Shelby Mahurin

Czas na czytanie: „Bogowie & potwory” Shelby Mahurin

| Lew Kanapowy

Seria „Gołąb & Wąż” zdecydowanie ma w sobie sporo magnetyzmu – zakazany romans, charakterną bohaterkę, która nie da sobie w kaszę dmuchać, ciekawy pomysł na magię, siłę przyjaźni i wybitnie skomplikowane relacje rodzinne. Ale jak dla mnie jest za długa i mimo, że ostatni tom zdecydowanie nadrabia akcją po nudnawej „Krew & miód”, to jednak wciąż miał momenty nużącej dłużyzny.

W finałowej części trylogii zdecydowanie więcej się dzieje – zanim dotrzemy do ostatecznego starcia czeka nas podróż w morskie głębiny na spotkanie z mitycznymi meluzynami, mały wypad do Chateau le Blanc i oczywiście tułanie się po lasach z pościgiem drepczącym po piętach i potyczkami z paskudnymi stworami dla rozruszania.

Ale najistotniejsze będą tu podróże wewnętrzne – po marudzeniu i użalaniu się nad sobą, które zajmowało większą część poprzedniego tomu, tym razem bohaterowie zdecydują się stawić czoła własnym demonom. I opętanie będzie tu najmniejszym problemem, kiedy w kolejce ustawia się wciąż jeszcze świeża żałoba po bliskim przyjacielu, nieprzepracowany żal do matki, która zdecydowanie nie sprawdziła się w swojej roli, czy świadomość do czego jest się zdolnym, by ocalić bliskich. I choć historia każdego z bohaterów jest inna, łączą ich podobne przeżycia i bolączki. I każdy będzie musiał odnaleźć swoją drogę do wewnętrznego spokoju.

Oczywiście okoliczności będą dalekie od sprzyjających.

Będzie sporo karkołomnych misji i cudownych ocaleń, niesamowitych przyjaźni oraz większych i mniejszych zwrotów akcji. Na szczęście w tym tomie Lou się ogarnie i tym samym na podciągnie poziom humoru w książce, chociaż odniosłam wrażenie, że autorka nieco zbyt lekko podchodzi do zmieniania swoim bohaterom charakterów. Będzie też naprawdę dużo refleksji o nieudanym macierzyństwie, pretensji i rozczarowania rodzicami oraz rozliczania się z przeszłością. Nie zabraknie też potwierdzenia truizmu, że czasami prawdziwą rodzinę wybierasz sobie sam.

Warto było przemęczyć się z drugim tomem, by sięgnąć po trzeci, bo zakończenie całej historii jest adekwatne i całkiem satysfakcjonujące aczkolwiek nie oferujące wszystkich odpowiedzi. To był dobrze spędzony czas – dobrze wykreowany świat i interesujące spojrzenie na magię – mimo, że moim zdaniem wciąż najciekawszy pozostał pierwszy tom.

Shelby Mahurin, Bogowie & potwory, Poznań: Wydawnictwo We Need YA, 2021, 592 s.

Czas na czytanie: „Krew & miód” Shelby Mahurin

| Lew Kanapowy

Podobnie jak w przypadku czarów, również w życiu musi chyba panować równowaga – skoro pierwszy tom pochłonęłam momentalnie, drugi niestety już aż tak mnie nie wciągnął, a nawet trochę zmęczył.

Po dramatycznych wydarzeniach na Modraniht Lou i Reid przeżywają swój miesiąc miodowy wciąż nie mogąc się otrząsnąć z bliskości śmierci. I nie przeszkadzają im w tym ani trudne warunki koczowniczego leśnego życia ukrywających się przed Morgane rebeliantów, ani stąpający po piętach pościg. W końcu umykająca z Chateau grupka przyjaciół teraz ma już przeciwko sobie cały świat.

Ale w końcu trzeba będzie ułożyć jakiś plan działania, wśród niezliczonych nieprzyjaciół zdobyć jakiś sojuszników. Wszystko więc zacznie się spektakularnie sypać, bo każdy z członków drużyny ma inny pomysł na wykaraskanie się z problemów. I każdy chowa w szafie przynajmniej jednego trupa. A naszej przeklętej parze, po początkowej euforii ocaleńców, przyjdzie się jeszcze długo docierać.

Mam wrażenie, że ta część ma bardzo wiele cech „tomu przejściowego”, niby wnosi co nieco do fabuły a na końcu czeka nas „epicka konfrontacja” ale jednak przede wszystkim składa się z przydługich wędrówek po niegościnnych lasach, dziecinnych konfliktów między bohaterami i marudzenia.

To prawda, że Reida czeka wyboista droga do samoakceptacji ale wnioski, do których wreszcie dochodzi wydają się pojawiać znikąd, mimo całego egzaltowanego miotania się po drodze. To prawda, że Lou przyjdzie zmierzyć się ze swoją naturą i wziąć odpowiedzialność za swoje wybory, ale transformacja, którą przechodzi w „Krwi i miodzie” to przede wszystkim przemiana z fajnej, błyskotliwej i charakternej ale wciąż pełnej empatii i miłości dziewczyny w zapatrzoną w siebie, samolubną i niedojrzałą dziewuchę. I bynajmniej nie ma to za wiele wspólnego z magią, z której korzysta.

Tym razem największym plusem okażą się bohaterowie poboczni, którzy albo zostali dopracowani zyskując rozwinięcie swoich historii, albo po prostu bardziej przykuli moją uwagę, kiedy Reid z Lou zaczęli mnie nużyć. Coco, Ansel a nawet Beau bardzo zyskują w tej części. Podobnie miłym zaskoczeniem okazał się motyw podróży z grupą artystów, którzy nie tylko wnoszą do tej opowieści nową dawkę niesamowitości (z magią białych i czerwonych czarownic w końcu zdążyliśmy się już oswoić) ale i błyszczą charakterem, którego tym razem jakoś dziwnie zabrakło głównym bohaterom.

Podsumowując – historia, która początkowo bardzo mnie wciągnęła, zaczęła mi się mocno dłużyć choć wyraźnie zmierza do jakiegoś celu i wciąż ma swoje dobre momenty. Dlatego też nie zdecyduję się na porzucenie tej serii i jednak sięgnę po ostatnią część. Chociaż już z nieco mniejszym entuzjazmem.

Shelby Mahurin, Krew & miód, Poznań: Wydawnictwo We Need YA, 2020, 512 s.

~ Książkę przeczytałam w ramach wyzwania WyPożyczone 2022 ~

Czas na czytanie: „Gołąb & Wąż” Shelby Mahurin

| Lew Kanapowy

Czy istnieje bardziej zakazany, karkołomny i z góry skazany na porażkę romans, niż związek wiedźmy i łowcy czarownic? Trudno to sobie wyobrazić!

Konflikt między dwoma światami – magii i Kościoła – trwa od setek lat. Obie strony mają swoje za uszami, obie są święcie przekonane o swojej racji i krzywdzie a żadna z nich nie przebiera w środkach nie stroniąc od okrucieństwa. Nie sposób sympatyzować ani z czarownicami, które bez skrupułów wykorzystują niewinnych ludzi by siać chaos ani z wojownikami kościoła, którzy entuzjastycznie rozpalają stosy pod każdą kobietą oskarżoną o czary. Nie sposób również całkowicie potępić żadnej z nich.

„(…) za Kościołem najpierw idą płomienie. Dopiero potem pytania. Niebezpiecznie jest być kobietą”.

Między tymi dwoma światami od urodzenia uwięziona jest Lou – zadziorna i charakterna młoda złodziejka, której przypadło w udziale stać się kluczem do rozwiązania odwiecznej walki. Niestety kluczem dość ostatecznym i raczej… jednorazowym. A że umieranie dla sprawy nie każdemu jest w smak, porzuca świat magii wraz ze swoim ponurym przeznaczeniem i daje nogę prosto w trzewia tętniącego życiem miasta. To daje jej schronienie przed pościgiem aż do momentu, w którym jedna z zuchwałych kradzieży kończy się nie do końca zgodnie z planem, a na czarownicę pada czujny wzrok wyjątkowo oddanego sprawie kapitana łowców.

Czy silne ramiona wojownika kościoła okażą się dostatecznym schronieniem, kiedy cały świat pragnie twojej śmierci?

Największą siłą tej powieści są jej bohaterowie – zuchwałej, bezwstydnej i pełnej humoru Louise nie sposób nie oddać serca, a w świecie zachowawczych i sztywniackich świętych mężów (z tym ślubnym na czele) błyszczy niczym diament. A relacje, jakie buduje z innymi to złoto – od zrodzonego z przypadku świętego związku małżeńskiego zbudowanego na fundamentalnych przeciwieństwach, przez godne pozazdroszczenia przyjaźnie na śmierć i życie, raczej skomplikowaną sytuację rodzinną aż po bycie wrzodem na wrażliwych częściach ciała reszty społeczeństwa.

I chociaż sam pomysł na romeojuliowy romans między zwaśnionymi siłami jest jednak raczej oklepany, a i fabuła nie należy może do wybitnych, to jednak czyta się szybko i przyjemnie, czekając na coraz to nowe przepychanki między bohaterami. A że mamy tu też zgrabnie skonstruowany świat przedstawiony, ciekawy pomysł na magię opierającą się na wymianie i równowadze oraz odwieczną walkę między patriarchatem a nieokiełznaną kobiecą siłą, wychodzi całkiem dobra fantastyka młodzieżowa z romansem na pierwszym planie.

Na pewno nie będę zwlekać z drugim tomem.

Shelby Mahurin, Gołąb & Wąż, Poznań: Wydawnictwo We Need YA, 2020, 480 s.

~ Książkę przeczytałam w ramach wyzwania WyPożyczone 2022 ~