Nigdy nie ukrywałam, że jestem raczej tchórzowatą matką i zdarza się, że przeraża mnie kontakt mojej córki z nożem do masła i oblodzonymi schodkami, a co dopiero z całym olbrzymim światem.

Dlatego też ta książeczka jest bardzo dla mnie (a Bobasa korzysta zupełnie przy okazji i wcale, ale to wcale nie jest pretekstem!). To opowieść o małej dziewczynce – mieszkającej praktycznie po sąsiedzku i tylko miesiąc starszej od Majki – podróżującej z mamą po wielkim świecie. Bo Karolina Ponzo świata się nie boi, a do Meksyku z dzieckiem wybiera się tak, jak ja na osiedlowy plac zabaw. Tylko ona zabiera mniej bagaży :D

Mila – córeczka Karoliny i główna bohaterka książki – od maleńkości zwiedza fantastyczne miejsca. I jest przy tym świetnym przewodnikiem, zarówno po stronach książki, jak i po odwiedzanych za ich pośrednictwem miejscach! Dzięki niej możemy się dowiedzieć gdzie można kąpać się ze słoniami, jakie owoce najlepiej smakują w Meksyku, jakiego koloru kraby przemykają po kenijskich plażach,  gdzie ulice rozbrzmiewają porywającą do tańca muzyką i czy trudno wypatrzeć morskiego żółwia. Najlepiej od razu zaopatrzcie się w globus, bo maluchy bywają wyjątkowo dociekliwe, jeśli chodzi o opowieści o egzotycznych krajach.

Bo „W drogę!” cudownie rozszerza słownictwo, czego zdążyłam już zaobserwować pierwsze efekty podczas wyboru rogalika w Lidlu („Mamo, to jest krłasąt!”). Uważajcie rodzice! Będziecie musieli tłumaczyć znaczenia takich słów, jak bungalow, cywilizacja, salsa czy fasada (to akurat miałyśmy już za sobą – dziecko spaczone historią architektury od maleńkości…). Wytłumaczycie też gdzie leży Bali (i w Indonezji nie będzie wystarczającą odpowiedzią), kim są guźce i Masajowie! Na pewno będzie pouczająco, więc zawczasu lepiej sami dobrze się przyuczcie!

Dopełnieniem tekstu są ilustracje zajmujące całe strony od góry do dołu. Ilustracje tak bajkowe, że przedstawione na nich miejsca i stworzenia wydają się być wręcz nie z tego świata. Wydaje mi się, że Ewelinie Wajgert idealnie udało się uchwycić magię, jaką są cuda natury przepuszczone przez nieskrępowaną wyobraźnię dziecka. Jestem wielką fanką pstrokatego pancernika, a moja Majka szczególnie upodobała sobie… zwierzątka z chmur i kształty ułożone z gwiazd.

Ale wiecie co podobało mi się najbardziej? Przesłanie. Bo cały ten ogromny, różnorodny świat pełen barw, języków, stworzeń i dźwięków, ani trochę nie przeraża małej dziewczynki, dopóki trzyma ona za rękę swoją mamę. Wszędzie jest dobrze, byle z mamusią. I nie ważne, czy polecimy na drugą stronę globu, czy rozłożymy koc na łące za domem – mama zawsze będzie tą osobą, która pokaże swojemu małemu odkrywcy cuda tego świata.

Karolina Ponzo, W drogę!, Gdańsk: Karolina Ponzo, 2018, 32 s.