„Pamiętaj, że jedynym lekarstwem na miłość, jest kochać bardziej”.

Lata 50., troje rodzeństwa i tajemnicza klątwa.

Franny, Jet i Vincent od zawsze wiedzieli, że są nieco inni od reszty dzieci. I reszty ludzi. Od dawna przeczuwali, co to może oznaczać, ale nie wszyscy z rodzeństwa od razu byli gotowi to zaakceptować. Szczególnie, że ich rodzice bardzo ostro reagowali na wszelkie odstępstwa od normy i starali się chronić dzieci przed wszelkimi ryzykownymi zachowaniami.

Kiedy od nestorki rodu przychodzi list z zaproszeniem na wakacje, wszystkie wątpliwości przestają mieć znaczenie. Czary ma się we krwi i nie sposób się ich wyrzec, jeśli kiedykolwiek jeszcze ma się zamiar być szczęśliwym. Jednak wraz z magią, w rodzinie Owensów przekazywana jest również okrutna klątwa, przez którą nie wolno się zakochać. Oczywiście serce nie sługa, a i młodość nie jest czasem skłonnym do kompromisów. Czy rodzeństwu uda się przełamać ciążące na nich fatum?

„(…) Franny doszła do wniosku, że magia niewiele się różni od nauki. Obie szukały sensu tam, gdzie go nie było, światła w ciemności, odpowiedzi na pytania zbyt trudne, żeby śmiertelnicy mogli je zrozumieć”.

Często sięgam po książki magiczne, bardzo lubię ten motyw. Zazwyczaj są to jednak pozycje z gatunku fantastyki i przygody, dlatego też dość długo nie mogłam przywyknąć do magicznego romansu. A jednak ta książka ma coś, co potrafi urzec i człowiek nawet nie zauważy, kiedy wsiąknie – pełna miłości, nadziei, utraty, przeciwności losu, uprzedzeń i nienawiści, przywiązania, walki o marzenia, przyjaźni i cierpienia – cała tętni życiem. I magią, bo życie jest jej pełne, nie ważne, czy akurat urodziłeś się czarownicą, czy nie.

– „Jestem skazana, żeby stracić wszystkich, których kocham – oświadczyła April – Już o tym wiem.
– Oczywiście – potwierdziła Jet spokojnym, wyważonym tonem.  – Na tym polega życie.”

Alice Hoffman, Zasady magii, Warszawa: Wydawnictwo Albatros, 2019, 384 s.