W tym roku Sarah J. Maas i Wydawnictwo Uroboros, we wprowadzaniu świątecznego klimatu, wyprzedziło ciężarówki Coca-Coli, „Last Christmas”, a nawet centra handlowe! Dzięki nim mogłam poczuć magię świąt już na początku października.

Velaris szykuje się do świętowania Przesilenia – najdłuższej nocy w roku. Jego mieszkańcy poszukują prezentów dla najbliższych, zdobią domy wszelakimi badylami i łańcuchami, przygotowują wystawną kolację i piją zastraszające ilości wina i zachwycają się padającym śniegiem.

I jednocześnie podnoszą swoje miasto z gruzów. Pierwsze przesilenie po wojnie nie może być łatwe. Nie, kiedy tylu mieszkańców nie wróciło do domów, nie kiedy dorośli i dzieci zmagają się z rozpaczą i tęsknotą za utraconymi rodzinami.

Smutek przeplata się z nadzieją, a nostalgia z entuzjazmem. Ferya zmaga się z nowymi obowiązkami, Ryhs z zarzewiem buntu, a wywalczony z takim poświęceniem pokój jest nietrwały jak płatki prószącego śniegu. Wszyscy zasługują na spokojne święta w gronie rodziny. Cóż jednak poradzić na to, że nie ma porządnych świąt bez świątecznej katastrofy? A o katastrofę nie trudno, kiedy ma się w rodzinie Nestę.

Opowieść o rodzinie i domowym ognisku, o pustce i nadziei. Bywa zabawnie i namiętnie, bywa ciepło i przytulnie, bywa uroczo i roztkliwiająco. Bywa też przewidywalnie. Ale jest to przede wszystkim pachnąca apetycznie przekąska wzmagająca tylko apetyt na koleją część „Dworów”. I kończy się zdecydowanie zbyt szybko.

Jest tu też duża dawka sztuki, która tak mnie urzekła u Maas. Tym razem twórczość artystyczna okazuje się być katalizatorem emocji, sposobem na przepracowanie wojennej traumy i misją na kolejne powojenne miesiące.

„Dwór szronu i blasku gwiazd” to krótki przerywnik, małe czekadełko wciśnięte między właściwe tomy powieści, niepozwalające fanom zapomnieć o tej serii. I mam wrażenie, że po tej lekturze jeszcze bardziej burczy mi w brzuchu.

Sarah J. Maas, Dwór szronu i blasku gwiazd, Warszawa: Wydawnictwo Uroboros, 2018, 320 s.