Pozycja obowiązkowa na półce każdego kociarza i każdej silnej i niezależnej kobiety.
„Historia Kotów” jest obfitującym w ciekawostki zbiorem legend i podań ludowych przemieszanych z historycznymi faktami. Dowiadujemy się z niej między innymi dlaczego koty Mau nie mają ogona, co się stało z podopiecznymi kardynała Richelieu po jego śmierci, gdzie i kiedy żyły „koty lodówkowe”, czyj kot łapał gołębie by zaserwować je swemu panu na kolację, jakie role pełniły koty w czasie wojen światowych, w jaki sposób kot Bomber odróżniał samoloty brytyjskie od niemieckich, której kociej gwieździe kuwetę zaprojektował sam Louis Vuitton, ile razy kot Morris startował w wyborach na prezydenta Stanów Zjednoczonych i po czym można było rozpoznać handlarza mięsem dla kotów w XIX wieku. Dopełnieniem fascynującej kociej historii jest spis słynnych miłośników i wrogów kociego gatunku.
Jedynym moim zastrzeżeniem była cechująca autorkę pewna chaotyczność wypowiedzi. Odniosłam wrażenie, że pani Swan nie do końca zapanowała nad ogromem zebranego materiału, co nieco utrudnia czytanie i przez co wkradły się zabawne pomyłki – na przykład w rozdziale „Bohaterowie średniowiecza” w akapicie zaczynającym się od słów „Średniowieczni artyści…” zostali umieszczeni Pinturicchio, Tintoretto, a nawet Leonardo da Vinci (!). Jednak wraz z upływem kartek, książka staje się coraz bardziej uporządkowana i czyta się ją coraz przyjemniej.
Nie sposób nie docenić przeuroczej szaty graficznej pełnej kocich grafik, zdjęć i ilustracji. Obok kota z okładki nie sposób przejść obojętnie. Niejednokrotnie kartki pooznaczane są śladami kocich łapek niczym średniowieczne manuskrypty, a ze strony 234 obserwuje nas towarzysz Lenin z kotem w ramionach.
„Dom bez kota – bez kota dobrze odżywionego, szanowanego i traktowanego z uczuciem – można zapewne nazwać domem idealnym – ale jak dowieść słuszności takiego stwierdzenia?” – Mark Twain, cyt. za Madeline Swan, „Historia kotów”, s. 220.
Lew Kanapowy 