Na tą książkę skusiłam się stosunkowo dawno temu, bo dżungla wykreowana ręką Emilii Dziubak to zjawisko, które po prostu trzeba mieć w swojej biblioteczce, jednak przy pierwszym kontakcie Majka nie podzielała mojego entuzjazmu ani troszkę. Może była jeszcze za mała, a może to dlatego, że w naszym domu od zawsze królują lwy, chcąc nie chcąc musiałam odłożyć Tygrysa na półkę „na lepsze czasy”. I całkiem niedawno te czasy nadeszły, na co mógł mieć wpływ bobasowy przydział do przedszkolnej grupy „Tigers”, z którego jest bardzo dumna. I tak oto książeczka wzgardzona od jakiegoś czasu jest u nas absolutnym hitem czytanym przynajmniej raz dziennie. To też doskonały przykład tego, że warto co jakiś czas ponownie podsuwać swoim maluszkom książki, które początkowo im nie podeszły, być może to jeszcze nie ich czas.

Jeśli chcecie przekazać swojej latorośli odrobinę fachowej wiedzy na temat życia i zwyczajów tygrysów, to bardzo mi przykro, ale to nie jest książka dla was. Bo też i wykreowany przez Wechterowicza bohater na pewno nie należy do typowych przedstawicieli swojego gatunku i zawzięcie walczy z pomówieniami na swój temat.

Bo kiedy słońce gaśnie i zapada zmrok, Tygrys odsłania przed małymi czytelnikami swoją prawdziwą (przeuroczą!) naturę. Jeśli sieka pazurami, to tylko owoce na sałatkę, jeśli się do kogoś cichuteńko skrada, to tylko po to, by zrobić mu niespodziankę, a kiedy znajdzie w lesie porzucone jajka… zaczyna je wysiadywać!

Jest ciepły, miły, troskliwy i pomocny. To po prostu kipiąca dobrym humorem i pozytywną energią dusza towarzystwa. I zupełnie przy okazji wspaniały wzór do naśladowania.
No i oczywiście z pewnością nie gryzie. Ot, czasami połyka w całości.

Wyjątkowo sympatyczna i trochę przewrotna historia o nie przykładania wielkiej wagi do stereotypów. Szczególnie, kiedy mamy w sobie dziecięcą wiarę w magię, która bywa czasami znacznie bliższa prawdy, niż „mędrca szkiełko i oko”. A skoro już o oczach mówimy, to ta książka gwarantuje im nieziemską ucztę, bo być może da się nie wymiękać na widok ilustracji Emilii Dziubak (chociaż sama nie spotkałam się jeszcze z takim zjawiskiem), ale nad bujną roślinnością jej tropikalnego lasu nie sposób nie pochylić się na dłużej, a do mięciutkiego tygrysa o obłej mordce lubi się od pierwszego wejrzenia. Szczególnie, że to przede wszystkim ilustracje wiodą tu prym, opowiadając całą historię czasem nawet lepiej niż sam tekst.

Naszym zdaniem to absolutny must have. Kochamy i podziwiamy.

Przemysław Wechterowicz, Emilia Dziubak, Być jak Tygrys, Warszawa: Wydawnictwo Ezop, 2017, 32 s.