To pierwszy raz, odkąd pamiętam, kiedy druga część opowieści podobała mi się bardziej niż pierwsza. I jak „Dwór cierni i róż” czytało mi się bardzo przyjemnie, tak po „Dworze mgieł i furii” naprawdę zaczynam rozumieć niezwykłą popularność tej serii.

Po uratowaniu Prythianu Feyra szykuje się do długiego i szczęśliwego życia ze swym wybrankiem. Nosi strojne suknie, podziwia wiosenne kwiaty, uczestniczy w sztywnych przyjęciach i szykuje się do hucznego wesela. A nocami raz za razem przeżywa koszmary niewoli pod Górą Amaranthy. I nagle okazuje się, że wyśniony książę z bajki nie jest taki idealny, jak mogłoby się wydawać, a jego zaborczość powoli zaczyna przypominać kolejne zniewolenie. Za to rola eleganckiej, egzaltowanej laleczki uśmiechającej się łagodnie u boku księcia to nie do końca to, o co Feyra walczyła.

Paradoksalnie ten, który zniewolił staje się wyzwoleniem. I od tego momentu zaczyna się robić ciekawie…

Ta książka, to jeden niekończący się flirt – pomiędzy głównymi bohaterami i pomiędzy autorką, a jej czytelnikami. Drugi tom odchodzi od baśniowości i staje się całkiem przyzwoitą fantastyką. Moje umiłowanie do opisów zostało cudownie dopieszczone, a Velaris, które tak bardzo przypomina mi moją ukochaną Florencję, to majstersztyk. Ryhsand nie jest tak mdły jak Tamlin i choć jego mroczny image został znacznie stępiony, to uniknął losu „cierpiącego Wertera” – zamiast stać się nudny, jest jeszcze ciekawszy – to naprawdę bardzo miłe zaskoczenie, bo trochę się bałam, że Książę Ciemności z emocjami stanie się do bólu stereotypowy. I choć nie do końca podobała mi się metamorfoza Luciena, to ostatnie strony dały mi nadzieję na ciekawe rozwinięcie akcji z tą postacią. Jak dobrze, że nie czeka go niesława i zapomnienie, bo w pierwszej części uwielbiałam tego jednookiego lisa. W dodatku Feyra zaczyna wiedzieć czego chce i jak zwykle nie boi się po to sięgnąć.

Fabuła przypomina trochę grę – mamy drużynę niezwyciężonych indywiduów (a każdy kolejny nowy bohater jest ciekawszy od poprzedniego), wyprawiającą się na poszukiwania artefaktów, które pozwolą zneutralizować inny artefakt, wygrać nadchodzącą wielkimi krokami wojnę i po raz kolejny uratować świat. A że owe cenne przedmioty strzegą przeróżne potwory, zadania i zagadki, to czytelnikowi nie grozi nuda. Szczególnie, że przydarzy się kilka zaskakujących zwrotów akcji, które nie pozwolą na bezproblemowe odgadnięcie dalszych losów drużyny. Do wątku bajkowego romansu z księciem, dochodzi siła przyjaźni i walka o równouprawnienie ;)

Na nudę nie pozwoli też niesłabnące, podszyte erotyzmem napięcie. Ta książka jest po prostu nieprzyzwoicie zmysłowa, stale podsyca apetyt, który w pewnym momencie zmienia się w najprawdziwszy głód. I mimo naprawdę pikantnej atmosfery i szczegółowych opisów, Maas udało się rozegrać wszystko z umiarem i dobrym smakiem (mimo, że w pewnym momencie Feyra zamiast we Dworze Snów, wylądowała we Dworze Orgazmów ;)) w przeciwieństwie do tak popularnych ostatnio erotyków w stylu Greya. Aż strach i zgorszenie, że to pozycja dla młodzieży. Chociaż jak się dłużej zastanowić, to sama w swoich młodzieżowych latach czytałam jeszcze bardziej niegrzeczne rzeczy…

I jeszcze dzięki autorce za świetne zakończenie – nie ma niedosytu ani wrażenia „urwania akcji” w połowie. Nie skończyła w dramatycznym momencie i nie znęca się nad czytelnikami, a jednocześnie niemożliwie podsyca oczekiwanie – jestem pod wrażeniem.

Nie każda bajka kończy się na ostatniej stronie, fantastycznie, że ta doczekała się tak emocjonującej kontynuacji.

Sarah J. Maas, Dwór mgieł i furii, Warszawa: Uroboros, 2017, 768 s.

P.S. Rany, musze przestać pisać recenzje „na gorąco”, bo wychodzi mi masło maślane. Ale są emocje! :D