Grajki Majki: „Rami Code”, Quercetti

12 października 201913 października 2019 | Lew Kanapowy

Nie da się ukryć, że programowanie to język przeszłości. A właściwie języki. Wiem coś o tym, bo nie rozumiem żadnego z nich…

I jak zazwyczaj w takich sytuacjach bywa, chciałabym, żeby moja córka nie podzielała mojej dezorientacji w tym temacie. A jeśli można nauczyć się czegoś tak pożytecznego poprzez zabawę, to grzechem byłoby nie spróbować!

Rami Code to zabawka edukacyjna rozwijająca kreatywność, myślenie przyczynowo skutkowe i ucząca rozwiązywania problemów krok po kroku. W końcu „kodowanie” to nic innego, jak pisanie instrukcji, według której maszyna wykonuje oczekiwane czynności.

„Ta umiejętność jest coraz ważniejsza w środowisku edukacyjnym, ponieważ stymuluje myślenie obliczeniowe u dzieci, umiejętność podzielenia skomplikowanych kwestii na mniejsze części, które są łatwiejsze do rozwiązania”.

A dla mojego na wskroś humanistycznego umysłu – trzeba tak wykombinować, żeby wiedzieć co zrobić, by osiągnąć określony cel. Najlepiej metodą prób i błędów.

Na pierwszy rzut oka Rami Code przypomina nieco automat typu flipper – nieznacznie pochylony, z kolorowymi kuleczkami, które musimy umieścić w odpowiednich miejscach. Tylko zamiast mechanicznych łapek do odbijania kuleczek mamy zestaw dźwigni (odpowiadających dwóm cyfrom systemu dwójkowego: 0 i 1) poruszających zwrotnicami, dzięki którym planujemy tor toczenia się kulki. Kiedy ta rusza z pola startowego, wszystko jest już przesądzone.

Ustawiając cztery dźwignie po lewej stronie odpowiednio na zerze lub jedynce tworzymy zapis w systemie dwójkowym. Po zwolnieniu dźwigni „enter” i wypuszczeniu kuleczki, ta trafi do przegródki podpisanej odpowiednikiem w zapisie dziesiętnym. Jeśli więc, na przykład, ustawimy dźwignie zwrotnic w pozycjach 1 1 0 1, kuleczka trafi do rynienki nr 13.

Przesuwanie dźwigni zwrotnic sprawia, że zmieniają się kolory torów. Dzięki temu możemy dokładnie śledzić którędy poleci kulka i w ten sposób planować trasę do punktu docelowego – przestawiając dźwignie otwieramy lub zamykamy ścieżki labiryntu próbując odnaleźć właściwą drogę. Tak wygląda najprostszy sposób gry, którego można próbować już z czterolatkiem. Wraz z wiekiem rośnie również poziom trudności i pomysły wykorzystania zabawki są coraz bardziej skomplikowane. Do zestawu dołączono także zaślepkę pozwalającą zasłonić wszystkie trasy i sprawdzić swoje umiejętności kodowania „z pamięci”. Teoretycznie dla użytkowników 8+, a ja jeszcze nie za bardzo sobie radzę z tym etapem.

Bardzo dużym plusem jest przejrzysta instrukcja. Chociaż książeczka zdaje się być całkiem grubaśna, to mamy cztery zwięźle i zrozumiale napisane strony, na których znajdziemy opis poszczególnych elementów zabawki, wprowadzenie dla rodzica, propozycje zabaw dla czterech grup wiekowych (4+, 5+, 7+ i 8+), a także opis przechodzenia z systemu dziesiętnego na dwójkowy i odwrotnie bez użycia zabawki, a matematyki. Wygląda strasznie strasznie ale chyba nawet udało mi się to zrozumieć. A skoro nawet ja (największy matematyczny antytalnet roku) dałam radę, to dzieciaki na pewno z łatwością ogarną ten temat.

Mała zabawka o wielkiej funkcji. A do tego starannie wykonana i estetyczna wizualnie, co – jako wzrokowiec – zawsze doceniam podczas nauki.

„Rami Code”
Firma: Quercetti
Sugerowany wiek: 5-10 lat

Rami Code znajdziecie TUTAJ.

Bajki Majki: „Dziewczyny kodują. Tom 2: Przyjaciółki rządzą” Stacia Deutsh + KONKURS

19 lipca 201819 lipca 2018 | Lew Kanapowy

„(…) w pojedynkę nawet najlepszy zawodnik niczego nie dokona. Liczy się drużyna.”

Jest już drugi tom fantastycznie zapowiadającej się serii dla już-prawie-nastolatek! „Przyjaciółki rządzą” to druga część serii „Dziewczyny kodują”, czyli niedługich historii o babskiej bandzie połączonej wspólną pasją – kodowaniem. Pierwszy tom był zachwycił mnie już samym pomysłem, ale czy kiedy wiem już o co chodzi, kolejna część utrzymała moją ekscytację na tym samym poziomie?

Tym razem narratorką opowieści jest jedna z koleżanek Lucy z klubu kodowania – Sophia. Wielka fanka sportu i managerka szkolnej drużyny, poukładana aż do granicy z pedantyzmem, starsza siostra na pełen etat i wielka pomoc dla rodziców. Ze wszystkich przyjaciółek chyba najbardziej przejmuje się przygotowaniami do nadchodzącego hakatonu, ale czy nagła sytuacja rodzinna nie zrujnuje jej skrzętnie przygotowanych planów jednocześnie pogrążając nadzieje i starania całej drużyny?

Fajnie jest obserwować tą samą historię z różnych perspektyw, dzięki temu poznajemy charakter i sytuację rodzinną zupełnie nowej, dotychczas drugoplanowej bohaterki. Fabuła drugiej części przygód kodujących dziewczyn kręci się wokół maratonu kodowania, którego tematem jest… budowanie robota! Wspominam o tym jakby ktoś myślał, że trudno o coś bardziej odlotowego od pisania aplikacji…

Poza przyszłościowym hobby bohaterki są wciąż dziewczynami – stroją się, jedzą ciastka, plotkują i pomagają w domu. Pojawiają się też pierwsze zauroczenia i plany wobec szkolnego balu. Jednak drugim, równie ważnym co kodowanie, tematem tej historii jest kwestia szczerości, pomocy, babskiej solidarności i zasad fair play. Jest więc babsko i jest power. I do tego jeszcze roboty. Jest super!

I jest jeszcze jedna rzecz, która jest dla mnie wielkim plusem – oswajanie inności. Gdzieś w tle pojawiają się całkiem poważne sprawy, jak autyzm, emigracja i inna kultura. Ale bez żadnego tłumaczenia, czy (co gorsza!) moralizatorskiej gadki. Po prostu są, jako coś najnormalniejszego na świecie. I to też jest bardzo super.

Bez wahania stwierdzam więc, że drugi tom trzyma poziom, a nawet podnosi poprzeczkę. Z niecierpliwością czekam na trzeci!

Stacja Deutsh, Dziewczyny kodują. Kod przyjaźni, Warszawa: Wydawnictwo Wilga, 2018, 160 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa Wilga.

Tak, jak w przypadku recenzji pierwszego tomu, na instagramie czeka konkurs, gdzie można wygrać nie tylko samą książkę, ale również podkładkę pod myszkę do kompletu, zapraszam do udziału! -> KONKURS

Bajki Majki: „Dziewczyny kodują. Kod przyjaźni”, Stacja Deutsh + KONKURS

26 kwietnia 201826 kwietnia 2018 | Lew Kanapowy

Zauważyłam, że od dłuższego już czasu robię znacznie szerszy research w książkach dziecięcych, niż wymagałoby się tego od mamy dwulatki. Wychodzę jednak z założenia, że dobrze wiedzieć co w trawie piszczy, a do wszystkich moich zbiorów Bobasa w końcu i tak dorośnie. No i biję się w pierś – pojawia się tyle fantastycznych pozycji dla starszych dzieciaków, że czasami po prostu nie potrafię się powstrzymać, mimo, że na Majkę poczekają jeszcze z 8-10 lat. Za to Wam z przyjemnością pokażę je już teraz.

To, co jest dla nas kompletnie nieznane przyciąga najbardziej i z pewnością z tego względu zareagowałam na nią z takim entuzjazmem. Jak by nie patrzeć, programiści to zawód przyszłości. Zawód zdominowany przez facetów. Dla tego typu zachęty jestem jak najbardziej na tak! Go girls!

Nastoletnia Lucy nie może już doczekać się pierwszego spotkania pozalekcyjnego kółka kodowania. Jednak szybko okazuje się, że zajęcia nie będą przebiegać dokładnie tak, jak oczekiwała. Bo czy nauka programowania może mieć cokolwiek wspólnego z… robieniem kanapki?

Głód wiedzy głównej bohaterki zostaje zauważony przez tajemniczego pomocnika, który oferuje jej i jej koleżankom przyspieszony kurs kodowania w formie listów z zadaniami. A kodowane podchody szybko stają się nie tylko podwalinami poważnej wiedzy, ale również początkiem prawdziwej przyjaźni.

To sympatyczna historia nie tylko o pisaniu aplikacji, ale chyba przede wszystkim o jeszcze trudniejszej sztuce – o cierpliwości (jak by nie patrzeć w obu tych dziedzinach jestem totalnym beztalenciem…) . Która przy okazji prezentuje zupełnie niestandardowy sposób nauczania i bardzo rzadki okaz nauczycielki o niekonwencjonalnym podejściu – momentami aż dziewczynom zazdrościłam chodzenia do szkoły!

Bardzo fajna propozycja dla młodszej młodzieży – jest babska banda złożona z posiadaczek całkowicie odmiennych upodobań i charakterów połączonych wspólną pasją. Jest tajemnica wymagająca wykorzystania pewnej unikalnej umiejętności każdej z nich. I w końcu jest wartościowa wiedza będąca skutkiem ubocznym świetnej zabawy. Pamiętam jak jeszcze niedawno sama zaczytywałam się w tego typu pozycjach i bardzo się cieszę, że powstają coraz to nowe pomysły na nieskomplikowane i jednocześnie inspirujące historie dla młodych czytelniczek, nadążające za pędzącym światem.

Sympatyczna i zarażająca entuzjazmem, z pewnością w swoim czasie podsunę ją Majce.

Stacja Deutsh, Dziewczyny kodują. Kod przyjaźni, Warszawa: Wydawnictwo Wilga, 2018, 160 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa Wilga.

Chcielibyście wypróbować tą pozycję na własnych dzieciach? Na instagramie czeka konkurs, gdzie można wygrać nie tylko samą książkę, ale również podkładkę pod myszkę do kompletu, zapraszam do udziału! -> KONKURS