„Berło światła” podobało mi się tak sobie – fajny pomysł na przygodę ale mocno średni wątek romansowy i męczący bohaterowie. Mimo to dałam szansę drugiemu tomowi z nadzieją, że poszukiwanie skarbów z każdym krokiem będzie coraz bardziej wciągające, a traumatyczne przeżycia bohaterów zmuszą ich do dorośnięcia. Przynajmniej Taris.
Niestety.
Całą książkę można podsumować jednym cytatem:
„Ilekroć znajduję się w pobliżu Nefretari, przychodzą mi do głowy idiotyczne myśli i zachowuję się jak jaskiniowiec”.
Po lekturze pierwszej części podejrzewałam, że autorka wykreowała swoich bożków (jakkolwiek nieudolnie) na wzór tych mitologicznych – jako bardzo ludzkich, pełnych słabostek i targanych namiętnościami. Teraz mam wrażenie, że wzorowała się raczej na grupie przedszkolaków. Tylko do ich poziomu rozwoju emocjonalnego dodała opętanie seksem.
Książka jest strasznie przegadana, mamy tu mnóstwo wielkich postanowień od których odchodzi się po upływie zaledwie pół strony, gróźb rzucanych na wiatr i wielkich słów nie mających żadnego pokrycia w czynach. A także obrażania się, stroszenia piórek, bezsensownych kłótni i przepychanek, chowania w kącie i zachowania typu „na złość mamie odmrożę sobie uszy”.
„Naburmuszona biorę wyszywaną poduszkę, siadam w kącie po turecku, przyciskam ją do brzucha i postanawiam ignorować Azraela. Jak śmiał!”.
Zraniona, okłamana i zdradzona Taris po kilku dniach „odpoczynku” od swojego anioła na nowo chodzi z nim za rączki, bo nie potrafi się powstrzymać na widok jego boskiego ciała. I uczucia te są całkowicie odwzajemnione, bo silne przyrzeczenie zaprzestania zabawy uczuciami śmiertelniczki wyparowują na jej widok.
Chociaż było parę wątków, które mi się podobały – np. związany z Platonem, czy postać Kimmy, która jako jedyna trzyma poziom – to jednak mam wrażenie, że cała część przygodowa zostaje coraz bardziej i bardziej zepchnięta na margines i staje się jedynie pretekstem do przedstawienia tego żenującego romansu.
Niestety umęczyła mnie ta książka strasznie i finałowy tom już sobie odpuszczę. Nie ukrywam, że to dla mnie spore zaskoczenie, bo trylogia „Trzy czarownice” tej samej autorki bardzo mi się podobała i reprezentowała zupełnie inny poziom.
Marah Woolf, Pierścień ognia, Warszawa: Wydawnictwo Jaguar, 2022, 480 s.
Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z Wydawnictwem Jaguar.
Pierwsze wrażenie, jakie zrobił na mnie „Icebreaker” nie należało do najlepszych – przez mniej więcej połowę strasznie ją męczyłam – główny bohater okazał się tak sfrustrowaną, zadufaną w sobie i trudną do polubienia postacią, że aż nie miałam ochoty o nim czytać.
Drugą trudność sprawiało mi odnalezienie się w amerykańskiej rzeczywistości. Wiele aspektów – od zasad gry w hokeja czy lacrosse, przez proces trenowania młodego zawodnika czy mechanizm rekrutacji młodzików do zawodowych drużyn aż po zwyczaje i organizację życia studenckiego w koledżu (czy spolszczenie tego słowa tylko dla mnie wygląda bardzo źle?) – było dla mnie nowe i nienaturalne, sporo musiałam doczytywać i się domyślać, przez co czytało się mniej płynnie. Z trzeciej strony lubię dowiadywać się czegoś nowego przy okazji lektury.
Ale im dalej w fabułę, tym książka bardziej się broniła.
Stopniowo poznajemy przyczyny nastawienia Mickey’ego i nagle historia sportowej rywalizacji o pierwsze miejsce w rankingach staje się historią o duszącej presji. Kiedy oczekuje się od nastolatka dorównania dokonaniom ojca i dziadka, a każdy dzień podporządkowany jest próbom sprostania oczekiwaniom hokejowego świata, mierzeniu się z mediami i byciu ocenianym przez pryzmat swojego nazwiska, trudno mu być duszą towarzystwa. A tak wysokie wymagania potrafią zabić każdą pasję.
To też – a może przede wszystkim – pełna wzlotów i upadków historia zmagań z depresją, do czego nie jest łatwo przyznać się w przesiąkniętym toksyczną męskością świecie brutalnego sportu. Nawet przed samym sobą.
„Staram się przekonać samego siebie, że mam prawo tak się czuć pomimo przywilejów, którymi obdarzyło mnie życie, i mimo iż nigdy nie przytrafiło mi się nic naprawdę złego”.
Bardzo podobało mi się poprowadzenie wątku związanego z orientacją seksualną bohaterów i szukania miejsca dla bycia sobą w homofobicznym otoczeniu. Chociaż ta książka to w dużej mierze romans, pociąg do drugiego mężczyzny bynajmniej nie jest tu kreowany na główny problem i nie dominuje ani nad problemem choroby psychicznej ani nad wątkiem rywalizacji, co dodaje mu autentyczności. Dla chłopaków dużo większym kłopotem jest pociąg do rywala, niż pociąg do drugiego chłopaka, pod tym względem jest to jeden z najbardziej dojrzałych aspektów tego szkolnego zauroczenia będącego typowym enemies to lovers.
„Nie ma nic wstydliwego w zwracaniu się o pomoc”.
Jest to też opowieść spełniająca marzenie o większej inkluzywności świata sportu – mamy tu młodych zawodników o różnych kolorach skóry, coraz bardziej otwartych na rożne typy seksualności, sporą dawkę girl power, a nawet reprezentację związku poliamorycznego.
Podsumowując – mimo trudniejszego początku warto więc dać jej szansę, bo to całkiem mądra, wielowątkowa książka, nie tak bardzo oczywista, jak to by się mogło na początku wydawać. O dojrzewaniu i szukaniu pomysłu na życie. O konflikcie między zobowiązaniami i lojalnością wobec rodziny, a własnym szczęściem, o stawianiu czoła presji i depresji. O trudnych relacjach rodzinnych i prawdziwej przyjaźni, która nie daje się odstraszyć. O sporcie, pasji i pierwszej miłości.
A. L. Graziadei, Icebreaker, Warszawa: Wydawnictwo You&YA, 2022, 320 s.
Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z Wydawnictwem You&YA.
Tegoroczne zestawienie najpiękniejszych książeczek o zimie i Świętach otwiera absolutny hicior – prawdziwa gratka dla wielbicieli oryginalnych pomysłów i książkowych gadżeciarzy – kalendarz adwentowy w formie książki z choinką do ubrania w pakiecie.
„Gwiazdka u Niedźwiadka” to sporej wielkości pozycja o usztywnianych stronach. W kieszonce na pierwszej z nich ukryto składaną choinkę. Na każdej kolejnej stronie – po jednej na każdy dzień adwentu czekają krótkie opowiadania, składające się w spójną historię, i malutkie pudełeczka, koperty, teczki, paczuszki i schowki kryjące drobne niespodzianki do zawieszenia na choince.
Niedźwiadek zaprosił na Gwiazdkę przyjaciół z całego świata, orientuje się jednak, że jego choinkowe ozdoby padły łupem ryjówek i nornic. Prosi więc zwierzęta, by w ramach prezentu każdy przyniósł po jednej ozdobie. Każde z opowiadań poświęcone jest jednemu zwierzątku, które szykuje prezent i wybiera się do Misia, a po drodze każdemu z nich przydarza się inna przygoda…
Czeka tu cała plejada zwierząt – od mieszkańców pobliskiego lasu, po przybyszów z dalekiej sawanny, od maleńkiego ale strojnego motyla aż po wysoką aż do chmur żyrafę. I oczywiście prawdziwy wachlarz charakterów – będą psotne lwiątka, strachliwy jeżyk, pracowite bobry, dusze artystyczne, pomysłowe i rozmarzone. Opowiadanka są niedługie i o nieskomplikowanej fabule, ale ze względu na małe drobne i pewną sprawność małych rączek, niezbędną do otwierania niewielkich kopert to będzie świetny wybór dla dzieci powyżej 3 roku życia.
Béatrice Garel, Thomas Baas, Gwiazdka u Niedźwiadka. Książkowy kalendarz adwentowy, Toruń: Wydawnictwo Tako, 2022, 28 s.
Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z Wydawnictwem TAKO.
Nieco odmienną propozycją na książkowy kalendarz adwentowy dla przedszkolaka jest „Ania i Święty Mikołaj”. Tym razem podzielona na 24 części historia nie jest opowiedziana za pomocą tekstu, a obrazów – to pełna świątecznego klimatu wyszukiwanka! Ania wraz z rodzicami, braćmi, psem kotem i kręcącymi się po kątach myszkami zamieszkują duży stary dom. Na 24 pełnych szczegółów ilustracji rodzinka szykuje się do Bożego Narodzenia – będą między innymi przedświąteczne zakupy, wizyta na jarmarku, wielkie porządki, zabawy w śniegu, szkolne warsztaty, wybieranie choinki czy pierniczenie – po jednym wydarzeniu na każdy dzień adwentu. Ale nie tylko rodzinę Ani będzie dane podglądać małym czytelnikom, w niektóre dni odwiedzimy również… samego Świętego Mikołaja i jego małych pomocników pogrążonych w przygotowaniach. Szczególnie, że Ania postanowiła przygotować Mikołajowi prezent na imieniny.
Każda rozkładówka opatrzona jest 1-2 zdaniami komentarza wprowadzającego w temat ilustracji i zadaniem do wykonania – na każdej z pięknych, bardzo szczegółowych ilustracji należy coś odszukać i policzyć.
Tylko nie wiem, czy aby na pewno uda się poprzestać tylko na jednej ilustracji dziennie, jak zaplanowała autorka!
Maren Tjelta Thu, Ania i Święty Mikołaj. Książka adwentowa dla wszystkich, którzy wyczekują Świąt, Warszawa: Wydawnictwo Nasza Księgarnia, 2022, 56 s.
Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z Wydawnictwem Nasza Księgarnia.
Jeśli natomiast szukacie książki ogarniającej przedświąteczny chaos tradycji i przygotowań związanych z wiarą katolicką, która w wyczerpujący sposób odpowie na wszystkie dziecięce pytania i wytłumaczy nierzadko skomplikowane nazwy, koniecznie sięgnijcie po „Kalendarz adwentowy”. Rodzina Nutków szykuje się do przeżywania Świąt. Podekscytowane dzieci po raz pierwszy będą świadomie uczestniczyć w celebrowaniu Bożego Narodzenia, mają więc mnóstwo pytań – zarówno o same przygotowania, jak i o ich religijny sens.
Pytania te zostały podzielone na 24 dni Adwentu i wplecione w pełne rodzinnej czułości, humorystyczne scenki z przedświątecznej codzienności – po jednym zagadnieniu na każdy dzień. Czym jest Adwent i po co w nim postanowienia? Co symbolizują świece w wieńcu adwentowym, a co niesione na roraty lampiony? I po co właściwie wstawać tak wcześnie do kościoła? Dlaczego dzielimy się opłatkiem, gdzie urodził się Jezus, czym jest kolęda, żłobek czy roratka? I kto właściwie odwiedza dzieci – Mikołaj, Gwiazdor, Dzieciątko czy Aniołek? To tylko nieliczne z wielu pytań, na które pomogą odpowiedzieć rodzice małych bohaterów. Każdy rozdział został uzupełniony o dodatkowe pytania dla dziecka mogące stać się pretekstem do pogłębionej rozmowy, a na końcu książki czeka słowniczek porządkujący najtrudniejsze pojęcia.
Świąteczne kompendium w formie adwentowego kalendarza, do odkrywania prawdziwego sensu Bożego Narodzenia dzień po dniu.
Barbara Garczyńska, Kalendarz adwentowy, Warszawa: Wydawnictwo PROMIC, 2019, 112 s.
Odrobina klasyki
Czy jest jakaś bardziej bożonarodzeniowa historia, niż „Dziadek do Orzechów”? Chyba tylko nieco bardziej u nas popularna „Opowieść Wigilijna”, którą znamy nieco lepiej. Z „Dziadkiem…” jest natomiast tak, że każdy zna zarys jej fabuły i popularne motywy, ale mało kto czytał tą baśń od deski do deski. Czas to zmienić!
Cudowne zabawki niekonwencjonalnego ojca chrzestnego małej Marysi – sędziego Drosselmeiera – są gotowe zabrać kolejne pokolenia dzieci na niezwykłą przygodę pełną zagadek prosto z zegara, bitnych myszy i przerażających historii, w któryej nie zabraknie miejsca i dla księżniczki Pirlipaki i dla tajemniczych bohaterów z odległych zakątków świata. A wszystko to w iście baśniowej szacie graficznej i nowym tłumaczeniu.
Cudowne ilustracje Ewy Poklewskiej-Koziełło już na dobre kojarzą nam się ze świąteczną lekturą, a piękne wydanie klasycznej opowieści trafi na półkę tuż obok „Idą Święta”.
E. T. A. Hoffmann, Dziadek do Orzechów i Król Myszy, Warszawa: Wydawnictwo Nasza Księgarnia, 2022, 144 s.
Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z Wydawnictwem Nasza Księgarnia.
Co słychać u Świętego Mikołaja?
Dłuższy rzut oka na przedświąteczny rozgardiasz w wiosce Świętego Mikołaja młodszym czytelnikom umożliwi całokartonowa książka „Najmniejszy pomocnik Mikołaja”.
Elfik Miłek aż rwie się do pomocy w przygotowywaniu wymarzonych zabawek dla czekających na Mikołaja dzieci. W tym roku, musi jednak jeszcze poczekać – jest za mały na pracę w fabryce, poza tym jeszcze nie do końca potrafi czytać, nie otrzymuje więc własnego przydziału dziecięcych listów, co niezwykle go rozczarowuje.
Jednak podczas sprzątania sań odnajduje jeden zaginiony list – zbyt późno, by przekazać go zapracowanemu Mikołajowi. Czy sam zdoła spełnić marzenie Karolka i stworzyć idealną zabawkę? Z pomocą przyjaciół na pewno! W końcu proszenie o pomoc, to żaden wstyd, a współpraca popłaca.
W przeciwieństwie do standardowych kartonówek, ta jest całkiem grubaśna (i przez to dość ciężka, ale za to z zaokrąglonymi dla bezpieczeństwa rogami), a cała historia należy do tych dłuższych – partie tekstu zajmują mniej więcej połowę każdej z wypełnionych ilustracjami stron, jest to więc propozycja dla dzieci, które mają już odrobinę wprawy w słuchaniu dłuższych tekstów. Ale i fani ilustracji będą zadowoleni, bo szata graficzna spod ręki Elżbiety Moyski jest śliczna, a dodatkowo na małe paluszki czekają welurowe, dotykowe elementy na okładkach.
Małgorzata Górna, Najmniejszy pomocnik Mikołaja, Raszyn: Wydawnictwo AWM, 2020, 30 s.
O niezłym zamieszaniu z dostarczaniem poczty przeczytacie również w książeczce „List do Mikołaja”. Franek i Julka, jak większość dzieci, swój list z wymarzonymi prezentami zostawili na stoliku przy choince, wraz ze szklanką mleka i talerzem ciasteczek dla wyczekiwanego gościa. Nim jednak Mikołaj zdążył dotrzeć do ich domu, słodkościami poczęstowała się mieszkająca z nimi Myszka, która podarła znaleziony list na małe kawałeczki i wyścieliła sobie nimi łóżeczko. Na szczęście okazało się, że całkiem dobrze zna swoich współlokatorów, i zauważywszy swój błąd pomogła Mikołajkowi w wybraniu dla dzieci idealnych prezentów.
Książeczka zawiera nie tylko prawdziwą, choć miniaturową, kopertę z listem głównych bohaterów, ale również pełnowymiarowy list do Mikołaja, który mały czytelnik może wypełnić samodzielnie.
Ned Taylor, List do Mikołaja, Warszawa: Wydawnictwo Wilga, 2017, 21 s.
Dla maluszka – pierwsze książeczki o Świętach
Jeśli chcielibyśmy zaznajamiać dziecko z historią biblijną już od najmłodszych lat, jako pierwsza lektura w tym temacie świetnie sprawdzi się prościutka kartonówka „Narodziny w stajence”. Na 5 nieskomplikowanych ilustracjach ukazane zostały poszczególne etapy opowieści o narodzinach Jezusa – od przybycia do Betlejem, po Pokłon Trzech Króli. Każdej ilustracji towarzyszy 1-2 zdania opowieści oraz zadanie do wykonania polegające na znalezieniu i wskazaniu lub policzeniu określonych elementów. Zupełne minimum dla roczniaka, który jeszcze nie jest w stanie skupić się na dłuższym tekście, za to chętnie poświęci chwilkę kolorowym, schematycznym ilustracjom.
Narodziny w stajence, Warszawa: Wydawnictwo Wilga, 2022, 10 s.
„Świat Maluszka. Święta” to dla odmiany wydanie z bardzo grubej, pancernej tektury. Nie jest to książeczka fabularna, a rodzaj prostego świątecznego słowniczka – tym bardziej atrakcyjnego, że wyrazy poukrywane zostały w okienkach. Każda rozkładówka to jedno zdanie, które należy uzupełnić słowem lub słowami ukrytymi w okienku. Ruchome elementy są naprawdę spore, wytrzymałe i otoczone szerokim rantem, dzięki czemu dobrze sprawdzą się jako pierwsza książeczka z okienkami maluszka wspierająca zarówno motorykę małą, jak i rozwijająca słownictwo. Ilustracje są słodziutkie, pianki uśmiechają się z kakao i jeszcze się błyszczy na okładce, urocza.
Świat Maluszka. Święta. Książeczka z okienkami, Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2020, 12 s.
Innym pomysłem na książeczkę dla maluszka są długaśne rozkładanki, których nie przegląda się w klasyczny sposób, a rozwija jak harmonijkę i można ustawić przed noskiem maluszka w łóżeczku albo spędzającego czas na brzuszku – i służą do oglądania z obu stron. Bardzo proste historyjki pisane wpadającym w ucho rymem spod pióra Urszuli Kozłowskiej – po jednym zdaniu na każdej stronie wypełnionej ilustracjami (najczęściej będącymi zbliżeniami na buzie i pyszczki bohaterów) w charakterystycznym, słodko-delikatnym stylu Agnieszki Filipowskiej.
„Prezent dla Mikołaja” opowiada o świętym, który wybierając się w coroczną podróż do każdego dziecka zapomina założyć skarpetek. Na szczęście mała Ania pomyślała o Mikołaju i również na niego czeka tego wieczora miły prezent…
Urszula Kozłowska, Agnieszka Filipowska, Prezent dla Mikołaja, Warszawa: Wydawnictwo Wilga, 2016, 8 s.
„Wesołe Święta” to historia dzieci, które nie mogą doczekać się pierwszej gwiazdki, by usiąść z rodzicami do Wigilijnego stołu. Czy Księżyc znajdzie sposób, by uporać się z zasnuwającymi niebo chmurkami?
Urszula Kozłowska, Agnieszka Filipowska, Wesołe Święta, Warszawa: Wydawnictwo Wilga, 2016, 8 s.
„Dzwoneczek renifera” jest opowiastką o przyjaźni – kiedy mały renifer gubi dzwoneczek otrzymany od Mikołaja przed pierwszą podróżą w zaprzęgu, baranek przybywa mu z pomocą w myśl zasady, że najlepszych przyjaciół poznajemy w kłopotach.
Urszula Kozłowska, Agnieszka Filipowska, Dzwoneczek renifera, Warszawa: Wydawnictwo Wilga, 2016, 8 s.
Aż się łezka w oku kręci
Z chwytających za serducho pozycji, bardzo polecamy również serię broszurowych tytułów z wydawnictwa Skrzat – cienkie, ale dużego formatu opowiadania zilustrowane przez Agnieszkę Filipowską świetnie sprawdzą się jako dodatek do mikołajkowego prezentu w starszych grupach przedszkola i pierwszych klasach podstawówki.
„Pan Hieronim i Święta” to pełna świątecznej magii historia widziana oczami… zielonych dziecięcych rękawiczek!
Pewnego dnia do sklepu z różnościami prowadzonego przez Pana Hieronima wchodzi mama z chłopcem, który ma w sobie mnóstwo smutku i ani trochę nie interesuje się nawet najpiękniejszymi zabawkami. Widząc jego zmarznięte dłonie, sprzedawca podarowuje mu parę zapominanych rękawiczek marzących o doświadczaniu zimy wszystkimi niteczkami. To początek wyjątkowej przyjaźni – między chłopcem a rękawiczkami (jedną z nich, zapodzianą w zaspie czeka jeszcze większa porcja przygód!) oraz między chłopcem, a samotnym starszym panem. To też wzruszająca opowieść o radzeniu sobie ze stratą i odnajdywaniu na nowo radości życia – czasami w bardzo prozaicznych momentach.
Izabela Michta, Pan Hieronim i Święta, Kraków: Wydawnictwo Skrzat, 2021, 16 s.
„Skrzydlaty Duch Świąt” jest opowieścią o niezwykłej przygodzie, który spotkała małą Łucję w Wigilię Bożego Narodzenia. Wraz z kotem Odysem wyrusza w magiczną podróż by wraz z dobrym duszkiem przywracać świąteczną radość. Wspólnie odwiedzają trzy niezwykłe rodziny – ludzi, myszek i zabawek – by przypomnieć im o cieszeniu się owocami swojej pracy, o przyjemności z rozmowy z najbliższymi i o otwartości na innych, nawet z powodu różnic nie zawsze łatwo jest się dogadać. Czyli o tym, co najważniejsze – w Święta i nie tylko.
Ariadna Piepiórka, Skrzydlaty Duch Świąt, Kraków: Wydawnictwo Skrzat, 2022, 16 s.
„Gwiazdka” jest jedną z tych pozycji, które bardzo mocno oddziałują na emocje wzbudzając nie tylko w młodym odbiorcy współczucie, empatię, strach, odrobinę smutku aż po wzruszenie. Wyczulają na krzywdę i zwracają uwagę na los zwierząt – nie tylko kanapowców, z którymi przebywamy na co dzień ale również rzadko widywanych mieszkańców lasu narażonych na spotkania ze światem ludzi. Spotkania, z których nie zawsze wychodzą cało.
Przetrwanie w pokrytym śniegiem, mroźnym lesie nie jest łatwe, o czym od małego dowiaduje się główna bohaterka – sarenka – która pod opieką mamy poznaje otaczający ją świat. Zachwycający, ale i pełen niebezpieczeństw. Poszukiwanie pożywienia zmusza sarny do przeprawy przez drogę, co kończy się tragicznie – mama zostaje potrącona przez samochód. Na szczęście znajduje pomoc ludzi wrażliwych na los mieszkańców lasu, którzy zabierają ją do Świerkowej Ostoi, gdzie pomału wraca do zdrowia. Czy jeszcze kiedyś będzie miała szansę zobaczyć swoją córeczkę?
Poruszająca, pełna plastycznych opisów i wypełniona emocjami przedwigilijna opowieść o małych cudach i dobrych sercach.
Aniela Cholewińska-Szkolik, Gwiazdka, Warszawa: Wydawnictwo Wilga, 2022, 58 s.
Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z Wydawnictwem Wilga.
A starszakom na wesoło!
„Mopsik, który chciał zostać jednorożcem” to tytuł dla stawiających pierwsze poważne kroki w samodzielnym czytaniu. I fanów mopsów. I jednorożców, czyli w sumie dla każdego. Pełna sympatycznego humoru historia mopsiczki Peggy, która porzucona tuż przed Wigilią, trafia do rodziny Chloe, która zamiast pieska wolałaby dostać… jednorożca. Peggy jest gotowa zrobić wszystko, by zdobyć serca domowników i zasłużyć na miłość swojej nowej rodziny. Czy uda jej się spełnić marzenie małej dziewczynki? Czy skoro można być jednorożcem, warto wciąż być sobą? W końcu święta to najlepszy czas na cuda.
Bella Swift, Mopsik, który chciał zostać jednorożcem, Warszawa: Wydawnictwo Wilga, 2020, 142 s.
Seria o Peggy i jej różnych kreacjach na okazje rozmaite liczy już osiem tomów. W najnowszym z nich jest „Mopsik, który chciał zostać elfem”, w którym mopsiczka, chcąc zaskarbić sobie pomoc Świętego Mikołaja i ocalić Chloe Święta – w końcu kiedy tata ze względu na pracę nie może wybrać się z rodziną na najbardziej fantastyczną wycieczkę na świecie o magii świąt nie może być mowy! – postanawia wcielić się w małego elfiego pomocnika. W samym sercu mroźnej Laponii. Czy ma szansę uzyskać pomoc tego, który w Boże Narodzenie ma najwięcej pracy?
Sympatyczna, zabawna i wzruszająca historia o tym, co w Święta najważniejsze.
Bella Swift, Mopsik, który chciał zostać elfem, Warszawa: Wydawnictwo Wilga, 2022, 142 s.
Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z Wydawnictwem Wilga.
Jaka zima zła!
Ostatnia część przygód rodzeństwa z ulicy Słonecznikowej 5 – „Zimowa uczta” – toczy się oczywiście zimą. I chociaż rodzina czyni pewne świąteczne przygotowania, to żadne z opowiadań nie jest poświęcone samemu świętowaniu Bożego Narodzenia. To zdecydowanie bardziej zimowy klimat, a Święta są tu zaledwie wspomniane.
Strasznie mi się podoba, że tylko jedno z czterech opowiadań dotyczy zabaw a śniegu – nie da się ukryć, że w naszym klimacie (a przynajmniej w Gdańsku) porządna zima z bałwanami, sankami i aniołkami potrafi zdarzyć się raz na kilka lat. Książki pełne hasania wśród zasp i białego Bożego Narodzenia długo były u nas mało realistyczne, bo Majka białej zimy po prostu nie pamiętała. Ale i z tym psotne rodzeństwo potrafiło sobie świetnie poradzić – robiąc własny śnieg zupełnie samodzielnie. Śnieg, który co prawda w założeniu miał być na papierze, ale sytuacja odrobinkę wymknęła się spod kontroli… Nie zabrakło też ani aktywności z klasycznego zimowego repertuaru, jak pieczenie pierniczków i szykowanie poczęstunku dla ptaszków, ani tych bardziej szalonych pomysłów – cyrkowych sztuczek i przebieranek. Przebieranek które również poszły w zupełnie niespodziewanym kierunku, bo ze stylizacji Królowej Śniegu, bałwanka i śniegowej gwiazdki jakoś tak wyszła zabawa w… duchy i strrraszne przedstawienie. Nie da się ukryć, że Lilka, Krzyś i Adaś osiągnęli mistrzostwo w kreatywnych domowych zabawach, a rodzice w ich inspirowaniu i stonowanych reakcjach na drobne wybryki.
O poprzednich częściach „Słonecznikowej 5” przeczytacie tu: WIOSNA, LATO, JESIEŃ.
Aniela Cholewińska-Szkolik, Słonecznikowa 5. Zimowa uczta, Warszawa: Wydawnictwo Wilga, 2022, 64 s.
Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z Wydawnictwem Wilga.
„Gdzie masz czapkę” to historyjka o króliczku, który mimo dobrych rad od dorosłych musi czasami – jak na dziecko przystało – wyciągnąć naukę z własnego doświadczenia.
W mroźny śnieżny dzień nie ma nic przyjemniejszego niż kicanie z przyjaciółmi wśród zasp. No, chyba że mama naciągnie nam na uszka nieprzyjemnie gryzącą czapkę. Na pewno nic się nie stanie, jeśli nielubiany element garderoby przypadkiem zagubi się w krzakach… Czy aby na pewno?
Przeziębiony bohater bardzo szybko przekonuje się na własnej skórce dlaczego noszenie czapki to ważna sprawa. A kiedy szczerze tłumaczy mamie, dlaczego nie chciał jej posłuchać, wspólnie wybierają się na jarmark i wybierają taki model czapeczki, który będzie i piękny i wygodny.
Sympatyczna, ślicznie ilustrowana i mądra książeczka z uroczym i bardzo prawdziwym głównym bohaterem w prosty sposób przedstawia maluchom możliwe konsekwencje nie tylko nie noszenia czapki, ale i nie słuchania dobrych rad najbliższych. A dzięki kartonowym stronom o bezpiecznie zaokrąglonych rogach można po nią sięgnąć już z najmłodszymi przedszkolakami.
Julita Pasikowska-Klica, Gdzie masz czapkę?, Warszawa: Wydawnictwo Sto Stron, 2022, 26 s.
Zupełnym maluszkom warto zaproponować najprostszą książeczkę na świecie – „Zwierzęta zimą” to niewielka, cienka i leciutka kartonówka z bezpiecznie zaokrąglonymi rogami (z tej samej serii, co pokazywana wcześniej „Narodziny w stajence”), dzięki czemu spokojnie może ją samodzielnie przeglądać już mniej więcej roczny maluszek. Książeczka składa się przede wszystkim z wypełniających całe strony, nieszczególnie szczegółowych ilustracji z zimowym pejzażem w roli głównej. Obrazkom towarzyszą dwa zdania komentarza (najczęściej dotyczące imienia widzianego zwierzątka i czynności, jaką wykonuje) oraz proste polecenie typu „znajdź i wskaż”.
Zwierzęta zimą, Warszawa: Wydawnictwo Wilga, 2022, 10 s.
Sanderson maluje przed czytelnikiem owity mgłami ponury świat pod czerwonym słońcem, w którym z nieba pada popiół. Świat rządzony twardą ręką bezwzględnego imperatora, a „społeczeństwo klasowe” to zdecydowanie za delikatnie powiedziane – w Ostatnim Imperium jesteś albo szlachcicem albo skaa – pozbawioną jakichkolwiek praw siłą roboczą traktowaną gorzej, niż zwierzęta. Świat pełen fascynującej magii o alchemicznym sznycie. Świat, w którym słabi i stłamszeni w końcu muszą się zbuntować, nawet jeśli oznacza to walkę z góry skazaną na klęskę i stawienie czoła samemu bogu.
Szesnastoletnia Vin jest drobną złodziejką bez perspektyw, rozpaczliwie trzymającą się życia w ulicznym gangu. W przetrwaniu kolejnego dnia pomaga jej pewna wyjątkowa umiejętność, której posiadać nie powinna. I która pewnego dnia ściąga na jej głowę olbrzymie kłopoty. Ani się obejrzy, a trafia do grupy marzycieli kierowanej przez charyzmatycznego wizjonera planującej skok wszechczasów.
Mamy tu intrygujący w swej potworności dysopijny świat pełen okrucieństwa i niesprawiedliwości podlegający twardym zasadom – zarówno społecznym, jak i „naturalnym”, całe mnóstwo dworskich intryg, do których mam wyjątkową słabość, wymieszanych z poznawaniem tajników naprawdę dobrze przemyślanej magii opartej na metalach, dającej wybranym jednostkom ponadnaturalne możliwości. Jest drużyna szaleńców o wyspecjalizowanych umiejętnościach i wielowymiarowa intryga. Jest walka o wolność i sprawiedliwość, przyjaźń, teamplay, zaufanie i wiara w ludzi. A właśnie, sama kwestia wiary też jest tu bardzo istotna…
Nie jest łatwo zaznajomić się z pojęciami, istotami i stworzeniami, stosunkiem sił, prawami magii i nieźle pokręconą rzeczywistością nowego uniwersum, a mimo to nie sposób oderwać się od lektury choćby na dłuższą chwilę, bo szybsza akcja i momenty przestojów związanych z „uczeniem się świata” są idealnie wyważone. Protip – na ostatnich stronach jest bardzo ładnie rozpisany słowniczek trudnych pojęć związanych z Allomancją oraz mapy Luthadelu i całego Ostatniego Imperium. Podpowiadam, bo sama znalazłam je dopiero po przeczytaniu książki.
To moje pierwsze spotkanie z prozą Sandersona i stało się to, czego się obawiałam zwlekając z lekturą tak długo – nie mogę się doczekać aż sięgnę po drugi tom i wygląda na to, że wszystkie moje czytelnicze plany właśnie upadły, a jesień jednak spędzę w Luthadelu, bo to kawał dobrej fantastyki jest.
Brandon Sanderson, Z mgły zrodzony, Warszawa: Wydawnictwo MAG, 2015, 672 s.
“Yearbook” to bardzo ładnie wydana, pełna bonusów publikacja dla fanów Heartstoppera. Nie jest to jednak nowa historia, a pakiet bardziej lub mniej typowych odautorskich dodatków – część z nich pojawiła się wcześniej na kontach autorki, część była dostępna wyłącznie dla jej patronów, a część to zupełnie nowe treści.
Znajdziemy tu między innymi króciutkie profile bohaterów (zawsze mam po nich niedosyt!), kilka słów o samej Alice, kilka minikomiksów (nie tylko poświęconych głównym bohaterom), psychotest (jak w gazetkach z lat 90.!) oraz możliwość prześledzenia jak historia rozwijała się na przestrzeni lat i jak zmieniał się styl ilustracji – od pomysłu w 2013 roku aż po międzynarodowy sukces i serialową ekranizację w 2022.
Ale tym, co mnie przyciąga najbardziej są nowe ilustracje – w przeciwieństwie do komiksów – w kolorze. A dokładniej we wszystkich kolorach tęczy, bo Pride pełni tu przecież nadrzędną rolę. Publikacja została podzielona na pory roku, mamy więc szansę zobaczyć bohaterów spędzających czas na piknikowaniu, basenowaniu i wylegiwaniu się na plaży, w wydaniu halloweenowym, zasmarkanym, czy świątecznym. Dostaniemy zaproszenie nie tylko do pokojów chłopaków ale i do innych miejsc ważnych dla Nicka i Charliego. Poznamy nieco głębiej ich relacje rodzinne i genealogię Springów i Nelsonów, a na koniec dowiemy się kim chłopaki mogliby być w alternatywnych wszechświatach.
Jest też rozdział poświęcony rysowaniu bohaterów z instrukcjami Alice, ale dla takiego beztalencia jak ja, są to wciąż porady w stylu „narysuj kółko -> narysuj spiczasty podbródek -> a potem resztę Charliego”. Jeśli jednak ktoś choć trochę umie w rysowanie to może odbierze to inaczej!
Jest to oczywiście propozycja przede wszystkim dla nieco młodszych odbiorców (niestety nie da się ukryć, że już dawno nie zaliczam się do grupy docelowej…) ale myślę, że każdy fan z przyjemnością przejrzy ten tytuł. Nawet jeśli nie do końca jest się zainteresowanym quizem „Jesteś Nickiem czy Charliem”, czy informacją który z bohaterów najbardziej boi się burzy, ilość ciepłych, pełnych pozytywnej energii ilustracji sprawia, że jest na czym zawiesić oko. A i sama historia powstawania komiksu i momentami całkiem wyboista droga do osiągnięcia charakterystycznego stylu autorki jest fascynująca.
Alice Oseman, Heartstopper. Yearbook, Warszawa: Wydawnictwo Jaguar, 2022, 154 s.
Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z Wydawnictwem Jaguar.
Trzeci tom serii „Z krwi i popiołu” czytało mi się dość specyficznie. Już od samego początku bardzo dużo się dzieje i wydarzenia pędzą na łeb na szyję, przez co odnosi się wrażenie, że bohaterowie właściwie biegają w kółko z miejsca na miejsce, od dramatu od dramatu. W pewnym momencie wydawało mi się wręcz, że to już ostatni tom i autorka za wszelką cenę chce upchnąć na swoich 600 stronach jak najwięcej wydarzeń. Na szczęście mniej więcej w 2/3 akcja nieco się uspokaja, pozwala się rozejrzeć i złapać oddech, by następnie przyspieszyć do całkiem satysfakcjonującego zakończenia tomu.
W przeciwieństwie do poprzednich części, tym razem rozwlekłe sceny erotyczne zaczęły mnie nużyć do tego stopnia, że przerzucałam strony w poszukiwaniu fabuły. I jak sprośność bohaterów i lekkość obyczajów w Atlantii zupełnie mi nie przeszkadza, tak samych seksów na stołach i pod prysznicami zrobił się po prostu przesyt. Szczególnie, że ja nie do końca potrafię traktować poważnie ten typ literatury. Nic na to nie poradzę, że kiedy widzę „nieustępliwie jędrne i bezlitośnie czułe wargi” to zawsze trochę umieram wewnętrznie z beki. Może jestem niedojrzała, nie wiem.
Z jednej strony było dla mnie nieco za dużo akcji w stylu „zabili go i uciekł” i genealogicznego galimatiasu między ludźmi, bogami i bóstwami. Z drugiej jednak zostało utrzymane poczucie humoru, dystans, jaki mają do siebie bohaterowie i niewymuszona przyjaźń. Relacje między bohaterami – rodzinne, romantyczne, czy właśnie między przyjaciółmi są dużą siłą tej historii, podobnie jak same ich charaktery i charakterki. Poppy przechodzi drogę od walecznej ale wciąż zahukanej drobnej buntowniczki do prawdziwej pewności siebie i wiary we własne możliwości i ten aspekt również został bardzo fajnie przedstawiony. Tak samo, jak zderzenie idealizmu młodych i pełnych marzeń władców z brutalną rzeczywistością polityki, zemsty, zdradzonych kobiet i wieloletnich konfliktów.
„Czasem wojnie nie można zapobiec”.
Niemniej jednak jest to dla mnie jak na razie najsłabsza część, trochę przejściowa, jednocześnie naszpikowana wydarzeniami i za bardzo poprzeciągana – taka, która daje już bardzo dużo odpowiedzi, ale jednocześnie nie jest jeszcze finiszem historii.
Nie da się jednak ukryć, że mimo wszystkich powyższych żalów końcówka narobiła mi wielkiej ochoty na ostatni tom! Szczególnie, że pojawiają się stworzenia, które baaardzo lubię i dla których potrafię wybaczyć niemalże wszystko. Tak jak i dla Kierana.
Jennifer L. Armentrout, Korona ze złoconych kości, Warszawa: Wydawnictwo You&YA, 2022, 608 s.
Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z Wydawnictwem You&YA.
Bez wątpienia jedna z najlepszych, jakie czytałam w tym roku. Aż żal, że pojawiła się dopiero teraz i nie miałam na nią szansy wchodząc w wiek nastoletni, fantastycznie, że się pojawiła. Ma oznaczenie 15+, więc moim zdaniem prezent obowiązkowy na urodziny każdego piętnastolatka.
To jednocześnie poradnik, komiks i wymarzony podręcznik do edukacji seksualnej, która w szkole tak bardzo kuleje.
Jest absolutnie wyjątkowa, bo:
– w przyjaznej formie komiksu – nie tylko łatwo i przyjemnie się czyta (nawet, jeśli ktoś za książkami nie przepada), ale warstwa wizualna jest dodatkowym – fantastycznym! – środkiem przekazu pozwalającym „opatrzeć” się z różnorodnymi ludźmi, ciałami i jego częściami;
– zbudowana jako rozmowy – gdzie młodzi ludzie – znajomi, pary, siostry – przekazują sobie wiedzę na „trudne tematy” związane z seksualnością, związkami i relacjami, emocjami i zagadnieniami dotyczącymi płci poprzez dialogi i wymianę doświadczeń;
– mówi prosto o naprawdę trudnych zagadnieniach – a wszystko jest dodatkowo zilustrowane, podzielone na kategorie, rozpisane w ramkach i wykresach by w jak najbardziej przystępny sposób wytłumaczyć co i jak;
– jest na maksa inkluzywna – znajdziemy tu nie tylko bohaterów różnych orientacji, kształtów czy kolorów, ale również osoby z niepełnosprawnościami (m.in. na wózku, z protezami kończyn lub bez, posługujące się językiem migowym), czy posługujące się różnymi zaimkami;
– absolutnie bez tabu – zarówno w słowie jak i w ilustracjach – znajdziecie tu cipki i penisy, mnóstwo ciał nagich i ubranych, przepisy na masturbację, seksualne fantazje, seksy, orgazmy i wytryski. Nie ma głupich ani wstydliwych pytań;
– mówi nie tylko o seksie – zakres poruszanych tematów jest bardzo szeroki – od poznawania siebie i odkrywania własnego ciała, przez zrozumienie, że ludzie mają różnie, zagadnienia dotyczące płci i orientacji, bezpieczeństwa i przemocy, przez emocje, budowanie relacji z innymi, radzenie sobie z zazdrością i odrzuceniem, aż po bogatą bibliografię (w języku polskim!).
Dla nastolatków i nie tylko. Na sam początek i jako dopełnienie posiadanej wiedzy. Warto.
Erika Moen, Matthew Nolan, Let’s talk about it, Warszawa: Wydawnictwo Jaguar, 2022, 240 s.
Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z Wydawnictwem Jaguar.
„Poradnik dla dżentelmena…” to kwintesencja lekkiej, nie do końca poważnej książki, w której awanturnicza przygoda z elementami fantastycznymi (a wręcz magicznymi) odziana została w historyczną kapotkę XVIII-wiecznej podróży po Europie. A mimo to nie storni od dotykania poważniejszych tematów, jak choćby równość płci, odkrywanie tożsamości seksualnej, zmaganie się z nieuleczalną chorobą, rasizm, brak przekonania o własnej wartości czy przemocowe środowisko w jakim przyszło się wychowywać głównemu bohaterowi.
Jest tu wszystko to, co lubię – Grand Tour, wielka ucieczka przez najpiękniejsze miasta Europy, reprezentacja queer, piraci, alchemia, grzebanie w grobowcach, młodzieńczy bunt, czy girl power w postaci bohaterki z nosem schowanym w książkach. I owszem, to wszystko naraz – wstrząśnięte i wymieszane – to nieco zbyt dużo, by traktować tą książkę na serio. Ale też nie taki jest jej cel. To sympatyczna przygoda z poszukiwaniem skarbów, buntem wobec twardych społecznych konwenansów i magią pierwszej miłości w rolach głównych.
Troje bohaterów – lord Henry Montague wraz z najlepszym przyjacielem i młodszą siostrą -wyrywają się z domu by ostatni rok wolności przed podjęciem obowiązków wynikających z wejścia w dorosłe życie spędzić na Grand Tour – wielkiej wyprawie przez Europę w celu ukulturalnienia i „wyszumienia się” jednocześnie. A wszystko to pod okiem surowego opiekuna. Główny bohater nie jest jednak stworzony do podążania utartymi ścieżkami i swój Wielki Objazd szybko zmieni w Wielką Katastrofę…
Osobiście wolałabym, żeby kostium historyczny, w jaki została odziana cała historia był potraktowany z nieco większą dokładnością, bo jest on raczej frywolny i niewolny od nieco absurdalnych błędów (m.in. akcja dzieje się w XVIII wieku i bohaterowie pod koniec swojej podróży trafiają na Santorini, gdzie widzą „bielutkie domy o kobaltowych dachach”, podczas gdy tradycja malowania cykladzkich domów na biało-niebiesko rozpoczęła się najprawdopodobniej od epidemii cholery w pierwszej połowie XX w.). Niemniej jednak autorka sama wspomina, że mimo fascynacji pewnymi zjawiskami historycznymi, powieść oddaje raczej jej romantyczne wyobrażenie o tamtych czasach i nie ma na celu oddania prawdy historycznej, a wręcz przyznaje się do przesuwania dat niektórych wydarzeń tak, by pasowały do obmyślonej fabuły. I super, że o tym pisze, bo tym samym wytrąca z ręki broń krytykom.
Na samym końcu książki znajdziemy kilka słów o głównych tematach poruszonych w książce i źródłach, z których korzystała Mackenzi Lee podczas kreowania świata przedstawionego, gdzie zainteresowani mogą sobie doczytać „jak było naprawdę”. Bardzo fajny pomysł, lubię to.
Fajna młodzieżówka, gdzie wątek przygodowy i romantyczny wzajemnie się dopełniają i żaden z nich nie dominuje nad tym drugim. Miło spędzony czas.
Mackenzi Lee, Poradnik dla dżentelmena o występku i cnocie, Białystok: Wydawnictwo Kobiece Young, 2021, 448 s.
„(…) wszyscy ludzie chcieliby, aby świat widział ich takimi, jakimi są naprawdę. To nie prawda jest problemem, lecz fakt, że nie zawsze bezpiecznie ją wyjawić”.
Po pierwszych stronach spodziewałam się, że to będzie jedna z tych bezbarwnych książek, przy których miło spędzić czas, ale tydzień później już się o nich nie pamięta. Nie do końca jednak trafiłam, bo choć to lekka młodzieżówka, to ma w sobie parę cech chwytających za serducho.
Okazuje się bowiem, że w słodkiej historii o chłopakach z boysbandu można zawrzeć całkiem sporo fajnych rzeczy – poza kwestią odkrywania własnej tożsamości – bo i jest to oczywiście przede wszystkim przeuroczy romans między członkami zespołu – bohaterowie bardzo dużą wagę przywiązują do uczuć drugiej osoby i to jest bardzo super. Ale oczywiście poza smakiem pierwszej poważnej miłości mamy też i masę problemów – jest tu sporo o destrukcyjnej maszynce branży rozrywkowej – narzucającej ograniczenia, traktującej swoje gwiazdy w absolutnie przedmiotowy sposób, sterującej każdym elementem kariery młodych i niedoświadczonych jeszcze piosenkarzy i – przede wszystkim, bo to główny temat – zmuszającej do udawania kogoś, kim się nie jest i do ukrywania swoich preferencji seksualnych.
Będą więc próby dostosowania się do sytuacji, przestawienie i naginanie granic aż wreszcie próby wydostania się z patowej sytuacji i beznadziejna walka z gigantem. A poza walką o możliwość wyrażania siebie czeka i druga, wcale nie łatwiejsza – z własnym konformizmem.
„(…) wolność do bycia sobą, pokazywania światu najprawdziwszego „ja”, kiedy tylko chcemy, to najważniejsza wolność, jaka istnieje”.
Nie brak tu również emocji związanych z przygodą życia – to w końcu życie gwiazd popu i olbrzymia trasa koncertowa; prawdziwej przyjaźni, która wybojów się nie boi i skomplikowanych relacji rodzinnych. Bo jak toksyczny związek z wydawcą muzycznym może wydawać się czymś z zupełnie innej bajki, tak toksyczne relacje z rodzicami są czymś znacznie bardziej przyziemnym.
Fanfikowa fantazja na temat życia celebrytów (któż nie doszukuje się związków między piosenkarzami?) poszerzona o całkiem dojrzałe podejście do pierwszego związku, ponurą refleksję na temat rodzicielstwa i walkę o prawo do kreowania własnego wizerunku. Nie jest to książka, która zmienia życie i kształtuje pokolenia, ale daleko jej do pustego czytadełka. Jeśli lubicie takie klimaty, to jak najbardziej warto.
Sophie Gonzales, Cale Dietrich, A jak to się wyda, Warszawa: Wydawnictwo You&YA, 2022, 384 s.
Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z Wydawnictwem You&YA.
Lew Kanapowy 