ucieczka

Czas na czytanie: „Filip!” Inga

| Lew Kanapowy

Ten dzień musiał kiedyś nadejść, ale jednak nie sądziłam, że nadejdzie tak wcześnie. Jednak stało się – trafiłam na książkę, przez którą poczułam się staro.

Bo kiedy czytając książkę o nastoletnim yolo i nieszczególnie przemyślanej ucieczce z domu w romantycznym zrywie ku przygodzie, odkrywam w sobie olbrzymie pokłady zrozumienia dla matki głównego bohatera, to chyba jednak coś jest nie tak…

A przecież uwielbiam książki dla młodzieży!

Ale zacznijmy od początku. Filip jest typowym „dzieckiem z dobrego domu” – może nie dostaje wszystkiego, o czym tylko mógłby zamarzyć, ale niczego też mu nie brakuje. Może poza odrobiną luzu. Bo jego rodzice (zwłaszcza mama), należą do tych wymagających, a to nieszczególnie łączy się z Filipowym planem na życie obejmującym co prawda wykształcenie zawodowe, ale już maturę niekoniecznie. A już z na pewno nie heteroseksualizm. Sfrustrowany brakiem zrozumienia i spragniony poważnego dramatu bohater wychodzi więc z domu i wyrusza na przygodę życia. Pieszo, z niecałą stówą w kieszeni i alibi opóźniającym rodzicielski pościg. A to przecież wciąż więcej niż miał Cejrowski na starcie!

Nie za dobrze przemyślana decyzja szybko daje się odczuć. Czy napotkany po drodze zlot „branżowych” motocyklistów okaże się przekleństwem, czy wybawieniem? Bo ulgą dla zmęczonych wędrówką stóp na pewno.

Był moment, w którym byłam całkiem przerażona – wiecie pochwała ucieczek z domu i wsiadania na motocykle z obcymi mężczyznami w wieku podeszłym jako sposób na przeżycie przygody życia. Ale suma summarum wszystko to zostało przedstawione w naprawdę dobry sposób – wraz z popełnianiem błędów (od takich, których żałuje się jeszcze w trakcie popełniania, aż po te z długim terminem zawstydzania popełniacza) i ich konsekwencjami. Spokojnie można pozwolić jej trafić w ręce młodzieży. Chociaż takowa o pozwolenie raczej nie pyta.

To historia o potrzebie wolności i odrobiny szaleństwa. O poszukiwaniu siebie. O pierwszych krokach w dorosłość, która nie zawsze jest zgodna z wyobrażeniami. O osiąganiu zamierzonego celu i stawianiu na swoim. O lekkomyślności i pochopnych decyzjach. O nie ocenianiu po pozorach. O odpuszczeniu sobie. I o tym, że dobrzy ludzie jeszcze istnieją na tym świecie, a szczęście i pech zazwyczaj wędrują parami.

Filip jest tak bardzo młodym, naiwnym dzieciakiem, że to słodkie i budzące zniecierpliwienie jednocześnie. A czytanie o jego przygodzie to prawdziwy rollercoaser – raz umierałam z zazdrości tęskniąc za jego młodzieńczą beztroską, by kilka stron później najchętniej wytargać go za ucho. Ale taki jest chyba urok młodości – smak ma nieporównywalny z niczym innym, ale niesie ze sobą znaczne ryzyko publicznego blamażu.

I robiąc bilans zysków i strat nasz bohater okazuje się być wyjątkowym szczęściarzem, jak na urodzonego pechowca!

Nie da się czytać bez emocji – byłam przerażona, byłam zażenowana i byłam rozbawiona. Niesie ze sobą posmak wakacji, zapach dymu z ogniska i wrażenie ciepłego piasku pod stopami. Pierwszych miłości i nastoletnich dramatów. Idealna na chłodny wiosenny wieczór pod kocem na balkonie. I dla starych i dla młodych duchem.

P.S. Mój tytuł roboczy to „Filip i gang homocyklistów” co idealnie oddaje klimat powieści i właściwie jest moim osobistym szczytem lapidarności w recenzowaniu :D

Inga, Filip!, Szczecin, 2018, 231 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości autorki i księgarni Bukcetbook.

Czas na czytanie: „Prawdodziejka” Susan Dennard

| Lew Kanapowy

Przyznaję, że od początku lektury czułam się w świecie Prawdodziejki wyjątkowo obco – zagubiona w rzeczywistości, której nie znam i nie rozumiem, rzucona od razu na głęboką wodę prosto w sam środek akcji. Wiele kartek minęło, nim wszystko zaczęło mi się powoli klarować.

Cała fabuła to tak naprawdę jedna wielka ucieczka i momentami naprawdę trudno nadążyć za zwrotami akcji. Zanim na dobre dowiedziałam się kto jest kim i jak tak właściwie wszystko w wokół działa (magia, historia, podziały administracyjne, elitarne bractwa, uzdrawiające studnie, widmo wznowienia wojny… – jest sporo do oganiania), zgubiłam się nie raz – rozboje, pertraktacje, pościgi, bale, dworskie intrygi, niechciane narzeczeństwa i brawurowe pojedynki – naprawdę można dostać zawrotów głowy. Ale mniej więcej w połowie lektury przenosimy się na statek i w tym momencie naprawdę się wciągnęłam. Okręty, szanty, abordaże, bunty załogi i krwiożercze morskie potwory – to lubię.

W Czaroziemiach prawom magii podlegają niemalże wszystkie elementy życia – nie tylko żywioły, ale również słowa, metale, krew, czy trucizny. Mamy zatem czarodziejów kontrolujących ogień, wiatr, morskie pływy i ludzkie płyny ustrojowe, potrafiących porozumiewać się na odległość dzięki manipulacji składnikami powietrza, widzących ludzkie emocje i więzi, potrafiących odróżnić prawdę od kłamstwa, oraz manipulujących żelazem.

Podobnie jak w książkach Leigh Bardugo, magia traktowana jest bardzo pragmatycznie – bardziej jak zawód i rzemiosło, niż sztuka, czy nadzwyczajne zdolności. Wobec tego wododzieje i wiatrodzieje zatrudniani są na statkach, głosodzieje służą innym jako telefony, a czary wykorzystuje się nawet w krawiectwie. Choć w magii, jak we wszystkim, bywają jednostki mniej lub bardziej uzdolnione.

Jak często bywa, niesamowicie irytowała mnie główna bohaterka. Safiya jest dziecinną i egzaltowaną panienką stale pakującą się w kłopoty, spoglądającą nie dalej niż czubek własnego nosa i dobro przyjaciółki. I choć w książce nie brakuje przystojnych i zadziornych książąt, jest to przede wszystkim historia o sile przyjaźni. I fakt, że to właśnie przyjaźń, a nie miłość jest najwyżej cenioną wartością czyni tą powieść wyjątkową.

Prawdodziejka nie jest łatwa w odbiorze, bo to szalona podróż po zupełnie nowym, magicznym świecie, który poznajemy w dzikim pędzie (przypomina mi trochę wyjazdy zabytkoznawcze po słonecznej Italii podczas studiów…). To również historia o dorastaniu, mierzeniu się z konsekwencjami podejmowanych decyzji, tragicznym wyborze między wymaganiami rodziny, a własnymi przekonaniami, nabieraniu pewności siebie i wiary we własne możliwości. O przyjaźni zdolnej ocalić umierający świat.

I chociaż nie porzucę swoich czytelniczych planów na rzecz przeczytania drugiego tomu teraz-zaraz, to z pewnością sięgnę kiedyś po kontynuację „Prawdodziejki”.

Susan Dennard, Prawdodziejka, Kraków: Wydawnictwo SQN imaginatio, 2016, 384 s.

Książkę dostałam podczas spotkania „A może nad morze? Z książką!”, serdecznie dziękuję organizatorom imprezy i sponsorom za możliwość lektury i zrecenzowania tej pozycji.