – najczęściej wypełniających całe strony.

Moim zdaniem jest rewelacyjna, aż żal, że „za naszych czasów” jeszcze nie było tego tytułu, chociaż dość intuicyjnie wypracowaliśmy sobie bardzo podobną metodę adaptacji. Polecam wszystkim początkującym przedszkolakom z całego serca. Jednak ze względu na dłuższe partie tekstu, wymaga od słuchacza pewnego oczytania i doświadczenia z bardziej zaawansowanymi pozycjami, niż krótkie książeczki w stylu np. Kici Koci. Moim zdaniem to takie 3+. Zwłaszcza, że została wydana z papierowymi stronami w twardej oprawie z ostrymi brzegami. Do czytania i przeglądania pod opieką rodzica.

Patrycja Wojtkowiak-Skóra, Patrycja Fabicka, Witaj, przedszkole!, Warszawa: Wydawnictwo Wilga, 2021, 70 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa Wilga.

Drugą z książeczek – wyszukiwankę – rekomenduję dla nieco młodszych przedszkolaków – moja Majka zaczynała swoją przygodę z przedszkolem w wieku 2,5 lat i moim zdaniem dla takiego malucha byłaby idealna. Szczególnie, że same korzystałyśmy z podobnego tytułu o lakonicznym tytule „W przedszkolu” i wówczas jeszcze Bobasa bardzo lubiła szukanie szczegółów porozrzucanych w przedszkolnym chaosie.

Dwa poprzednie tomy z serii „Moja wielka wyszukiwanka” – „Zwierzęta świata” oraz „Dzień i noc” pokazywałam Wam już kiedyś TUTAJ. Tym razem tematyką 11 planszy są sceny pozwalające małemu czytelnikowi przywyknąć do codzienności w przedszkolu. Od powitania, zmiany butów na kapcie i zdjęcia kurteczek w szatni, przez rozmaite zajęcia, korzystanie z łazienki, posiłki, plac zabaw i drzemkę aż po wycieczki, przedstawienia i zimowe zabawy. Jest gwarno, tłoczno i wesoło, choć i bez nadmiernej idealizacji – nie zabrakło toaletowej wpadki, łez podczas pożegnania z rodzicem, zgubionej czapki, kłótni, czy plam farby. Bardzo spodobało mi się też, że wśród przedszkolnych opiekunów pojawiają się również mężczyźni, co nie jest chyba szczególnie popularne.

Ilustracje mają różny poziom szczegółowości, dzięki czemu będą odpowiednie dla tych mniej i bardziej cierpliwych obserwatorów. Każdej z nich towarzyszy krótki, kilkuzdaniowy tekst zarysowujący daną sytuację i jej kontekst oraz kilka elementów (7-9) do znalezienia na głównym obrazku.

Chociaż, jak sama nazwa wskazuje, tematyką książeczki jest przedszkole, niewielka ilość tekstu, stosunkowo proste, choć szczegółowe obrazki oraz sposób wydania – z grubszymi tekturowymi stronami (ząbko- i ślinoodporne) oraz bezpiecznie zaokrąglonymi rogami sprawiają, że spokojnie można sięgnąć po nią już z zupełnym maluszkiem. A po drobnych modyfikacjach można wykorzystać ją jako pomoc podczas oswajania codzienności w żłobku.

Susanne Gernhäuser, Moja wielka wyszukiwanka. Przedszkole, Poznań: Wydawnictwo Papilon, 2021, 24 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa Papilon.

Czas na czytanie: PATRONAT „Dziadkowie, piranie i inne historie” Rocio Bonilla

| Lew Kanapowy

W pierwszej historii Rocio Bonilli – „Najwyższej na świecie wieży z książek” – z miejsca się zakochałam. Dlatego też „Dziadkowie…” od samego początku mieli bardzo wysoko postawioną poprzeczkę. I zapewniam Was, że dali radę (w końcu to dziadkowie, oni zawsze dają radę!), bo ta książka jest równie cudowna, choć opowiada o nieco innej miłości. Ale podobnie, jak miłość do książek, jest to miłość fundamentalna – miłości dziadków.

Dziadkowie są przeróżni – jedni noszą okulary, nie lubią kremu z cukinii i opowiadają niesamowite historie, inni potrafią zbudować domki dla ptaszków, zdarza im się zapomnieć drogi do domu, a jeszcze innym wyrosły skrzydła i odfrunęli. Czasami bywają troszkę zwariowani, zawsze pełni zapału do zabawy i nigdy nie brakuje im wyobraźni. Uczą wnuki matematyki albo robienia na drutach w zamian z korepetycje z obsługi smartfona, wspierają wnuczęta w każdej trudniejszej sytuacji i są wyjątkowymi przewodnikami po szalonym i czasami straszliwie skomplikowanym świecie. Najlepsi kompani na spacer, do muzeum i do wesołego miasteczka. Hodują ptaki, grają na skrzypcach, potrafią gotować najlepiej na świecie, a nawet… randkują! Każdy dziadek i każda babcia są wyjątkowi – każdy na inny sposób – ale łączy ich jedno – olbrzymie serce dla ukochanych wnuków.

Pięknie i bogato ilustrowana, pełna ciepła, przesympatyczna historia Nikosia i jego dziadka Roderyka oraz dziadków przyjaciół chłopca obfituje zarówno w życiowe mądrości, jak i śmiesznotki, tym bardziej niezwykłe, bo widziane oczami dziecka. W końcu to przecież dużo bardziej prawdopodobne, że dziadek ma na brzuchu bliznę po ataku tygrysa, niż po jakimś wyrostku, prawda? No i przecież nie trzeba wcale wiele, by wyruszyć w podróż, która skończy się szalenie niebezpieczną ucieczką przed ławicą krwiożerczych piranii.

Pozytywnie zakręcona, rozczulająca i bardzo prawdziwa książka o wyjątkowej więzi i przyjaźni, która łączy pokolenia.

W jaki sposób wasi dziadkowie są wyjątkowi? Co wspominacie z największym uśmiechem?

Rocio Bonilla, Dziadkowie, piranie i inne historie, Poznań: 2021, 48 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa Papilon.