Poruszająca, momentami bardzo smutna (choć nie ukrywam, że jestem jedną z tych osób, którym strasznie łatwo złamać serce. Po prostu, straszna ze mnie beksa książkowa) i przy tym niepokojąca historia. Bo nigdy nie można być pewnym, czy ktoś z ludzi, których widujemy każdego dnia, nie okaże się przypadkiem psychopatycznym mordercą.

Anna jest psychologiem dziecięcym, zdawałoby się więc, że ludzki umysł zna od podszewki. Okazuje się jednak, że doradzanie innym niekoniecznie idzie w parze ze stosowaniem się do własnych zaleceń. Kiedy traci wszystko – karierę, rodzinę, spokój sumienia, sprawność fizyczną i psychiczną – ucieka od świata. Zmagając się z agorafobią zamyka się w bezpiecznych czterech ścianach domu szukając pociechy w alkoholu, czarno białych klasykach kina i podglądaniu życia sąsiadów z najbliższej okolicy, z reporterskim zacięciem dokumentując ich codzienność. Jednak kiedy pewnego dnia stanie się przypadkowym świadkiem zbrodni, nikt nie będzie w stanie uwierzyć niestabilnej psychicznie, samotnej pijaczce niezdolnej do przekroczenia progu domu. Nawet ona sama.

Chociaż w pewnym momencie przeczuwałam, jakie będzie zakończenie, to nie potrafię wyrzucić tej książki z głowy. Poza zagmatwanym thrillerem, jest to bowiem przejmująca opowieść o błędach, słabości, radzeniu (i nie radzeniu) sobie z traumą i ogłuszającej samotności. A od oddechu mordercy na karku bardziej przerażające bywają sztuczki, jakie potrafi nam spłatać człowiekowi jego własny umysł.

I gdyby nie dwa irytujące zdrobnienia, które, pojawiając się nagminnie, psuły mi nieco przyjemność z lektury, nie mogłabym się od niej oderwać. Może Brytyjczycy piją wino z małych szklanek, może robią tak alkoholicy – nie wiem, nie znam się. Ale „szklaneczki” były wszędzie. I drażniły mnie strasznie. Ale jednak wciąż nie tak bardzo, jak pasiasta „kanapka” jako powtarzające się niejednokrotnie określenie mebla wypoczynkowego niewielkich rozmiarów. Ja tam kanapki jem, a nie na nich siadam, wobec tego szklaneczkom i kanapkom mówię z zdecydowane nie.

A poza tym to naprawdę bardzo dobra książka! O ciężkim, duszącym klimacie niewietrzonego pomieszczenia, roztaczająca aurę porażającej bezradności.

J. Finn, Kobieta w oknie, Warszawa: Wydawnictwo W.A.B., 2018, 416 s.