Ta książka jest po prostu urocza. I słodka. I strasznie sympatyczna. I chociaż wiem, że nie każdy gustuje w literaturze młodzieżowej, to moim zdaniem mała wizyta w świecie Simona to relaks idealny na piątkowy wieczór. I idealna do pokazania w moje urodziny, bo tak bardzo przypomina mi piękne czasy młodości, że ach!

„- Co to jest Dementor?
Nie. Nie wierzę.
– Nie jesteś już moją siostrą.
– Acha, czyli coś z Harrego Pottera.”

Największym atutem tej historii jest zdecydowanie jej główny bohater i narrator – Simon Spier – którego nie można nie polubić. Niewymuszone poczucie humoru objawiające się w bardzo dziwnych momentach, osobny żołądek na słodycze, fantastyczne relacje z rodzicami i rodzeństwem, umiejętność porównania kształtu psiego pyska do butelki po coca-coli, miłość do Harrego Pottera i słabość do opowiadań yaoi. Normalnie Simon jest moim sobowtórem. Tylko męskim, amerykańskim, homoseksualnym i o 10 lat młodszym (10 lat młodszym! Teraz to poczułam się staro…).

„Są też dziewczyny takie jak Lea, które rysują ołówkiem yaoi i publikują obrazki w sieci. (…)
Lea uwielbia także fanfiki w wersji slash, co mnie na tyle zaintrygowało, że w zeszłe lato zacząłem grzebać w Internecie. Nie mogłem uwierzyć, ile tego jest – do wyboru, do koloru: Harry Potter i Draco Malfoy oraz ich zbliżenia w każdej możliwej formie, w każdej możliwej komórce na miotły w Hogwarcie.” – to zdecydowanie moja ulubiona część internetu odkąd byłam mniej więcej w wieku Simona ;)

Równie łatwo żywić ciepłe uczucia do niesamowicie pozytywnej, nieźle zakręconej rodziny Simona i jego nieco obsesyjnych, hipsterskich rodziców. Rodziny, która ze wszystkiego robi „coś wielkiego”.

„- Wiem o co chodzi – mówi mój tata. – Niech zgadnę. Jesteś gejem. Twoja dziewczyna jest w ciąży. Ty jesteś w ciąży.
– Tato, przestań – odzywa się Alice.
Zamykam oczy.
– Jestem w ciąży.
– Wiedziałem – mówi tata. – Cały promieniejesz.
Patrzę mu prosto w oczy.
– A tak naprawdę jestem gejem.”

Wdając się w mailową rozmowę z osobą poznaną przypadkowo na szkolnym czacie, Simon przekonuje się o tym, że nie trzeba wcale znać tożsamości ani wyglądu, by całkiem dobrze kogoś poznać i poczuć szybsze bicie serca. Co swoją drogą doskonale rozumiem, bo swojego szanownego męża również znalazłam sobie w internecie.

To pełna ciepła historia o pierwszym zauroczeniu, tym trudniejszym, że w osobie tej samej płci i to poznanej epistolarnie, o coming outach, które nie powinny dotyczyć jedynie homoseksualistów i o ocenianiu po pozorach. O zawirowaniach nastoletnich przyjaźni, o zazdrości i świństwach, jakie można zrobić drugiej osobie pod wpływem emocji, a także o konsekwencjach, jakie niesie takie zachowanie.

I przede wszystkim o tym, co chyba podobało mi się najbardziej – o idealnej postawie dorosłych – wsparciu rodziny, szkoły i nauczycieli otwarcie przeciwstawiających się prześladowaniu. Zdaję sobie sprawę, że to raczej sielanka, która nie zawsze ma wiele wspólnego z rzeczywistością, ale to postawa wzorcowa, do której wszyscy powinniśmy dążyć. A świat Simona ma w sobie to coś, co niesamowicie podnosi czytelnika na duchu.

Wraz z książką dostałam materiały edukacyjne dla nauczycieli do wykorzystania na godzinach wychowawczych oraz języka polskiego w ostatnich klasach podstawówki (bo gimnazjów już chyba nie ma?) i w liceum. Na podstawie filmu „Twój Simon” proponuje się nastolatkom ćwiczenia na temat sekretów i ujawniania cudzych tajemnic, cybrprzemocy, czy różnic między książką a ekranizajcę. Fajna sprawa, aż mi trochę żal przez chwilę żal, że nie chodzę już do szkoły. Ale tylko przez chwilę :D

Becky Albertalli, Twój Simon. Simon i inni homo sapiens, Słupsk: Wydawnictwo Papierowy Księżyc, 2018, 304 s.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości Wydawnictwa Papierowy Księżyc.