dla starszaka

Grajki Majki: Escape Quest „Arsene Lupin rzuca wyzwanie” David Cicurel, Frédéric Dorne, Tiffanie Uldry

| Lew Kanapowy

Sięgając po ta książkę spodziewałam się czegoś podobnego do komiksów paragrafowych w stylu „Rycerzy” czy „Sherlock Holmes. Dookoła świata”. I faktycznie, sam mechanizm poruszania się po historii jest całkiem podobny, jednak w tym przypadku gra zdecydowanie bardziej przypomina faktyczną książkę. A każda jej strona to nowa zagadka przybliżająca nas do upragnionego celu.

W tej grze wcielamy się w postać włamywacza-pasjonata uprawiającego to hobby nie z potrzeby i zmagań z niesympatyczną sytuacją życiową, a z umiłowania do sztuki kradzieży – dlatego też naszym marzeniem jest nauka fachu pod okiem najwybitniejszych mistrzów zbrodni. Świetnie się więc składa, że sławny Arsène Lupin, dżentelmen-włamywacz, ogłosił wszem i wobec, że poszukuje ucznia. Jednak dostać się pod skrzydła mistrza to prawdziwe wyzwanie – nie tylko musimy dokonać niemożliwego i skraść najlepiej strzeżone klejnoty w całym Paryżu, ale również pokonać liczną konkurencję. Czy wystarczy nam sprytu, umiejętności i determinacji, by dopiąć swego? Nawet, gdy ktoś usilnie będzie próbował pokrzyżować nam szyki?

Czekają nas szyfry, mapy, łamigłówki, a nawet pewien test sprawności w posługiwaniu się narzędziami do cięcia szkła. Wszystko to by odkryć na jaką stronę powinniśmy udać się w następnej kolejności. W porównaniu do komiksów paragrafowych, jest tu zdecydowanie więcej tekstu – na każdą zagadkę przypada strona treści i całostronicowa ilustracja utrzymana w pięknym retro-secesyjnym klimacie XIX-wiecznego Paryża. W ogóle pod względem wizualnym ten tytuł jest fenomenalny, nie można się napatrzeć. Na szczęście są takie zagadki, że uważne przypatrywanie się jest bardziej niż wskazane.

Za każdym razem jestem zaskoczona faktem, że takie gry potrafią być naprawdę trudne! Nie jestem może jakimś szczególnym omnibusem – łamaczem łamigłówek, ale gra dla nieco starszych dzieci 12+ potrafi mnie nieźle zagiąć i to czasem już od pierwszych stron! A jednocześnie do rozwiązania takiego escape questa wystarczy tylko długopis i kilka godzin wolnego czasu, może więc towarzyszyć nam na przykład w podróży. Na końcu książkogry zostawiono miejsce na zapiski, można jednak bez skrępowania pisać i zaznaczać i robić notatki bezpośrednio przy zadaniach i na ilustracjach. A jeśli zdarzy nam się gdzieś utknąć, w zabezpieczonym dokumencie przygotowano podpowiedzi.

Kto jest gotowy na takie wyzwanie?

David Cicurel, Frédéric Dorne, Tiffanie Uldry, Escape Quest. Arsene Lupin rzuca wyzwanie, Warszawa: Wydawnictwo Egmont, 2021, 96 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa Egmont.

Grajki Majki: „Diamond Quest” SmartGames

| Lew Kanapowy

Tym razem to post raczej z cyklu „Grajki Matki”, bo łamigłówka, którą chciałabym Wam dziś pokazać jest od 10 lat. I to minimum, bo ja mam prawie trzy razy tyle i muszę przyznać, że w miarę swobodnie czuję się tylko na poziomach starter i junior (i to wcale nie w przypadku wszystkich zadań!), a potem zaczynają się schody.

Gra jest przepiękna, szczególnie dla takiej sroki, jak ja. Składa się z zamykanego pudełka z 13 wgłębieniami oraz 13 przezroczystych diamentów w czterech kolorach i trzech kształtach. Diamenty niebieskie, zielone, pomarańczowe i żółte są w komplecie po trzy – w kształtach zbliżonych do koła, kwadratu i trójkąta. Czerwony diament jest natomiast jeden jedyny i najważniejszy. Bo i cała zabawa w tym, by, kierując się wskazówkami z zadań, umieścić go na właściwym miejscu.

W każdym z zadań znajdziemy wskazówki zdradzające ułożenie części elementów na planszy (lub określające miejsca, w jakich określone diamenty nie mogą się znajdować) – czasem elementy pokazane są dokładnie, innym razem zdefiniowano jedynie kolor albo kształt elementu. Czasem też pokazana jest cała plansza, a czasem jedynie jej mniejszy lub większy fragment. Na każde zadanie może przypadać jedna, lub więcej podpowiedzi – zdarza się, że otrzymujemy nawet 6 wskazówek, które trzeba do siebie dopasować by rozwiązać zagadkę.  

Podobnie jak w innych tytułach tej serii, mamy do wyboru cztery poziomy trudności – starter, junior, expert i master. A jeśli już naprawdę jesteśmy pewni, że nie uda nam się znaleźć rozwiązania, albo chcemy się upewnić, czy ułożyliśmy dobrze, to na końcu każdego działu znajdują się odpowiedzi.

To zdecydowanie nasza najbardziej skomplikowana z układanek SmartGames. I, co za tym idzie, chyba najbardziej satysfakcjonująca, kiedy już uda się rozwikłać łamigłówkę. Nieźle potrafi wymęczyć mózgownicę, nawet w przypadku dorosłego. Albo przynajmniej takiego niezbyt wprawionego w grach logicznych, bo do takich zdecydowanie przynależę (chociaż niedługo może się to zmienić!). Mino to zaskakująco mało towarzyszy mi przy niej frustracji – może po prostu nie potrafię się złościć przekładając diamenty.

Nie dajcie się zwieść wielkości kartonu – sama gra jest całkiem zgrabna i kompaktowa, diamenty wraz z książeczką z zadaniami i instrukcją zamykają się w pudełku z planszą układanki. Wystarczy drobne zabezpieczenie w postaci gumki recepturki i spokojnie można wrzucić grę do torebki albo plecaka. Dobrze sprawdzi się wiec w roli gry podróżnej.

Diamond Quest
Autor: Alain Brobecker & STUDIO SMART
Ilość elementów: 13
Sugerowany wiek: 10+
Liczba graczy: 1
Poziomy trudności: 4
Wydawnictwo: SmartGames

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa IUVI Games.

Bajki Majki: „Horror! Czyli skąd się biorą dzieci” Grzegorz Kasdepke

| Lew Kanapowy

To najdziwniejsza książka dla dzieci o rozmnażaniu, jaka dotąd wpadła mi w ręce – utrzymana w konwencji horroru ze zjadaniem dzieci w roli głównej, gościnną wizytą komandosów (i ich regularną bitwą z przedszkolakami) wśród budzących grozę odgłosów burzy i sporą dawką dobrych rad i całkiem rzetelnej wiedzy bez zbędnego owijania w bawełnę w roli bonusu. Niezły misz-masz!

Pani Miłka – ukochana wychowawczyni przedszkolaków ma w brzuchu dziecko! Na grupę starszaków pada strach, kto następny wyląduje na talerzu przedszkolanki? I jak się obronić przed jej głodem? Ukryć się w szafce, zbudować fort, a może chwycić za broń? Pomysłowe dzieciaki wypróbują każdy z tych pomysłów, a zupełnie przy okazji, w ciągu naprawdę zdumiewających zdarzeń, dowiedzą się skąd naprawdę biorą się dzieci, co jest do tego potrzebne i dlaczego nie grządka z kapustą i majeranek do smaku.

To niestety nie jest książka dla nas, nie pokarzę jej Majce, przynajmniej na razie. A to dlatego, że, podobnie jak jeden z rodziców przedszkolaków z „Horroru”, pozwoliłam sobie kiedyś na średnio mądry żart – wąchając zapamiętale swoje czyste dziecko prosto wyjęte z kąpieli pełnej owocowej pianki powiedziałam, że „pachnie tak apetycznie, że chyba zaraz ją zjem”. Nawet zrobiłam „mniam mniam mniam!”. A Maja… wzięła to jak najbardziej na serio, wpadła w panikę i rozpacz i przez cały kolejny dzień nie chciała się do mnie zbliżać na krok, a potem jeszcze przez długi czas, mimo zapewnień i tłumaczeń patrzyła ma mnie podejrzliwie. W związku z tym „głupie żarciki” o zjadaniu dzieci nie wchodzą u nas w grę, jeszcze odmówiłaby mi chodzenia do przedszkola…

Ale jeśli Wasze starszaki mają mocniejsze nerwy, lubią takie klimaty są już na tym etapie, że nie biorą wszystkiego do siebie i doceniają historie z dreszczykiem, to jak najbardziej, bo w książce znalazło się wiele wartościowych informacji. Poza faktem, że przedszkolaki jednak dowiadują się o tym co u dorosłych idzie gdzie, dlaczego tak i że na golasa, a także o jajeczkach i plemnikach, znajdzie się też sposobność obalenia sporej liczby mitów o bocianach, kapustach i kurierach przynoszących bobasy kupione na allegro. I oczywista oczywistość, że nie tylko dzieci czują strach i że da się go oswoić.

Książkę kończą dobre rady i wskazówki dla dzieci i dorosłych. I nawet jeśli nie przeczytam tej pozycji razem z córką, to te ostatnie strony z pewnością wykorzystam, bo dobrze tam autor prawi.

A całą resztę polecam przedszkolakom nieustraszonym, a rodzicom w szczególności.
Wartościowa, ale nie dla każdego czytelnika.

Grzegorz Kasdepke, Horror! Czyli skąd się biorą dzieci, Warszawa: Wydawnictwo Nasza Księgarnia, 2021, 64 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa Nasza Księgarnia.

Grajki Majki: „Sherlock Holmes. Dookoła świata” – komiks paragrafowy

| Lew Kanapowy

Komiksy paragrafowe to książki i gry w jednym, gdzie wybory czytelnika mają wpływ na rozwój akcji. W przypadku tytułu o Sherlocku Holmesie co byśmy nie robili, nie zmienimy zastanej sytuacji – zbrodni zostały już popełnione – ale tylko od nas zależy jak potoczy się śledztwo i czy uda nam się złapać winnego.

Podejmując decyzje wędrujemy po książce kierując się do określonych pól oznaczonych cyframi zgodnymi z naszym wyborem – przesłuchujemy świadków, szukamy poszlak i poszerzamy naszą wiedze co całej sytuacji. Będziemy zaglądać we wszystkie kąty (nawet w klatce tygrysa!), a tam może kryć się wszystko –  informacje niezbędne dla rozwiązania zagadki, łamigłówki, które należy odcyfrować, szyfry do złamania, twarde dowody i ślepe zaułki. Spostrzegawczość i pełne skupienie na każdym szczególe będą niezbędne!

Wszystkie nasze spostrzeżenia i podeżenia zapisujemy na karcie gry na początku książki (ja zwykle ją kseruję, ale może ją również pobrać ze strony wydawcy i wydrukować, dzięki czemu książka jest wielorazowa).

Podczas lektury wcielamy się w jednego z bohaterów – Sherlocka albo Mycrofta – a każdy z nich ma odmienne metody prowadzenia śledztwa i większe lub mniejsze predyspozycje w rozwiązywaniu zagadek. Chociaż książka nie jest gruba, na rozwiązanie czekają aż trzy sprawy rozsiane po całym świecie. Zagłębienie się w każdą z nich zajęło mi około 25 minut, więc to przynajmniej godzina dobrej zabawy, której trzeba poświęcić maksimum uwagi. Bo chociaż jest to propozycja skierowana do odbiorców powyżej 10 roku życia, to rozwiązanie spraw nie należy do łatwych! Albo to mi po prostu nie jest pisana kariera detektywa, bo chociaż rozwiązałam poprawnie 2 z 3 śledztw, to jednak najbardziej kierowałam się intuicją, a moje uzasadnienia okazały się dalekie od logicznych kalkulacji Sherlocka ;)

Sherlock Holmes. Dookoła świata
Autorzy: CED, Boutanox
Wydawnictwo Foxgames
Liczba graczy: 1
Sugerowany wiek: 10+

Bajki Majki: „Zielone piórko Zbigniewa. Skarpetki kontratakują!” Justyna Bednarek, Daniel de Latour

| Lew Kanapowy

Pamiętacie detektywa Pinkertona – zieloną skarpetę, która rozwiązała zagadkę kociego złodzieja cukiernianego, a pod banderą Czarnej Frotte dzielnie stawiała czoło bandzie białych rękawiczek? (Jeśli jednak nie pamiętacie, to o wcześniejszych przygodach nieustraszonych Skarpetek przeczytacie TU i TU). Czy skarpetka o tak szerokich horyzontach długo zagrzeje miejsca jako szczęśliwy, ale uziemiony futerał na telefon Małej B? Dobrze myślicie, gdy tylko w najbliższej okolicy przydarzy się tajemnicze zaginięcie, skarpetka-detektyw rozpocznie błyskotliwe śledztwo! Przed nami kolejna niezwykła, tym razem kryminalna przygoda – pełna oszustw, zuchwałych kradzieży, przesłuchań i aresztowań, a nawet duchów. Niezapomniane wrażenia gwarantowane!

Nie myślcie jednak, że to monodramat na jedną skarpetkę, co to to nie! Podczas czytania poznamy między innymi Gniotkę, skarpetkę-kibica i skarpetkę-ornitologa, niezidentyfikowany beret latający, turbanopończoszkę i mnóstwo innych drobnych historii pobocznych. Jedna ciekawsza od drugiej.

Podobnie jak w przypadku morskiej przygody opisanej w książce „Banda Czarnej Frotte”, „Zielone piórko Zbigniewa” również jest powieścią pełnometrażową, w ośmiu rozdziałach opowiedzianą. Wymaga więc nieco więcej skupienia na tekście, niż pojedyncze opowiadania i krótsze rozdziały w poprzednich częściach, ale skoro to już czwarta księga, to i czytelnicy na pewno są już zaprawieni w boju. A sama seria rośnie wraz z dzieckiem.

Wszyscy fani Skarpetek znajdą tu to, co tak bardzo urzekło ich w tych zwariowanych opowiastkach – poczucie humoru, bardzo życiowe problemy, mądrości i sytuacje wplecione zgrabnie w fabułę, bezkompromisową szczerość i przygody nie z tej ziemi, o których nie śniło się filozofom w niebanalnej oprawie graficznej.

Uwielbiamy, polecamy, będziemy wracać nie raz i nie dwa.

Justyna Bednarek, Daniel de Latour, Zielone piórko Zbigniewa. Skarpetki kontratakują!, Warszawa: Wydawnictwo Poradnia K, 2020, 176 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa Poradnia K.

Bajki Majki: „Świat starożytny w 100 słowach” Clive Gifford, Gosia Herba

| Lew Kanapowy

Wszystko to, co lubię najbardziej w jednej książce – encyklopedia, starożytność, trudne słówka i megagenialne ilustracje Gosi Herby. A jak wczytamy się głębiej, to i koty się znajdą. I jedzenie też, choć nie zawsze są to smakołyki. Przynajmniej w naszych czasach.

Ten bardzo widowiskowy album to historia świata starożytnego od Egiptu po upadek Rzymu wyłożona przy pomocy stu encyklopedycznych haseł.

Jak każdy wybór, i ten jest subiektywny. I chociaż pewnych pojęć mi osobiście brakowało (na przykład jest bitwa pod Salaminą, ale już nie ma pod Termopilami, a zamiast nilometru dałabym pewnie systemy irygacyjne), to wybór jest bardzo zróżnicowany, a wśród zaprezentowanych haseł kryją się kolejne – na przykład w haśle „oliwki” znajdziemy również „amforę”.

Z bardzo zwięzłym hasłem koresponduje duża ilustracja, często subtelnie go uzupełniając – choćby w przypadku piramid, gdzie na ilustracji przedstawiono również piramidy schodkowe, choć nie ma o nich słowa w tekście.

Młody czytelnik pozna w ten sposób pięć wielkich cywilizacji – Egipską, Fenicką, Minojską (potraktowaną tu jako reprezentacja całej kultury egejskiej), Grecką i Rzymską. Choć hasła są bardzo skondensowane, a ich liczbę rozpaczliwie ograniczono, dają plastyczny i ciekawy obraz Starożytności, zupełnie wystarczający odbiorcy średnich klas szkoły podstawowej (tak się teraz nazywa klasy IV-VI?). I przy tym zdecydowanie ciekawszy od standardowego podręcznika, bo zmieniający właściwie każde pojęcie w ciekawostkę. W książce znalazły się podstawowe informacje i postacie, jak choćby najbardziej znaczący bogowie, faraonowie i filozofowie, mumie, Juliusz Cezar, legioniści, igrzyska olimpijskie, Ateny czy Sparta, ale można też dowiedzieć się ile piwa pito podczas wznoszenia piramid, czym był nilometr, do czego używano pucolany, kto mieszkał w insuli, gdzie można znaleźć jedno z pierwszych grafitti i z czego wykonywano garum. To fascynująca podróż przez początki rozwoju cywilizacyjnego Europy, która wciągnie bez reszty zanim człowiek się obejrzy. A przy okazji kształtuje gust i dojrzałość estetyczną estetyczny młodego odbiorcy bardzo efektownymi i całkiem wymagającymi ilustracjami.

Warto zwrócić uwagę na przejrzyste oznaczenia pomagające poruszać się po książce – odpowiednie ikony przypisują dane pojęcie do jednej (lub kilku) cywilizacji. Książkę kończą kalendarium, indeks haseł, dodatkowy słowniczek i coś, co niesamowicie mi się podoba – wykaz źródeł dopasowany do możliwości poznawczych młodego czytelnika, odsyłający ciekawskich i wygłodniałych dalszych informacji między innymi do serii „Strrrasznych historii”.

Cudo. To jedna z tych książek, na które Maja jest jeszcze za mała, ale na bank będę chomikować ją przez te wszystkie lata. I sama będę się nią cieszyć od czasu do czasu, zanim użyję tej podstępnie do budzenia w córce fascynacji moją ulubioną epoką historyczną. Bo z pracami jednej z  moich ulubionych ilustratorek jest już zaznajomiona od maleńkości.

Imponująco wydana. Nic nie sugeruję, ale nadchodzą święta, książka to zawsze dobry prezent. Szczególnie edukacyjna. I wartościowa i piękna i efektowna. Polecam przez duże P.

Clive Gifford, Gosia Herba, Świat starożytny w 100 słowach. Najważniejsze wydarzenia, najsłynniejsze postaci, najciekawsze wynalazki, Warszawa: Wydawnictwo HarperKids, 2020, 112 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa HarperKids.

Grajki Majki: „Draftozaur”

| Lew Kanapowy

„Co oznacza tytuł Draftozaur? Brzmi jak nazwa dinozaura, prawda? Nawiązuje ona do mechaniki (tak zwany DRAFT) gry. Gracze mają w ręku po kilka kart, spośród których wszyscy równocześnie wybierają po 1, a pozostałe przekazują graczowi siedzącemu z lewej strony. W grze Draftozaury karty zostały zastąpione pionkami dinozaurów.”

Każdy z graczy otrzymuje planszę (w zależności od wybranego stopnia trudności rozgrywki obróconą stroną lata lub zimy) oraz miseczkę. Gracze losują dinozaury i umieszczają je w swojej miseczce, a po każdym wykonanym ruchu przekazują miseczkę w lewo, w zamian otrzymując inną od gracza siedzącego z prawej strony. Nie sposób przewidzieć, jakie dinozaury trafią się w następnej kolejce.

Celem gry jest zapełnienie swojej planszy dinozaurami tak, by zdobyć jak najwięcej punktów – różne miejsca na planszy są różnie punktowane. W lesie na przykład trzeba umieszczać dinozaury tego samego rodzaju, w dżungli – dinozaura tego gatunku, którego przedstawicieli mamy na planszy najwięcej, na polu łąki każdy dinozaur powinien być inny, a na prerii punktowane są zakochane pary dinozaurów tego samego rodzaju. To tylko niektóre przykłady pól z planszy lata, a zimą jest jeszcze trudniej! Jakby tego było mało, plany może pokrzyżować nam również rzut kością, który określa na których polach albo jakie dinozaury możemy lub nie możemy stawiać w tej kolejce.

Gra wymaga umiejętności planowania, opracowania strategii i sporej dawki szczęścia, bo im więcej graczy, tym trudniej przewidzieć jakie dinozaury mają szansę trafić do nas w kolejnych kolejkach i rundach. Mimo to można spokojnie próbować z młodszymi dziećmi – na zasadzie pamiętania zasad stawiania dinozaurów i podejmowania decyzji.

Im więcej osób, tym trudniej i ciekawiej, ale i w dwie osoby jest fajnie. Jest bardzo atrakcyjna wizualnie i pod względem wykonania – 60 ciekawie odwzorowanych dinozaurów w sześciu rodzajach i kolorach jest wykonanych z drewna, a mieszkają w welurowym woreczku. Miseczki są papierowe (do składania), a wszystko wieńczy troszkę groźna, ale bardzo adekwatna grafika.

Warto również zwrócić uwagę na walor edukacyjny – każdy rodzaj dinozaurów, których przedstawicieli znajdziemy w woreczku i będziemy szukać dla nich miejsca na swoich planszach został opisany na bokach pudełka. Możemy dowiedzieć się miedzy innymi co oznaczają ich nazwy, gdzie mieszkały, jaką osiągały wysokość, co jadły i ile w związku z tym ważyły. Niestety żaden z bohaterów gry nie żył w naszej części świata. Najbliżej nas występowały roślinożerne Stegozaury w Portugalii (prawdopodobnie miły dwa mózgi!) i największe ze wszystkich mięsożerne Spinozaury w Egipcie i Maroko.

Prawdziwa gratka dla wszystkich fanów tych prehistorycznych gadów!

Draftozaur
Autorzy: Antoine Bauza, Corentin Lebrat, Ludovic Maublanc, Théo Rivière
Ilustracje: Roman Kucharski
Wydawnictwo Nasza Księgarnia
Liczba graczy: 2-5
Sugerowany wiek: 8+

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa Nasza Księgarnia.

Bajki Majki: „Artemis Fowl” Eoin Colfer

| Lew Kanapowy

Artemis Fowl jest bohaterem jednej z ulubionych serii mojego dzieciństwa (młodszej młodzieży?). Strasznie się cieszę, że pojawiło się kolejne (zdaje się, że już trzecie?) wydanie przygód tego młodego geniusza. Tym razem w filmowej okładce.

Artemis ma 12 lat, błyskotliwy umysł, wiernych ochroniarzy i niecny plan. Żeby uratować ojca z rąk porywaczy i odbudować fortunę rodziny decyduje się wkroczyć na drogę przestępstwa z przytupem – postanawia szantażować cywilizację, o której istnieniu większość ludzi nie ma zielonego pojęcia. Mało tego, przekazy o elfach wkłada się między bajki! Warto dodać, że ta cywilizacja jest na zdecydowanie wyższym poziomie rozwoju technologicznego, niż moglibyśmy sądzić kierując się opowiastkami dla dzieci. Ale kiedy w grę wchodzi legendarny skarb, zarozumiały dziedzic rodu Fowlów nie zamierza się wahać. W końcu złoto to władza!

Fantastyczna mieszanka science fiction z powieścią przygodową, sensacją i kropelką kryminalnej zagadki inspirowana irlandzkim folklorem. To już propozycja dla bardziej zaawansowanych i zupełnie samodzielnych czytaczy – rekomenduję tak od 10 roku życia.

Pyskaty dzieciak o babskim imieniu, wróżkowa agentka, poszukiwany złoczyńca, mafia, fantastyczne stwory, wyprawa do wnętrza ziemi i latające pojazdy – gdyby ktoś mi o tym opowiadał, nie uwierzyłabym, że można to wszystko sprawnie połączyć w pasującą do siebie całość. A jednak! Bardzo dobrze wspominam ta lekturę z „młodszej młodości”, a powrót po latach był równie przyjemny. Zapnijcie pasy i bądźcie gotowi na jazdę bez trzymanki. I pamiętajcie, ze to dopiero pierwsza część siedmiotomowej serii!

Który pomysł na okładki najbardziej Wam się podoba? Ja mam wielki sentyment do pierwszej wersji (to ta, gdzie pierwsza część jest żółta) i chyba już zawsze będzie moją ulubioną. Przyznaję, że filmu nie obejrzałam – widziałam zwiastun i doszłam do wniosku, że to nie na moje nerwy. Nie powinno się krzywdzić dobrych książek kiepskimi filmami, wolałam sobie tego nie robić. Jeśli chcecie poznać Artemisa, koniecznie sięgnijcie po książkę. Od niedawna nie trzeba już szukać jej po bibliotekach!

Eoin Colfer, Artemis Fowl, Kraków: Wydawnictwo Znak Emotikon, 2020, 304 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa Znak Emotikon.

Bajki Majki: „Małe Licho i lato z diabłem” Marta Kisiel

| Lew Kanapowy

Och Alleluja, z jaką niecierpliwością zawsze wyczekuję na kolejny tom przygód Bożka i Małego Licha!

Nadchodzą wymarzone, leniwe wakacje. Jako, że dom czeka gruntowny remont, Bożydar Antoni Jekiełłek wraz ze swoim Aniołem Stróżem zostają wysłani na wczasowanie do cioci Ody mieszkającej w przytulnym domku postawionym na zgliszczach Lichotki. A że ciocia jest super i po krótkim szoku kulturowym anioł z czortem dogadują się na sto dwa (szczególnie w kwestiach plackowo-kulinarnych z dużą ilością kakałka), pierwszy tydzień mija wspaniale. Aż do momentu, kiedy w kadrze pojawia się Witek – szkolne nemezis Bożka, złośliwiec i zarozumialec zawsze gotowy wbić jakąś szpilę. No i nadchodzi zło.

Ale nie ma przecież takiego niebezpieczeństwa, z którym pół chłopiec, pół widmo, pół glut, który w stresowych sytuacjach miewa napady poezji, by sobie nie poradził. W końcu ma za swoimi plecami najsilniejszą (i najkochańszą) na świecie (i w zaświatach) drużynę dziwaków.

Cóż jest w życiu przydatniejsze – znajomość bajek i poezji, czy mędrca szkiełko i oko? Czy każdego można oswoić? Czy może każdy jest na swój sposób dziwakiem? I czy znajdzie się spoiwo zdolne połączyć największe nawet przeciwieństwa? Być może będzie to śmiertelnie groźna przygoda. Bo Morowa Panna nie odpuszcza łatwo, a po nadprzyrodzonej burzy można poczuć na karku oddech homenu.

Mam wrażenie, że ta część, choć pod koniec cudownie trupio upiorna, była nieco bardziej „dla dzieci”, niż poprzednie tomy na wskroś przesiąknięte nastrojowością. Znaczy takich normalnych dzieci, mniej siedzących po uszy w romantycznej poezji (w sumie nie wiem, są takie?). Chociaż może po prostu skupia się na problemach, które kojarzę z własnego dzieciństwa (tego pozaksiążkowego). Niemniej jednak jak zwykle było cudownie. Trochę nostalgia za beztroskimi latami ciągnących się leniwie wakacji, trochę niepokojący dreszczyk idealny na nadciągające Halloween, pełna genialnego poczucia humoru, sepleniących czortów, kichających aniołów i życiowych problemów młodszej młodzieży.

„- Tylko… no czy te całe emocje nie mogłyby być, no wiecie! Łatwiejsze?
– A tak f szumje to yle ty masz lat?
– Dziesięć.
– A! To ne. Szory”.

Jako dorosły bawiłam się przednio. I jestem pewna, że dzieciaki też będą zachwycone.

Marta Kisiel, Małe Licho i lato z diabłem, Warszawa: Wydawnictwo Wilga, 2020, 355 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa Wilga.

O wcześniejszych przygodach Bożka przeczytacie w książkach „Małe Licho o tajemnica Niebożątka” oraz „Małe Licho i anioł z kamienia”. Przeczytajcie koniecznie!