Jestem osobą wybitnie niefilmową, dlatego wytłuszczona na okładce informacja, iż autor popełnił scenariusz serialu „The Killing” niewiele mi powiedziała. Ale po lekturze wiem już o co chodziło, bo książka faktycznie wciąga jak dobry serial, a świat przedstawiony ukazany został w (momentami przerażająco) plastyczny sposób. A ja przecież uwielbiam opisy!

To bardzo dobrze skonstruowany thriller z intrygą, która ciągnie się przez lata. Psychopatyczny seryjny morderca, którego motyw jest do bólu wręcz zrozumiały, jak bardzo spaczony by nie był. Żądza zemsty nie tylko na konkretnej osobie, ale również na wadliwym systemie. Makabrycznie okaleczone zwłoki, nieustające poczucie zagrożenia.  I upiorny motyw przewodni.

Rosa Hartug, minister do spraw społecznych żywo zaangażowana w ochronę praw dziecka, przeżyła największy koszmar rodzica – porwanie i śmierć córki. Kiedy po roku dochodzenia do siebie po przeżytej traumie wraca do pracy, w okolicy dochodzi do serii brutalnych morderstw młodych kobiet, które okazują się być związane z zamkniętą już sprawą zaginionej córki polityczki w nieprawdopodobny sposób.

Wyjątkowo niedopasowany duet śledczych połączonych z przypadku, szarobury, mroczny, jesienny klimat dodatkowo wzmagający niepokój, geniusz zbrodni będący nieustannie dwa kroki z przodu, zemsta wyczekana i dopracowywana przez lata i szokujące błędy instytucji państwowych.

Wielkim plusem tej książki jest wartka akcja, która przez ponad 500 stron nie pozwala czytelnikowi ziewnąć choćby raz. Nieprzewidywalna, trzymająca w napięciu i wzbudzająca emocje właściwie w każdym rozdziale (a tych jest 130!). Jeśli dodamy do tego silną postać kobiecą, poruszający temat, jakim jest wykorzystywanie dzieci i zamach na rodzinę, oraz krytykę wadliwego sytemu, zyskamy powieść, od której trudno się oderwać. Pozostawiającą po sobie lepkie poczucie zagrożenia, przez co trudno się z niej otrząsnąć nawet po zakończeniu lektury.

Książka idealna na ten moment, w którym wszystkie kolory ciepłej, złotej jesieni znikają i wokół zaczyna dominować zimna, wilgotna, wszechogarniająca szarość.

Søren Sveistrup, Kasztanowy ludzik, Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2019, 559 s.

Recenzja powstałą dzięki uprzejmości Wydawnictwa W.A.B.