odwaga

Bajki Majki: „Góra Mądrości” Mojo Graffi

| Lew Kanapowy

Lisek marzy o podróżach, Niedźwiedź o prawdziwej przyjaźni. Obaj siedzą jednak u stóp świetlistego drzewa i nie chcą się od niego oddalić. Lisek boi się ciemności, Niedźwiedź wierzy, że skoro to w tym miejscu rok temu wypowiedział życzenie, to na pewno tutaj się ono spełni. Ale czy marzenia spełniają się same, czy lepiej jednak wziąć sprawy w swoje łapki?

„… prawdziwy przyjaciel (…) to ktoś, kto wierzy w ciebie bardziej niż ty sam”.

Kiedy słynąca z dobrych rad Gąsienica daje naszym bohaterom motywację do działania i wysyła ich na wyprawę na Górę Mądrości, nie jest łatwo nie jest łatwo pokonać własne lęki i wyruszyć na przygodę. Szkoda byłoby jednak przegapić szansę na spełnienie marzeń! Czy Liskowi i Niedźwiedziowi starczy odwagi i samozaparcia, by stawić czoła wszystkim czekającym na drodze przeciwnościom? I czy na szczycie góry czeka na nich to, czego pragną?

Wzruszająca i dająca do myślenia opowieść o podróży i rodzącej się podczas niej przyjaźni zbudowanej na zaufaniu, trosce o dobro towarzysza i wspólnych przeżyciach. Historia o podejmowaniu próby i walce o spełnianie marzeń nawet jeśli nie jest się pewnym sukcesu. O stawianiu czoła obawom, pomocy innym, nauce wiary we własne możliwości i przedkładaniu dobra przyjaciela ponad własne.

„… ważniejsze od podróżowania jest to, z kim się podróżuje”.

Wielkim plusem jest sposób wydania tej książki. Zazwyczaj picturebooki porywają całostronicowymi ilustracjami, a sam tekst jest tylko dopełnieniem historii opowiedzianej za pomocą obrazu, w związku z tym są skierowane raczej do młodszych odbiorców. „Góra Mądrości” natomiast łączy w sobie imponującą stronę graficzną picturebooka z całkiem sporą ilością tekstu pozwalającego przedstawić nieco bardziej już skomplikowaną fabułę dla starszego i bardziej zaprawionego czytelnika. A same ilustracje są cudowanie delikatne, liryczne i bardzo klimatyczne, szczególnie pod koniec.

Dodająca otuchy historia wzmagająca wiarę we własne możliwości i odwagę, by sięgać po marzenia.

I piękny pomysł na prezent, świetnie sprawdzi się jako książka – pamiątka z dedykacją, do której można wracać na różnych etapach dorastania.

Mojo Graffi, Góra Mądrości, Warszawa: Wydawnictwo Wilga, 2022, 40 s.

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Wilga.

Bajki Majki: „O Fretce, która dała się porwać wiatrowi” Marta Guśniowska

| Lew Kanapowy

Książka o tchórzowatej Fretce była dla mnie wielkim zaskoczeniem. Spodziewałam się uroczego, ale niedługiego picturebooka, z niewielką ilością tekstu i masą ilustracji. Tymczasem ilustracje są, jak najbardziej, śliczne bardzo i występują całkiem często, ale przede wszystkim mamy tu mnóstwo tekstu – cała książka ma ponad 50 stron! Nie udało nam się przeczytać jej „na raz” – chociaż Majka docenia dłuższe historie, to jednak moje gardło zaniemogło i musiałyśmy rozłożyć tą przygodę na dwa wieczory. A właściwie kilka przygód.

Fretka nie należy do najodważniejszych zwierzątek na świecie. Ani nawet w swoim lesie. Wręcz przeciwnie, unika wszelkich zagrożeń, jak tylko się da. W ogóle nie wychodzi z domu (w końcu świat jest pełen niebezpieczeństw!) i nie nawiązuje kontaktów z innymi zwierzętami. Nigdy nie była na przyjęciu i żadnego nie organizowała, nawet swoich własnych urodzin, a o dalekich podróżach lubi tylko czytać w bezpiecznym zaciszu własnego domku. Jej życie było więc uporządkowane i całkiem szczęśliwe, ale też samotne.

Az do momentu, kiedy zdecyduje się otworzyć wszystkie zasuwki i skobelki w drzwiach przed dobijającym się w potrzebie gołębiem pocztowym. A od otwarcia drzwi zostaje już tylko moment, by zostać porwaną w nieznane przez psotny, towarzyski wiatr, który decyduje się wyrwać naszą bohaterkę z czterech ścian i pokazać jej świat.

W ten sposób nasza bohaterka trafi w zupełnie różne zakątki ziemi i pozna jej mieszkańców, a każda znajomość nauczy ją czegoś nowego i każda stanie się zaczątkiem pięknej przyjaźni. Na swojej drodze trafi na nieustraszoną i bardzo pewną siebie Ćmę, której uświadomi, że każde, nawet najbardziej odważne stworzenie się czegoś boi. Spotka Pingwina-pesymistę, z którym odkryją, że warto czasami spodziewać się dobrych rzeczy, oraz strachliwego Strusia niespodziewającego się ani trochę, że przyjaciele mogą czekać tuż za krzakiem. Cudem uniknie też zjedzenia przez rodzinę Lwów, gdzie dowie się, że strach nie zawsze jest czymś złym i mamy małych urwisów dobrze o tym wiedzą.

A kiedy już wróci do siebie – odmieniona podróżami, zdecydowanie odważniejsza i spragniona świata, znajdzie w swoim domku coś, czego ani trochę się nie spodziewała…

Zabawna, lekka jak powiew wiatru i bardzo sympatyczna opowieść o ostrożności, przełamywaniu własnych lęków oraz radości z poznawania ludzi (a raczej zwierząt) i świata. O budowaniu przyjaźni i wytaczaniu swojej własnej ścieżki. A wszystko to w towarzystwie cudnych ilustracji – szczególnie filiżanka z herbatką pojawiająca się w książce nie raz i nie dwa, jest moją prywatną faworytką.

Gorąco polecamy wszystkim przedszkolakom (i tym ostrożnym i tym stale ciekawym świata), bo chociaż to już całkiem długi tekst, łatwo można go podzielić na osobne przygody i spędzić z nią kilka wieczorów.

Marta Guśniowska, O Fretce, która dała się porwać wiatrowi, Warszawa: Wydawnictwo Wilga, 2021, 56 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa Wilga.

Bajki Majki: „Nie bój się, misiu!” Steve Smallman, Caroline Pedler

| Lew Kanapowy

„Nie bój się, misiu!” to książeczka, która przyciągnie do siebie każdego, kto ma słabość do książek dziecięcych samą swoją obecnością na półce. I większość tych, którzy takiej słabości na co dzień nie przejawiają.

Przepiękne, delikatne, bajkowe ilustracje sprawiają wrażenie, że niemalże możemy poczuć pod dłonią miękkość futerka zwierzątek, których historię poznajemy. W dodatku utrzymane są w niesamowitej kolorystyce – turkusowo-niebieskie odcienie nocnego lasu połączone zostały z ciepłym brązem niedźwiedziowego futerka. Cudo. Nie mogę się napatrzeć.

Warto też zwócić uwagę na fakt, że zazwyczaj lubię, kiedy jednak ilustracja jest podzielona na dwie strony – bardzo często prowadzi to do deformacji ilustracji. Na szczęscie nie w tym przypadku. To jedna z niewielu książek, w których ten zabieg został zrobiony prawidłowo – ksiażka łatwo się rozkłada i łączenie stron nie ma wpływu na odbiór wizualny.

A jednak po pierwszych stronach czułam się nieco zniechęcona – podczas wieczornych czytanek, królicza mama stara się nakłonić synka do pójścia spać strasząc go tajemniczym Włochaczem Olbrzymim mieszkającym w lesie i wychodzącym nocą. Odnosi jednak zupełnie odmienny skutek, bo gdy tylko sama zasypia… odważny króliczek Bobuś, uzbrojony w ostro zakończoną marchewkę, wymyka się z domu, by odszukać i przegonić strasznego stwora. Nie da się ukryć, że zarówno zachowanie mamy, jak i synka jest nieszczególnie edukacyjne. I prawdę mówiąc wolałabym nie podsuwać córce takich pomysłów…

Historia szybko jednak przeradza się w bardzo ładną opowieść o przyjaźni, akceptacji, otwarciu na drugą osobę, odnajdywaniu w sobie odwagi i bronieniu słabszych. O tym, że pozory czasem mylą, a wygląd zewnętrzny nie determinuje cech charakteru.

Nasz odważny króliczek, zamiast na potwora, trafia w lesie na nieśmiałego i strachliwego niedźwiadka. To początek dość niespotykanej, pełnej przygód znajomości. A kiedy wspólnie muszą zmierzyć się z groźnym zwierzęciem, odkrywają coś zupełnie niespodziewanego…

Mimo nieszczególnie udanego początku, przygoda króliczka Bobusia i niedźwiadka Bobo skradła moje serce i bardzo zainteresowała Małą Słuchaczkę. A nieszczęsne zachowanie głównego bohatera z pierwszych stron książki posłużyło nam jako pretekst do rozmowy o różnicach między odwagą, a nieostrożnością i możliwych konsekwencjach wymykania się z domu, kiedy rodzice śpią. Zainspirowały mnie również do dwukrotnego sprawdzania, czy zabarykadowałam drzwi wejściowe, nim pójdziemy z mężem spać…

Ciepła, puchata i sympatyczna. Ponadto pod względem wizualnym idealnie wpasowuje się w mój gust. I z tego, co widzę, również w kształtujący się gust mojej córeczki.

Steve Smallman, Caroline Pedler, Nie bój się, misiu!, Warszawa: wydawnictwo Wilga, 2019, 32 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawanictwa Wilga.

Bajki Majki: „O Wilku, który został gwiazdą rocka” Orianne Lallemand, Éléonore Thuillier

| Lew Kanapowy

O tym, że Wilk nie jest typowym przedstawicielem swojego gatunku, wszyscy już chyba wiemy. Powiedzmy sobie szczerze – trudno o bardziej wyrazistą postać – jego niebanalna osobowość zgrabnie wymyka się wszystkim standardom. Dzięki temu przeżywa najbardziej nieprawdopodobne przygody, a na jego małych czytelników zawsze czeka zaskoczenie. Z Wilkiem po prostu nie ma szans na nudę. Najmniejszych.

Znamy już wilkową niechęć do chodzenia pieszo, niesłabnący entuzjazm i ekspresję, zdolności do wynajdowania niekonwencjonalnych rozwiązań i, cóż, smykałkę do kombinowania. Towarzyszyliśmy mu podczas nieudanych urodzin, zupełnie nieplanowanej wyprawy na Marsa (!), wakacji na rajskiej wyspie i zgłębiania trudnej sztuki zdobywania względów płci pięknej. Tym razem mamy szansę poznać kolejną cechy naszego bohatera – wrażliwość na piękno i artystyczną duszę.

Poruszony wyjątkowo uroczymi okolicznościami przyrody i zmotywowany kilkoma słowami, rzuconymi niefrasobliwie przez jednego z przyjaciół, Wilk postanawia zostać artystą. Szukając uśpionego talentu próbuje swoich sił w kolejnych dziedzinach sztuk pięknych – chwyta za pędzel ustawia sztalugi przy wodospadzie, składa rymy, brudzi ręce w glinie starając się nadać jej formę przyjaciółki, próbuje swoich sił w kabarecie, a nawet wybiera się na casting do filmu o bardzo złym wilku. Jednak żadna z tych aktywności nie wydaje się być stworzona akurat dla Wilka (choć może to Wilk nie został stworzony dla nich?), a wysiłki nie przynoszą oczekiwanych rezultatów.

Talent objawia się zupełnie przez przypadek. A jest nim niesamowity głos. Wobec tego nasz bohater bez chwili zawahania decyduje się na karierę gwiazdy rocka! Choć jak wiadomo nie jest to łatwa ścieżka, to przecież dla chcącego nic trudnego, w czym bardzo pomaga zaangażowanie przyjaciół. Bo dla każdego z paczki znajomych znajduje się miejsce w zespole – od tekściarza, przez muzyków, aż po chórki. Takie przedsięwzięcie nie może się nie udać, wiadomo więc, że przygotowany ogromnym wysiłkiem koncert okazuje się bezsprzecznym sukcesem, a Wilk zyskuje jeszcze większą rzeszę fanów.

To zabawna i mądra historia o poszukiwaniu własnej drogi, odwadze niezbędnej do próbowania nowości i nie przejmowania się porażkami. Jak każda z przygód Wilka, ta również jest wielowątkowa i bardzo dynamiczna. Wilk obiera sobie cel i – metodą prób i błędów – wytrwale dąży ku jego realizacji, za każdym razem dając z siebie wszystko. Choć jego zapał bywa czasami słomiany, przez większość czasu jest zdeterminowany, skupiony na swoim celu i nie obawia się krytyki, a z każdej podejmowanej czynności oddaje się całym sobą i czerpie z tego sporo radości. Niezwykle istotne jest również wsparcie grupy przyjaciół, którzy – jak to przyjaciele – raz pomogą, raz podetną skrzydła. Ale zawsze można na nich liczyć.

Ta bardzo kolorowa książeczka wprowadzi małego czytelnika w świat rozrywki, który zwykle bywa pomijany podczas prezentowania zawodów. Tak to już jest, że częściej odnosimy się do bardziej stabilnych i „poważnych” karier, jak strażak, lekarz, czy nauczyciel. A barwna i bardzo wymagająca branża kulturalna jest przecież równie ciekawa, choć rzadko bywa gwarancją stałych dochodów w przyszłości.

Wilk jak zawsze jest gwiazdą, przyjaciele spisują się na medal, pojawiają się nowe słówka, a autorka porusza niebanalny temat. Przygody Wilka to zawsze dobry wybór. I zawsze zaskoczenie. A entuzjazm bohatera jest naprawdę zaraźliwy.

Orianne Lallemand, Éléonore Thuillier, O Wilku, który został gwiazdą rocka, Gdańsk: Wydawnictwo Adamada, 2017, 32 s.

Recenzja powstała we współpracy z portalem sztukater.pl.