Mimo usilnych starań nie potrafię ostatnio odpocząć od babskiej literatury – nawet kiedy sięgam po fantastykę, wychodzi kobieco.

Alternatywny świat wykreowany przez Anetę Jadowską w serii o Nikicie to bardzo specyficzna i kompletnie nieprzewidywalna mieszanka postapokaliptycznej Warszawy (a apokalipsa była magiczna!), słowiańskich wierzeń, obcych mitologii, fascynacji kulturą wschodu, gangsterskich porachunków i brutalnej strzelanki. A sama tytułowa postać to doprawdy zadziwiająca krzyżówka Geralta z Riwii i Lary Croft o wyjątkowo chłodnej rodzinie i traumatycznym dzieciństwie.
Tutaj zaklęcia i eliksiry mieszają się z nowoczesnymi technologiami, po magicznych burzach ludzie zmieniają się w bezrozumne potwory, a zawód zabójcy, czy burdelmamy jest wyjątkowo wysoko w społecznej hierarchii. Nie jest łatwo poczuć się w Warsie jak w domu! No, chyba że jesteś Nikitą i drzemie w tobie bestia.

To szczegół, ale wyjątkowo nie pasowały mi ilustracje. Pomijając zupełnie kwestie estetyczne – taki styl może się podobać lub nie – niektóre z nich były spoilerami! W pewnym momencie główna bohaterka otrzymuje tajemnicze pudełko i obchodzi się z nim bardzo ostrożnie przed otwarciem – osłuchuje, nawierca i wpuszcza do środka kamerkę. A my doskonale wiemy co jest w środku, bo zdradziła nam to ilustracja kilka stron wcześniej… Czujecie ten klimat? Nie mówiąc już o tym, że Nikita narzeka jak bardzo nie lubi wciągać spodni na wilgotną po prysznicu skórę, ale robi to, bo czas goni, a na ilustracji obrazującej kolejną scenę jest (szowinistycznie!) odziana w ledwie zakrywającą tyłek miniówę. W dodatku Nikita na okładce ma za dużo palców ;)

Jak na razie seria o Nikicie mnie nie porwała – mam nadzieję, że to po prostu klątwa pierwszego tomu, tak bardzo skupionego na przedstawianiu głównej bohaterki, świata i rządzących nimi praw (a było co przedstawiać!), że czas na faktyczną akcję przyjdzie w kolejnych częsciach. Na ten moment odniosłam wrażenie, że wszystkie jatki, intrygi, porwania i całe to machanie bronią były nieco na siłę. Podobnie jak bohaterowie – oczywiście jak zwykle nie udało mi się obdarzyć sympatią żadnej kobiety (ani egzaltowanej, nieasertywnej Nikity bawiącej się wiedźmina ani realizacji marzenia co drugiej gimnazjalistki fantazjującej o zostaniu gotką hikikomori, ani tym bardziej mieszkanek Dzielnicy Cudów), natomiast bohater, który zapowiadał się najciekawiej zginął zanim się tak naprawdę pojawił.

Niemniej jednak bardzo chętnie dam tej serii drugą szansę. Mam nadzieję, że akcja się rozkręci, a ja, znając już to całkiem skomplikowane uniwersum wsiąknę w drugi tom z prawdziwą przyjemnością.

Aneta Jadowska, Dziewczyna z Dzielnicy Cudów, Kraków: Wydawnictwo SQN Imaginatio, 2016, 320 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa SQN.